Zarówno wykładnia literalna jak i celowościowa nakazuje przyjąć, że prawo własności lub użytkowania wieczystego Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego jest chronione na równi z inną własnością.

Niedopuszczalne jest stosowanie przepisów o wywłaszczeniu do nieruchomości przejętych przez Skarb Państwa na podstawie przepisów innych niż wymienione w tym artykule, a także nieruchomości przejętych bez żadnego tytułu prawnego i co do których nie wydano w tym przedmiocie żadnych decyzji administracyjnych.

W demokratycznym państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej (art. 1 Konstytucji RP) przepisów nacjonalizacyjnych, które wprowadziły rewolucyjne ograniczenia prawa własności nie można wyjaśniać w sposób jeszcze bardziej ograniczający prawa, i to w drodze wykładni rozszerzającej.

Granice sprawy dotyczącej bezczynności organu w udostępnieniu informacji publicznej wyznacza wskazany we wniesionej do sądu administracyjnego skardze wniosek o udostępnienie informacji publicznej, który według strony wnoszącej skargę nie został załatwiony zgodnie z przepisami ustawy o udostepnieniu informacji publicznej.

Granice sprawy dotyczącej bezczynności organu w udostępnieniu informacji publicznej wyznacza wskazany we wniesionej do sądu administracyjnego skardze wniosek o udostępnienie informacji publicznej, który według strony wnoszącej skargę nie został załatwiony zgodnie z przepisami ustawy o udostepnieniu informacji publicznej.

Wykładnia celowościowa i systemowa prowadzi do wniosku, że bez względu na to, czy niezgodna z przepisami zmiana sposobu zagospodarowania terenu następuje na terenie nieobjętym planem, czy też na terenie dla którego uchwalono miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego to takie zdarzenie prawne należy ocenić jako bezprawne.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wątpliwości dotyczące statusu strony w postępowaniu administracyjnym należy rozstrzygać na korzyść podmiotu, który zabiega o taki status także po to by nie kreować kolejnych postępowań nadzwyczajnych w tej samej sprawie.

Organy podatkowe nie mogą dokonywać samodzielnych ustaleń co do przedmiotu opodatkowania, jak i podmiotu podatkowego. Od tej reguły, potwierdzonej treścią art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, nie zostały przewidziane w tym przepisie żadne wyjątki, a zatem organy ustalające wysokość zobowiązań podatkowych nie są uprawnione do przyjęcia w zasadzie innej podstawy wymiaru podatku, niż

W świetle unormowań zawartych w art. 86 ust. 1 i 2 oraz art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług podstawę do dokonania odliczenia podatku naliczonego może stanowić wyłącznie faktura odzwierciedlająca faktyczne zdarzenie gospodarcze w aspekcie podmiotowym, przedmiotowym oraz ilościowym. Zatem faktura musi potwierdzać, że w rzeczywistości doszło do dostawy towarów lub świadczenia