Celem zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust.1 pkt 50 u.p.d.o.f. było niewątpliwie wyeliminowanie podwójnego opodatkowania dochodów już wcześniej u tego samego podatnika opodatkowanych. Wykładnia systemowa wewnętrzna i wykładnia celowościowa przemawiają zatem za uznaniem, że przez wkład, o którym mowa w powołanym przepisie, należy rozumieć nie tylko wkład wniesiony przy zawiązaniu spółki, ale także

Remont zbytego odpłatnie, w okolicznościach określonych w art. 10 pkt 8 lokalu mieszkalnego, tj. przed upływem wskazanego w tym przepisie terminu, nie może być uważany za realizację celu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) u.p.d.o.f. Podobnie zatem jak przeznaczenie środków ze sprzedaży nieruchomości na spłatę zaciągniętego na jej nabycie kredytu nie uprawnia do skorzystania ze zwolnienia

Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że art. 167 i art. 168 lit. a) dyrektywy 2006/112, a także zasady neutralności podatkowej, pewności prawa i równego traktowania nie stoją na przeszkodzie temu, aby odbiorcy faktury odmówiono prawa do odliczenia naliczonego podatku od wartości dodanej ze względu na brak faktycznej czynności podlegającej opodatkowaniu, mimo że w rektyfikacji decyzji podatkowej

Unormowanie, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje najpóźniej z upływem 30 dni od dnia wykonania usługi, o ile wcześniej nie nastąpi zapłata, jest niezgodne z Dyrektywą VAT. Takie sformułowanie przepisu oznacza bowiem połączenie brzmienia art. 66 lit. b) tej Dyrektywy z okresem czasu, po upływie którego podatek staje się wymagalny.

Norma art. 239a ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej „O.p.”), w sytuacji gdy decyzji nieostatecznej nie nadano rygoru natychmiastowej wykonalności, nie wyklucza stosowania przepisów art. 76 § 1, art. 76a § 1 i 2 i art. 76b § 1 O.p., normujących zaliczenie z mocy prawa (ex lege) kwoty zwrotu różnicy podatku (od towarów i usług) na poczet zaległości

Przepis uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niekonstytucyjny ma co do zasady taki charakter od samego początku, tj. od dnia jego wejścia w życie (ex tunc), chyba że w swoim orzeczeniu Trybunał wskazał inny termin utraty mocy prawnej zakwestionowanej regulacji.

W sytuacji, w której obliczenie dochodu jest możliwe na podstawie posiadanej przez spółkę dokumentacji, to nie ma podstaw do jego szacowania.

W uzasadnieniu decyzji podatkowej organ ma obowiązek wykazać, z których dowodów korzystał, z których nie korzystał i dlaczego. Ponadto winien również wskazać, jakie działania podejmował, aby w sposób nie budzący wątpliwości ustalić stan faktyczny sprawy, a także wskazać, które z dowodów uznał za wiarygodne i z jakich przyczyn.

Systematyka ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że wprowadzenie danego składnika do ewidencji jest warunkiem niezbędnym do realizacji prawa podatnika do dokonywania odpisów amortyzacyjnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (z wyłączeniem gruntów) i to jest zasadniczy kontekst normatywny, w którym należy odczytywać art. 22 d ust. 2 u.p.d.o.f.

Z firmanctwem mamy do czynienia, gdy zostanie wykazane, że podmiot, który użycza swojego imienia i nazwiska lub firmy działał świadomie godząc się na to, tak jak miało to miejsce w niniejszej sprawie. Istotą firmanctwa jest prowadzenie działalności gospodarczej w sposób zakamuflowany lub też ukrywanie rzeczywistych jej rozmiarów z wykorzystaniem do tego podstawionego podmiotu, co skutkuje uszczupleniem

Dla realizacji prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony niezbędny jest faktyczny obrót - wystąpienie zdarzenia gospodarczego polegającego na nabyciu towarów lub usług między określonymi na fakturze podmiotami, a dla realizacji tego prawa podatnik musi dysponować fakturą, gdyż brak dokumentów stanowiących podstawę do obniżenia podatku należnego powoduje utratę tego uprawnienia. Jednak

Wydatki poniesione w bezpośrednim związku z utworzeniem lub podwyższeniem kapitału zakładowego spółki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

Z art. 6 ust. 9 pkt 1 u.p.o.l. w powiązaniu z art. 21 § 2 i 3 oraz art. 207 O.p. nie można zasadnie wyprowadzić zakazu odrębnego deklarowania podatku od nieruchomości, należnego od poszczególnych przedmiotów opodatkowania. Nieuzasadnione jest stanowisko dotyczące obowiązku organu podatkowego objęcia jedną decyzją z art. 21 § 3 O.p. wszystkich przedmiotów opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Odrębne