Allegrowicz, który twierdzi, że tylko sprzedaje towary przez internet, a firmę prowadzi kto inny, musi mieć na to dowody.

Uznanie danej choroby za chorobę zawodową zależy od ustalenia wykonywania zatrudnienia w warunkach narażających na jej powstanie. Wystąpienie szkodliwych czynników nie musi być zawinione przez pracodawcę i nie musi wynikać z przekroczenia dopuszczalnych norm, wystarczy wystąpienie w środowisku pracy czynnika, który jest szkodliwy choćby dla jednego pracownika ze względu na jego osobniczą wrażliwość

Zasadą ogólną jest bezpośrednie działanie prawa, to z samej tej zasady nie można wyprowadzać domniemania, że wobec braku konkretnej wypowiedzi ustawodawcy, przepis, zwłaszcza materialnoprawny może mieć zastosowanie z mocą wsteczną. Należy podkreślić, że granice jego zastosowania w czasie wyznacza zasada lex retro non agit.

W orzecznictwie wskazuje się, że na gruncie komentowanego przepisu mamy do czynienia z odwróceniem ciężaru dowodu. Organ podatkowy, orzekając o odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe, jest zobowiązany wykazać okoliczność pełnienia obowiązków członka zarządu w czasie powstania zobowiązania podatkowego, które przerodziło się w dochodzoną zaległość podatkową oraz bezskuteczność egzekucji

Podkreślić należy, że prawidłowe są argumenty organu wskazujące, że organy administracji publicznej nie doręczają korespondencji w toku postępowania administracyjnego o przyznanie płatności do beneficjentów za pomocą operatora pocztowego listem zwykłym (m.in. decyzji administracyjnych) gdyż zachowanie takie byłoby sprzeczne z elementarnymi zasadami postępowania administracyjnego. W takiej sytuacji

Konstytucyjna zasada równości wobec prawa wyrażona w art. 32 ust. 1 Konstytucji nakazuje identyczne traktowanie podmiotów znajdujących się w takiej samej lub podobnej sytuacji prawnie relewantnej. Równe traktowanie oznacza przy tym traktowanie według jednakowej miary, bez zróżnicowań dyskryminujących i faworyzujących. Zarazem omawiana zasada dopuszcza odmienne (różne) traktowanie podmiotów, które się

Allegrowicz, który twierdzi, że tylko sprzedaje towary przez internet, a firmę prowadzi kto inny, musi mieć na to dowody.

Dla prawidłowej wykładni art. 2 ust. 3 pkt 4 u.p.o.l. , jest wystarczające poprzestanie na ustaleniu, iż właściciel tej budowli jest podmiotem gospodarczym, bowiem nie są istotne funkcje, którym budowla zlokalizowana w obrębie pasa drogowego służy. Dla określenia, czy budowla zlokalizowana w pasie drogowym objęta jest zwolnieniem przewidzianym w powołanym przepisie należy tylko ustalić, czy jest ona

Warunkiem uznania danego gruntu, budynku czy budowli za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej jest - co do zasady - posiadanie przedmiotu opodatkowania przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą.

Zasadą ogólną jest bezpośrednie działanie prawa, to z samej tej zasady nie można wyprowadzać domniemania, że wobec braku konkretnej wypowiedzi ustawodawcy, przepis, zwłaszcza materialnoprawny może mieć zastosowanie z mocą wsteczną. Należy podkreślić, że granice jego zastosowania w czasie wyznacza zasada lex retro non agit.

Z treści art. 70 § 6 pkt 1 O. p. oraz interpretującego wskazaną regulację prawną wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2012 r. wynika, że dla zastosowania wymienionego unormowania niezbędne jest zawiadomienie podatnika o zawieszenia, w relacji do niego i jego działania, bądź zaniechania, biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, w przedmiocie którego (penalizowanego) zakresu

Wykorzystywanie w jakimś odcinku czasowym samochodu do prezentacji towaru powoduje niemożność uznania, że służył on wyłącznie do odprzedaży. Sam fakt podwójnego wykorzystania samochodu, tj. do demonstracji, czy do jazd próbnych i dopiero po zakończeniu tej funkcji - do sprzedaży wyklucza uznanie, że pojazd ten był użyty wyłącznie do odprzedaży.

Użyty w art. 62 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) zwrot: „chyba że podatnik wskaże, na poczet którego zobowiązania dokonuje wpłaty”, jest zastrzeżeniem, które należy odnosić do zaliczenia wpłaty na poczet „zobowiązania podatkowego o najwcześniejszym terminie płatności”, a nie do możliwości wydania przez organ podatkowy postanowienia w

Normę art. 134 p.p.s.a. można naruszyć tylko wtedy, gdy strona w postępowaniu sądowym wskazywała na istotne dla sprawy okoliczności i dowody, które zostały przez sąd pominięte, względnie, gdy w postępowaniu, którego dotyczy skarga, popełniono uchybienia na tyle istotne, a przy tym oczywiste, że bez względu na treść zarzutów sąd nie powinien był przechodzić nad nimi do porządku, a to co jest oczywiste

Przyjmuje się, że definicje w prawie podatkowym należy odkodować, tak jak wynika to z ich literalnego brzmienia, bez stosowania zabiegów interpretacyjnych, skoro w swej istocie wyznaczają one sposób rozumienia i stosowania pojęć ustawowych.

Wyraźne rozróżnienie przez ustawodawcę przesłanek podmiotowych w postaci świadomości dłużnika pokrzywdzenia aktualnych wierzycieli (art. 527 k.c.) i zamiaru dłużnika pokrzywdzenia wierzycieli przyszłych (art. 530 k.c.) prowadzi do wniosku, że ustawodawca wymaga dla uwzględnienia skargi na podstawie art. 530 k.c. wykazania przez powoda celowego dążenia dłużnika do pokrzywdzenia wierzycieli przyszłych

W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy o VAT dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczające jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 O.p., o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia

W świetle art. 187 § 1 O.p. organ jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Przewidziana w tym przepisie zasada kompletności oznacza, że organ może uznać materiał za zupełny, jeśli zebrano dowody, rozpatrzono wszystkie wnioski dowodowe, a ustalone okoliczności w powiązaniu ze sobą stanowią spójną i logiczną całość tworzącą stan faktyczny.

Podkreślić należy, że błędna wykładnia prawa materialnego może polegać na nieprawidłowym odczytaniu normy prawnej wyrażonej w przepisie, mylnym zrozumieniu jego treści lub znaczenia prawnego, bądź też na niezrozumieniu intencji ustawodawcy.

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego błędna wykładnia prawa materialnego może polegać na nieprawidłowym odczytaniu normy prawnej wyrażonej w przepisie, mylnym zrozumieniu jego treści lub znaczenia prawnego, bądź też na niezrozumieniu intencji ustawodawcy.