Należy przyjąć, że użytkownikiem jest nie tylko osoba, której przysługuje prawo użytkowania nieruchomości w rozumieniu k.c., ale każdy podmiot posiadający tytuł prawny do korzystania z rzeczy – właściciel, użytkownik wieczysty nieruchomości, podmiot, na rzecz którego ustanowiono służebność gruntową przejazdu lub przechodu przez nieruchomość przyległą do drogi publicznej.

Wprawdzie orzecznictwo sądów administracyjnych, sformułowane na tle stosowanie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, pozwala na wysnucie wniosku o posiadaniu zdolności sądowej jednostek organizacyjnych wykonujących zadania publiczne, nawet gdy stanowi część spółki powołanej przez spółkę w celu świadczenia usług na określonym terenie, które jest z mocy prawa objęta obowiązkiem

Sąd przyjął, iż umowy te są informacją publiczną, dotyczą majątku jednostki samorządu terytorialnego lub majątku pochodzącego z zadysponowania majątkiem tej jednostki, a okoliczność ta nie ma oparcia w aktach sprawy, przedstawione uchybienie Sądu mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W piśmiennictwie wyrażono pogląd, według którego, już sama możliwość powodowania, wskutek eksploatacji danego obiektu, « emisji», powinna powodować podjęcie działań zmierzających do zakresu i skutków tej przyszłej emisji oraz jej kształtowania, dla zapobieżenia powstaniu zanieczyszczenia.

Brzmienie art. 116 § 1 pkt 2 O.p. nie pozostawia wątpliwości co do tego, że mienie spółki wskazywane przez członka zarządu uwalnia go od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki tylko wtedy, gdy jest to mienie konkretne i rzeczywiście istniejące oraz umożliwiające przeprowadzenie egzekucji zaległości podatkowych spółki "w znacznej części", co oznacza, że musi mieć egzekwowalną wartość spełniającą

Naruszenie art. 113 § 1 P.p.s.a. może mieć miejsce jeśli przewodniczący zamknie rozprawę, gdy w ocenie sądu sprawa nie została dostatecznie wyjaśniona lub w ogóle nie zamknie rozprawy, czy też zamknie rozprawę, mimo że strony nie zostały zawiadomione o terminie rozprawy w prawidłowy sposób lub złożyły wnioski o jej odroczenie. Dodać też należy, że przepis art. 113 § 1 p.p.s.a. nie stanowi podstawy

Innymi słowy, chociaż wadliwe doręczenie nie wywołuje skutku domniemania doręczenia, to nie prowadzi ono do zanegowania faktu, że strona postępowania rzeczywiście otrzymała skierowaną do niej korespondencję w sytuacji gdy nie neguje ona tej okoliczności.

W zdecydowanej większości orzeczeń NSA zauważa się przede wszystkim, że jakkolwiek czynność procesowa sporządzenia pisemnego uzasadnienia dokonywana już po rozstrzygnięciu sprawy i ma sprawozdawczy charakter, a więc sama przez się nie może wpływać na to rozstrzygnięcie jako na wynik sprawy, to niemniej tylko uzasadnienie spełniające określone ustawą warunki stwarza podstawę do przyjęcia, że będąca

Wymóg zawarcia w uzasadnieniu wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia należy rozumieć w ten sposób, że uzasadnienie musi pozwalać na skontrolowanie przez strony i sąd wyższej instancji, czy sąd orzekający nie popełnił w swoim rozumowaniu błędów, tj. winna zostać w nim uwidoczniona operacja logiczna, którą przeprowadził sąd, stosując określone normy prawne w rozstrzyganej sprawie. Motywy wyroku

W szczególności za wadę uzasadnienia orzeczenia, skutkującą uwzględnieniem skargi kasacyjnej, należy uznać nieustosunkownie się w nim do zarzutów podniesionych w skardze lub w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, których trafność zobowiązywałaby sąd do uwzględnienia skargi.

Skoro ośrodek ruchu drogowego ma zamiar sprzedać samochody osobowe, stanowiące należące do niego środki trwałe, nabyte w celu realizacji działalności o charakterze publicznym, pozostającej poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, nie zaś za potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, to nie ma podstaw do uznania, że sprzedaży tej Ośrodek dokona działając jako podatnik podatku od

Przyjmuje się, że wznowienie postępowania na tej podstawie dopuszczalne jest, jeżeli łącznie zostaną spełnione trzy warunki: musi mieć miejsce fakt popełnienia przestępstwa; stwierdzony jest on prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu; pomiędzy wydaniem decyzji a popełnieniem przestępstw istnieje związek przyczynowy.