Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga z kolei ich prawidłowego określenia w skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżącego, uchybił Sąd, uzasadnienia ich naruszenia, a w przypadku zarzutu naruszenia prawa procesowego, wykazania, że naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Czynność klasyfikowania towaru do odpowiedniego grupowania PKWiU (CN) jest elementem ustalania stanu faktycznego. Ustalenia te odnoszą się do sfery faktów w tym sensie, że służą kategoryzacji przedmiotów (wyrobów) dla celów podatkowych. Zastosowanie lub niezastosowanie określonego prawa materialnego jest konsekwencją ustaleń faktycznych, również tych, które przybierają postać zabiegów kwalifikacyjnych

Zarzut naruszenia prawa procesowego może odnieść skutek w przypadku wykazania, że uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Uzasadnienie zarzutu błędnej wykładni związane jest z wykazaniem, że przyjęte przez Sąd I instancji rozumienie określonego przepisu narusza uznane dyrektywy interpretacyjne. Wymaga z jednej strony wskazania, na czym polega błąd Sądu w interpretacji przepisu, jakie dyrektywy

W orzecznictwie odróżnia się jednak poddanie sądowej kontroli działalności administracji publicznej na podstawie innego materiału niż akta sprawy od wydania wyroku na podstawie akt sprawy, z przyjęciem odmiennej oceny materiału dowodowego zawartego w tych aktach. Przyjmuje się, że przepis art. 133 § 1 p.p.s.a. nie może służyć kwestionowaniu ustaleń i oceny przyjętego w sprawie stanu faktycznego.

Odliczeniu od czasu trwania postępowania z wniosku o wydanie pozwolenia na budowę wymaga okres czasu, w którym złożony wniosek nie może być rozpatrywany z uwagi na brak spełnienia wymagań formalnych.

Po wejściu w życie ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne, właściwą jednostką organizacyjną do zawarcia w imieniu Skarbu Państwa umowy użytkowania spornych nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa pokrytych wodami płynącymi powierzchniowymi był Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej. Uprawnienia takiego nie miał natomiast Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa.