Jak trafnie podkreślano w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, pojęcie interesu społecznego, o którym mowa w art. 31 § 1 k.p.a., nie zostało ustawowo zdefiniowane, co oznacza, że temu pojęciu treść nadaje organ administracji publicznej w procesie stosowania norm prawa materialnego w konkretnej sprawie. Kryterium interesu społecznego stanowi wyrażenie niedookreślone, którego treść zmienia się w czasie

Z treści art. 144 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, że dopuszczalną i możliwą formą doręczenia pisma jest doręczenie pisma przez pracowników organów, także w siedzibie organu podatkowego. Skuteczności takiego doręczenia nie podważa uprzednia próba doręczenia pisma przez organ podatkowy za pośrednictwem poczty.

Sądy administracyjne kontrolujące legalność decyzji podatkowych wydanych na podstawie art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. powinny - w myśl wyroku TK z dnia 29 lipca 2014 r. sygn. akt P 49/13 - stosować powołany przepis prawa do chwili jego derogacji, aplikując wnioski i wytyczne wynikające z treści powołanych wyżej orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, przy uwzględnieniu konkretnych stanów faktycznych w zawisłych

Przeznaczenia samochodu zastępczego przekazanego przez podatnika na mocy umowy najmu do używania innej osobie nie zniweczy okoliczność, że samochód ten będzie podstawiony w określone miejsce przez pracownika spółki. W istocie konieczne do skutecznego wykonania umowy najmu przemieszczenie samochodu będzie miało nierozerwalny związek z działalnością gospodarczą spółki obejmującą oddawanie samochodów

Od interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny, który nie upoważnia do zaskarżania aktów organów administracji, a który występuje wówczas, gdy określony podmiot jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowany sposobem uregulowania danej kwestii, jednakże poprzez określoną regulację normatywną nie dochodzi do naruszenia przepisu prawa materialnego czy procesowego dotyczącego jego sytuacji prawnej

W odniesieniu do samochodów przeznaczonych wyłącznie do ich oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, jeżeli czynności te stanowią przedmiot działalności podatnika, ustawodawca za wystarczający warunek udowodnienia, że pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej uznał określenie przez podatnika takiego sposobu

Stosowanie wobec tej samej osoby fizycznej, za ten sam czyn odpowiedzialności za przestępstwo oraz sankcji administracyjno-prawnej

W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, że zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może być skutecznie postawiony w dwóch przypadkach: gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie i gdy w ramach przedstawienia stanu sprawy, wojewódzki sąd administracyjny nie wskaże, jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania.

Wskazuje się, że jednym z najmocniejszych argumentów o poprawności interpretacji jest zgodność wyników osiągniętych przy zastosowaniu wykładni językowej, systemowej i funkcjonalnej.

Kwestia zdolności zatrudnienia nie może być traktowana jako okoliczność wyłącznie faktyczna. Nie można mylić faktów z ich oceną prawną. Fakty to zdarzenia, sytuacje, zjawiska, zaś ich ocena to proces stosowania prawa, subsumpcja stanu faktycznego.

Należy podkreślić, że decyzja administracyjna to władcza forma działania administracji, stąd też nie można domniemywać prawa do jej wydania, a jedynie korzystać z tej formy w takim zakresie, w jakim ustawodawca wyraźnie to wskazał w treści przepisów. Wydanie decyzji w sprawie, w której powinna być zastosowana inna forma działania, stanowi przesłankę nieważności postępowania, o jakiej mowa w art. 156

Praca z wykorzystaniem szkodliwych substancji chemicznych w niepełnym wymiarze nie daje prawa do wcześniejszej emerytury

"Uzasadniona obawa" określona w art. 33 Ordynacji podatkowej musi być udowodniona, ale przedmiotem owego procesu nie musi być udowodnienie, że na pewno, z całą pewnością, podatnik danego zobowiązania nie wykona. Przedmiotem tych dowodów musi być wykazanie, że organ miał podstawy, do czego odwołuje się orzecznictwo, aby żywić taką uzasadnioną obawę.