W doktrynie wskazuje się, że interes prawny ma charakter osobisty, własny i indywidualny, tj., że przypisany być może tylko do zindywidualizowanego podmiotu i nie może być w żaden sposób odstępowany. Zauważyć należy, że interes prawny oparty jest na normie prawa materialnego, przy czym nie musi to być norma prawa administracyjnego, bardzo często interes ten wynika z normy prawa cywilnego, np. z prawa

Podkreślając w tym kontekście konieczność i celowość rozróżnienia bezprzedmiotowości postępowania i bezzasadności żądania strony, odwołać należy się do utrwalonego już orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, z którego wynika, że brak ustawowej przesłanki uwzględnienia żądania zgłoszonego we wniosku wszczynającym postępowanie administracyjne nie czyni tego postępowania bezprzedmiotowym w rozumieniu

Tożsamość spraw wyraża się w tożsamości podmiotowej, przedmiotowej oraz podstawy faktycznej i prawnej żądania, jak też niezmienionego stanu prawnego i faktycznego sprawy nowej oraz poprzedniej, rozstrzygniętej ostateczną decyzją, co sprzeciwia się wydaniu merytorycznego rozstrzygnięcia w nowej sprawie.

Aktualnie utrwalone jest w orzecznictwie, w szczególności Naczelnego Sądu Administracyjnego, stanowisko, że po nowelizacji art. 101 § 3 k.p.a., użyty w tym przepisie zwrot postanowienie w sprawie zawieszenia postępowania należy rozumieć jako postanowienie o zawieszeniu postępowania.

W ramach uznania administracyjnego, wymierzając przedmiotową grzywnę organ egzekucyjny winien kierować się zasadą celowości i skuteczności podjętych działań. Nie ma tutaj również zastosowania wyrażona w prawie karnym zasada miarkowania, nakazująca dostosowanie wysokości nałożonej grzywny do możliwości finansowych zobowiązanego. Sytuacja majątkowa zobowiązanego i jego możliwości płatnicze mają znaczenie

Przypomnieć należy, iż zawarte w sentencji wyroku sądu administracyjnego rozstrzygnięcie, ujęte w odpowiedniej formule procesowej, jest rezultatem przeprowadzenia przez Sąd kontroli administracji publicznej. Treść uzasadnienia wyroku winna potwierdzać proces badania przez Sąd zgodności z prawem zaskarżonego do Sądu rozstrzygnięcia organu. Przedstawienie w uzasadnieniu wyroku podstawy prawnej wydanego

W orzecznictwie jak i w piśmiennictwie przyjmuje się, że naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię może polegać na wadliwym określeniu treści norm prawnych wynikających z przepisów prawa materialnego. W praktyce błędna wykładnia prawa materialnego może prowadzić do niewłaściwego zastosowania tego prawa.

W orzecznictwie jak i w piśmiennictwie przyjmuje się, że naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię może polegać na wadliwym określeniu treści norm prawnych wynikających z przepisów prawa materialnego. W praktyce błędna wykładnia prawa materialnego może prowadzić do niewłaściwego zastosowania tego prawa.

Odniesienie się do zarzutów naruszenia prawa procesowego wymaga jednak uprzedniego wyjaśnienia granic przedmiotowych postępowania dowodowego w postępowaniu podatkowym, co w istocie wiąże się z odkodowaniem znaczenia przedmiotu dowodu. W najszerszym znaczeniu, przedmiot dowodu to fragment rzeczywistości (fakt) obejmujący zjawiska minione lub współczesne, które mają w konkretnej sprawie znaczenie prawne

O zakończeniu budowy mogą świadczyć wszelkie dowody świadczące o faktycznym zakończeniu budowy.

Jednocześnie wskutek rozwoju cywilizacyjnego nieunikniony jest proces przekształcania charakteru tychże gruntów. Czy jednak dana zmiana przeznaczenia jest zasadna należy do oceny właściwego organu przy uwzględnieniu wszelkich okoliczności sprawy. Na tym właśnie polega decyzja uznaniowa, która wymaga niezwykle starannego i wnikliwego rozważenia wszelkich okoliczności, nie tylko w postępowaniu wyjaśniającym

W doktrynie prawa podatkowego nie neguje się dopuszczalności analogii w prawie podatkowym. Jednakże prawo podatkowe mając zdolność do analogii nie powinno być tak interpretowane i stosowane, aby w drodze analogii można było dopuszczać do zwiększania obowiązków podatkowych. Należy zatem przyjąć zakaz analogii zaostrzającej.

W doktrynie prawa podatkowego nie neguje się dopuszczalności analogii w prawie podatkowym. Jednakże prawo podatkowe mając zdolność do analogii nie powinno być tak interpretowane i stosowane, aby w drodze analogii można było dopuszczać do zwiększania obowiązków podatkowych. Należy zatem przyjąć zakaz analogii zaostrzającej.