Stosownie do przepisu art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych. Przepis ten stanowi samoistną regulację chroniącą interes prawny podmiotu przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub

Przyjęte w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym rozwiązania prawne oparte są na zasadzie równowagi interesu ogólnopaństwowego, interesu gminy i interesu jednostki. Oznacza to obowiązek wyważenia praw indywidualnych (interesów obywateli) i interesu publicznego.

Zarządzanie kryzysowe

W sytuacji gdy nie ma już przedmiotu zawieszenia, jakim jest toczące się postępowanie odwoławcze zakończone decyzją ostateczną, bezprzedmiotowym - po myśli art. 208 O.p. - stało się rozstrzyganie zażalenia na odmowę zawieszenia tegoż postępowania. Tym samym organ odwolawczy winien był, na podstawie art. 233 § 1 pkt 3 w zw. z art. 239 O.p., umorzyć postępowanie zażaleniowe.

Dla kwalifikacji danego obiektu jako gospodarczego lub garażowego (innego) funkcja gospodarcza (garażowa, inna) winna być dominująca i podstawowa. A zatem z samego faktu, że w budynku przechowywany jest, obok materiałów narzędzi i sprzętu służącego mieszkańcom budynku mieszkalnego, motor, nie wynika, że obiekt ten został zrealizowany jako garaż a nie budynek gospodarczy - jak zostało określone w zgłoszeniu

W świetle art. 56 ust. 4 pkt 1 ustawy Prawo ochrony środowiska, właściwy organ może nałożyć na wnioskodawcę obowiązki dotyczące wykonania kompensacji przyrodniczej, jednak obowiązki te muszą mieć wyraźną podstawę prawną, a decyzje administracyjne w sprawach środowiskowych muszą zapewniać udział społeczeństwa w postępowaniu oraz zawierać pełne i rzetelne raporty oddziaływania na środowisko, w tym opis

Decyzja organu administracji państwowej, rozstrzygająca ponownie sprawę wcześniej rozstrzygniętą inną decyzją ostateczną tegoż organu, a nie stanowiąca o uchyleniu tej pierwotnej decyzji na podstawie odpowiednich przepisów k.p.a., jest dotknięta wadą określoną w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. Dla stwierdzenia, że wystąpiła przesłanka stwierdzenia nieważności określona w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a., istotne

1. Ciężar dowodu, a zatem wykazania, że mienie służące sfinansowaniu wydatków podatnika pochodzi z dochodów opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania obciąża podatnika. Podatnik powinien sformułować, a następnie wykazać wiarygodność swoich twierdzeń o takim lub innym pochodzeniu mienia, oraz wskazać na środki i źródła dowodowe pozwalające organowi podatkowemu na ich weryfikację, czego w przedmiotowej

Uzasadnienie wyroku jest aktem o doniosłym znaczeniu procesowym. Ma ono dać rękojmię, że sąd będzie starannie zastanawiał się nad rozstrzygnięciem; ma umożliwić wyższej instancji zorientowanie się, czy przesłanki, na których oparł się sąd niższej instancji są trafne; ma służyć w razie wątpliwości ustaleniu granic powagi rzeczy osądzonej i innych skutków wyroku, a także przekonaniu stron co do trafności

Osoba reprezentująca przedsiębiorcę zagranicznego jest jego pełnomocnikiem, a nie - jak twierdzi organ podatkowy - tylko likwidatorem oddziału.

Przepis art. 108 ust. 1 ustawy z 2004 r. o podatku od towarów i usług przewiduje szczególny przypadek samoistnego powstania obowiązku podatkowego w efekcie samego wystawienia faktury wykazującej kwotę podatku od towarów i usług, przy czym obowiązek ten przyjmuje postać swoistej sankcji. Polega ona na tym, iż niezależnie od tego, czy w sprawie zaistniał obrót będący podstawą opodatkowania podatkiem

Nie jest sprzeczne z prawem Unii Europejskiej wymaganie, by podmiot przedsięwziął wszystkie działania, jakich można od niego racjonalnie oczekiwać, w celu upewnienia się, że dokonywana przez niego transakcja nie prowadzi do udziału w przestępstwie podatkowym.

Za podanie w rozumieniu art. 168 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, może zostać uznane również pismo strony postępowania, zawierające oświadczenie woli o cofnięciu udzielonego wcześniej pełnomocnictwa.

Zawarcie na podstawie art. 66 § 1 i 2 O.p. umowy przenoszącej własność rzeczy lub praw majątkowych w zamian za zaległości podatkowe, stanowiące szczególny przypadek wygaśnięcia zobowiązania podatkowego ma charakter czynności cywilnoprawnej, a nie administracyjnoprawnej, wobec czego nie mają do niej zastosowania przepisy o postępowaniu administracyjnym. Wprawdzie art. 66 § 3 O.p. wskazuje, że dla tej