Skoro ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie określił żadnych reguł dotyczących korekty wartości należnego przychodu podatkowego w danym okresie rozliczeniowym, to nie ma podstaw prawnych, aby przyjmować, że dla daty rozliczenia takiej korekty przychodu netto i w konsekwencji dla określenia momentu (daty) powstania obowiązku podatkowego istotne znaczenie mają okoliczności związane

Podstawowym argumentem wysuwanym na poparcie stanowiska, iż strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jest okoliczność, że poprzez dobrowolną i świadomą rezygnację podatnika z używania tej inwestycji, jej wyzbycie się, przestał istnieć (został zerwany) związek przyczynowo-skutkowy między kosztami z tytułu

Zakres kontroli sądowej nad postępowaniami dyscyplinarnymi wobec adwokatów, radców prawnych, notariuszy i prokuratorów

Transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Decyzja w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych ma charakter określający, a nie ustalający zobowiązanie podatkowe za dany rok podatkowy.

Zasadne jest zatem uznanie, iż możliwe jest dokonanie odliczenia od VAT należnego podatku zapłaconego (naliczonego) przy nabyciu towarów i usług za okres, w którym wykonano czynności opodatkowane. Dokonanie innej wykładni przepisów u.p.t.u. godziłoby w zasady neutralności i proporcjonalności VAT.

Dopóki przepis nie utraci mocy obowiązującej, organy podatkowe mogą wydawać na jego podstawie indywidualne interpretacje, nawet jeśli Trybunał Konstytucyjny orzekł o jego niezgodności z ustawą zasadniczą.

Transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Z uwagi na fakt nieistnienia podmiotu lub niemożność skontaktowanie się z nim, ustawodawca w art. 96 ust. 9 ustawy o VAT przewidział, że wykreślenie z rejestru dokonywane jest poprzez czynność materialno-techniczną, bez potrzeby wydawania decyzji czy postanowienia. Wydanie decyzji lub postanowienia związane jest bowiem ze stosowaniem określonej procedury, mającej na celu m.in. zapewnienie udziału podatnika

Tylko takie naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, kwalifikuje do uruchomienia sankcji wzruszalności zakwestionowanego wyroku.

Dopuszczalne jest wcześniejsze rozwiązanie umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy na podstawie umowy stron. Przyczyna tego rozwiązania może być sformułowana w sposób ogólny, co nie podlega weryfikacji sądowej.

Z chwilą wyeliminowania decyzji wymiarowej z obrotu prawnego wygasa rygor natychmiastowej wykonalności, a zatem postanowienie w tym przedmiocie przestaje wywoływać skutki w sferze praw i obowiązków i tym samym pozostaje bez wpływu na sytuację prawną podatnika.

Użyty w art. 240 § 1 pkt 5 o.p. zwrot "wyjdą na jaw" oznacza, że istotny jest moment ujawnienia danego dowodu lub okoliczności, czyli udostępnienia ich organowi, a nie moment faktycznego zapoznania się z nimi przez pracownika organu. Warunkiem zaistnienia wskazanej przesłanki wznowienia jest więc istnienie w dniu wydania decyzji określonych dowodów, które nie są znane organowi.

Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o CIT nie wprowadza rozróżnienia sytuacji, w których powinien mieć zastosowanie w odniesieniu do podmiotów nim objętych w zależności od siedziby danego podmiotu. Nie można zatem z jego treści wyprowadzać wniosków o różnym traktowaniu podmiotów nim objętych.

Dla zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a u.p.t.u. konieczne jest ustalenie, że z ogółu obiektywnych okoliczności wynika, że podatnik, nabywając towar od podmiotu nieistniejącego przynajmniej mógł przewidywać, że transakcja stanowi nadużycie prawa.