Umowa o pracę zawarta dla pozoru (art. 83 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.) jest nieważna od początku, a jej późniejsze formalne wypowiedzenie przez pracodawcę, który nie miał wiedzy o pierwotnej pozorności, nie może stanowić podstawy do odszkodowania przewidzianego w art. 45 § 1 k.p., gdyż nieważna umowa nie wywołuje skutków prawnych.

Spółka, która poniosła niezbędne wydatki związane z produkcją towaru, ma prawo odliczyć je od przychodu, nawet jeśli zajmuje się głównie jego dystrybucją i sprzedażą.

Biorąc pod uwagę wykładnię art. 76 Konstytucji dokonywaną przez TK w związku z wykładnią Dyrektywy 93/13, której dokonał TSUE należy stwierdzić, że sąd, przed którym prowadzone jest postępowanie nakazowe z weksla wobec konsumenta, obok przepisów kodeksu postępowania cywilnego, musi także z urzędu stosować przepisy mające na celu ochronę konsumenta. Chociaż więc TSUE orzekł w połączonych sprawach C

1. Udzielenie urlopu wypoczynkowego jest czynnością jednostronną, dokonywaną w imieniu i na rzecz pracodawcy, zmieniającą status pracownika z osoby wykonującej pracę na osobę, której nieobecność jest usprawiedliwiona. Mając na uwadze tę charakterystykę, trudno przyjąć, że to pracownik mógłby decydować w swojej sprawie i udzielać samemu sobie urlopu wypoczynkowego, czyli występować w podwójnej roli,

Odszkodowania przewidziane w art. 183d k.p. powinno być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Odszkodowanie powinno zatem wyrównywać uszczerbek poniesiony przez pracownika, powinna być zachowana odpowiednia proporcja między odszkodowaniem a naruszeniem przez pracodawcę obowiązku równego traktowania pracowników, a także odszkodowanie powinno działać prewencyjnie. Ustalając jego wysokość należy