W wypadku zaliczania poniesionych przez użytkownika wieczystego nakładów koniecznych na poczet opłat z tytułu użytkowania wieczystego na podstawie art. 77 ust. 4 i 5 w zw. z ust. 6 u.g.n. należy rozróżnić wysokość kosztów poniesionych na dokonanie tych nakładów - obejmujących poniesione opłaty administracyjne, koszty sporządzenia wymaganej dokumentacji i wykonania prac) od wartości samych nakładów.

Z art. 14 ust. 1 - 3 u.p.d.o.p. nie wynika, aby tryb przewidziany w ust. 1 zdanie drugie i ust. 3 tego artykułu w związku z jego ust.2 miał zastosowanie tylko do transakcji, których strony ustalają cenę transakcyjną poniżej wartości rynkowej w rozumieniu art. 14 ust. 2 u.p.d.o.p. w celu pokrzywdzenia fiskusa, czyli działają w tym zakresie oszukańczo.

Ostateczna decyzja wywłaszczeniowa wydana na podstawie art. 35 u.z.t.w.n., dla wywołania przewidzianych tą ustawą skutków prawnych w postaci trwałego ograniczenia prawa własności musi określać nieruchomość, której dotyczy.

Jedynym sposobem wzruszenia domniemania prawnego z art.3 powołanej ustawy jest powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym oparte na jej art.10. Nie jest więc możliwe, aby dla celów prowadzonego postępowania podatkowego organ podatkowy dokonywał samodzielnie ustalenia podważające domniemanie prawdziwości ksiąg wieczystych.

Powództwo o uzgodnienie stanu prawnego nieruchomości ujawnionego w księdze wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym, oparte na art. 10 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, jest w zasadzie jedynym sposobem wzruszenia domniemania prawnego z art. 3 tej ustawy, w myśl którego prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Nie jest więc możliwe aby organ podatkowy

Szóstą dyrektywę Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, zmienioną dyrektywą Rady 2001/115/WE z dnia 20 grudnia 2001 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ona temu, aby podatnikowi odmówiono prawa do odliczenia

Korekta VAT od gruntów i nieruchomości musi być dokonywana w ciągu kolejnych 10 lat od chwili, gdy zostały oddane do używania, a nie jednorazowo

Art. 4172 k.c. stanowi wyjątkową podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej władzy publicznej, gdyż dotyczy przypadku odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną legalnym wykonywaniem władzy publicznej. Norma przepisu art. 4172 k.c. nie wskazuje jak przy odpowiedzialności na zasadzie słuszności należy oceniać przesłankę związku przyczynowego, nie wyklucza się zupełnie wyjątkowego odstąpienia od kryterium

Nierozpoznanie zarzutów apelacji stanowi obrazę art. 378 § 1 k.p.c. i uniemożliwia ocenę poprawności wydanego rozstrzygnięcia, w odniesieniu do właściwego zastosowania przepisów prawa materialnego i procesowego oraz ich wykładni.

Ponowne awizowanie o pozostawieniu przesyłki, o którym mowa w art. 150 § 1a Ordynacji podatkowej nie jest zdarzeniem, z którym ustawa wiąże obowiązek nowego, odrębnego liczenia terminu. Ten termin jest jeden i wynika z art. 150 § 1 w zw. z art. 150 § 2 in fine Ordynacji podatkowej.

Prawo do odliczenia dotyczy wyłącznie czynności, które zostały faktycznie dokonane. Sama bowiem faktura nie tworzy prawa do odliczenia VAT w niej dokonanego.