Obowiązek dowodzenia spoczywający z mocy art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej na organach podatkowych nie ma nieograniczonego charakteru; w szczególności nie mają one obowiązku poszukiwania w każdym przypadku dowodów bezpośrednich mających potwierdzić dany fakt. W takiej postaci obowiązek ten prowadziłby do faktycznej niemożności ukończenia jakiegokolwiek postępowania podatkowego z obawy przed

Dla wznowienia postępowania niewystarczające jest samo stwierdzenie, że strona nie brała w nim udziału, ale konieczne jest wskazanie przez stronę swego braku zawinienia.

W sytuacji, gdy przyjęcie pisma przez osobę upoważnioną do odbioru korespondencji w miejscu pracy adresata stosownie do treści art. 148 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej rodzi ex lege skutek doręczenia pisma adresatowi, to odmowa odbioru pisma przez tę osobę jest równoznaczna z odmową przyjęcia pisma przez adresata, co w rezultacie oznacza skuteczne doręczenie w trybie art. 153 Ordynacji podatkowej.

Skutki podatkowe związane z funkcjonowaniem spółki komandytowej, a odnoszące się do jej wspólnika będącego spółką kapitałową, należy rozpatrywać w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.d.o.p. przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3 tej ustawy, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego

Sam fakt obowiązywania planu zagospodarowania przestrzennego na danym terenie jest ważnym atrybutem nieruchomości dla jej wartości rynkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną uwzględnia tylko te przepisy, które zostały wyraźnie wymienione w skardze kasacyjnej jako naruszone. Nie jest dopuszczalna wykładnia zakresu zaskarżenia i jego kierunków, gdyż skarga kasacyjna powinna być tak zredagowana, aby nie stwarzała wątpliwości interpretacyjnych.

Za wadliwe uznać należy rozumienie przepisu art. 120 ust. 4 oraz ust. 10 i 11 ustawy o VAT sprowadzające się do twierdzenia, że dla każdego podmiotu dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, podstawę opodatkowania stanowi, określona w ust. 4 lub 5, marża, a tenże sposób opodatkowania jest obligatoryjny. Jest to twierdzenie błędne, ponieważ przy

Aby transakcję po stronie zbywcy można było zakwalifikować jako WDT musza być spełnone dwie przesłanki. Wymogi te to: dokonanie przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (sprzedaż) oraz wywóz towarów z terytorium państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego, na rzecz podatnika od wartości dodanej zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych

Za wadliwe uznać należy rozumienie przepisu art. 120 ust. 4 oraz ust. 10 i 11 u.p.t.u. sprowadzające się do twierdzenia, że dla każdego podmiotu dokonującego dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, podstawę opodatkowania stanowi, określona w ust. 4 lub 5, marża, a tenże sposób opodatkowania jest obligatoryjny. Jest to twierdzenie błędne, ponieważ przy zakupie