W sytuacji gdy kwestionowane jest prawo inwestora do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, to może się okazać, że rozstrzygnięcie tego zagadnienia wykracza poza kompetencje organu administracji architektoniczno-budowlanej, gdyż organ ten nie jest powołany do rozstrzygania cywilnych sporów o prawa i zasadne staje się zawieszenie postępowania na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a.

Zasada swobodnej oceny dowodów sprowadza się do całościowej oceny zebranych dowodów i to we wzajemnym ich powiązaniu. Organ w ramach tej zasady, według swojej wiedzy, doświadczenia oraz wewnętrznego przekonania ocenia wartość dowodową poszczególnych środków dowodowych. Rozpatrzeniu podlegają przy tym nie tylko poszczególne dowody odrębnie, ale wszystkie dowody we wzajemnej łączności.

Zawarta w art. 191 O.p. zasada swobodnej oceny dowodów wyklucza z kolei odgórne przyjęcie, że dowód z zeznań świadka jest mniej warty od innego dowodu.

Za wadliwe uznać należy rozumienie przepisu art. 120 ust. 4 oraz ust. 10 i 11 u.p.t.u. sprowadzające się do twierdzenia, że dla każdego podmiotu dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, podstawę opodatkowania stanowi, określona w ust. 4 lub 5, marża, a tenże sposób opodatkowania jest obligatoryjny. Jest to twierdzenie błędne, ponieważ przy zakupie

Kara porządkowa nakładana na podstawie przepisu art. 262 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej stanowi sankcję administracyjną (nie jest karą w znaczeniu przepisów prawa karnego). Mimo to, że nie stanowi typowej normy prawa karnego, to przy stosowaniu organ podatkowy powinien nawiązywać do niektórych zasad prawa karnego, takich jak np. zasada adekwatności kary.

Za wadliwe uznać należy rozumienie przepisu art. 120 ust. 4 oraz ust. 10 i 11 ustawy o VAT sprowadzające się do twierdzenia, że dla każdego podmiotu dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, podstawę opodatkowania stanowi, określona w ust. 4 lub 5, marża, a tenże sposób opodatkowania jest obligatoryjny. Jest to twierdzenie błędne, ponieważ przy

Za wadliwe uznać należy rozumienie przepisu art. 120 ust. 4 oraz ust. 10 i 11 u.p.t.u. sprowadzające się do twierdzenia, że dla każdego podmiotu dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, podstawę opodatkowania stanowi, określona w ust. 4 lub 5, marża, a tenże sposób opodatkowania jest obligatoryjny. Jest to twierdzenie błędne, ponieważ przy zakupie

W stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2011 r. w przypadku, gdy spółka kapitałowa wniosła wkład niepieniężny (aport) do spółki osobowej za wartość początkową wartości niematerialnych i prawnych uważa się, stosując analogię legis z art. 16g ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., ustaloną przez podatnika (spółkę osobową) na dzień wniesienia wkładu lub udziału wartość poszczególnych wartości niematerialnych

Kompetencje do określenia szczegółowych wymagań formalnych wniosków o przyznanie pomocy finansowej oraz dołączanych dokumentów, wiążących się z negatywnymi skutkami materialnoprawnymi w przypadku ich niezłożenia, należą wyłącznie do organu uprawnionego ustawowo, a nie mogą być delegowane na podmiot wdrażający program pomocowy.

Brak podstaw do uznania, że wykładnia art. 86 ust. 1, art. 86 ust. 8 pkt 1 oraz art. 87 ust. 5a ustawy o VAT jest sprzeczna z art. 168 i art. 169 Dyrektywy VAT. Podatnik nie posiadający siedziby w kraju dokonania zakupu nie ma możliwości dokonania odliczenia i zwrotu na takich samych zasadach jak dla podatników krajowych. Stąd też art. 170 i 171 Dyrektywy przewidują, że zwrot podatku dla podatników