Złożenie wniosku o stwierdzenie nadpłaty nie ma nic wspólnego ze wszczęciem postępowania podatkowego w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego. Natomiast normy regulujące obie kwestie określają różnych adresatów oraz pełnią odmienne funkcje. Treść art. 12 § 6 O.p., w tym mający zastosowanie art. 12 § 6 pkt 2, stanowi ochronę i ułatwienie dla czynności podatnika. Natomiast art. 165 § 3

Odstępstwo od konstytucyjnej zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji RP, przez przyznanie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych musi mieć charakter wyjątku uzasadnionego szczególnymi okolicznościami. Do okoliczności takich można zaliczyć zdarzenia losowe, od podatnika niezależne, którego zaistnienie w sposób nieprzewidywalny niweczy zdolności płatnicze zobowiązanego. Do

1. Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego, polegającego na zakupie towaru lub usługi u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar lub usługę i wykorzystać je w działalności gospodarczej, aby wydatek ten

Data złożenia wniosku o nadpłatę nie może być rozumiana jako dzień faktycznego wpływu pisma do organu podatkowego. Moment faktycznego doręczenia organowi żądania wszczęcia postępowania jest jednocześnie datą wszczęcia tego postępowania (art. 165 § 3 Ordynacji podatkowej). Jednakże przy ocenie, czy został zachowany termin do złożenia wniosku, należy uwzględnić treść art. 12 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej

Podatnika, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że nabywając towar lub usługę uczestniczy w transakcji stanowiącej element przestępstwa w dziedzinie podatku VAT, należy z punktu widzenia dyrektywy VAT uznać za wspólnika w tym przestępstwie, niezależnie od tego, czy uzyskuje on korzyści z dalszej sprzedaży owych towarów lub świadczenia usług w ramach dokonywanych przez siebie transakcji.

Przepis art. 86 ust. 7 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., należy rozumieć w ten sposób, że użytkowanie przez usługobiorcę samochodów osobowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 tej ustawy, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, obejmuje "używanie rzeczy" oraz "pobieranie pożytków" rzeczy, co oznacza, że w hipotezie tego przepisu

Przesądzenie we wcześniejszym prawomocnym wyroku określonej kwestii wyklucza możliwość późniejszego jej badania, a podmioty stosujące prawo są faktem i treścią prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego związane, co implikuje w sposób bezwzględny wzięcie tego pod uwagę w wydawanych przez nie rozstrzygnięciach.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r. z opodatkowania podatkiem od nieruchomości na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) nie są wyłączone zlokalizowane w pasach drogowych dróg publicznych budowle w postaci słupów oświetleniowych, jeżeli są one związane z prowadzeniem działalności

Spójnik "i" wskazany w § 50 ust. 4 pkt 5 lit. c rozporządzenia Ministra Finansów z 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 109, poz. 1245) pomiędzy art. 58 i 83 K.c. nie świadczy o koniunkcji, tylko zawiera wyliczenie przesłanek, co powoduje, że dyspozycja zawarta w wyprowadzonej z tego przepisu normie zaistnieje

Jeżeli po zamknięciu rozprawy został przeprowadzony istotny dla rozstrzygnięcia sprawy dowód nie objęty treścią art. 224 § 2 k.p.c., to znaczy, że strona w rezultacie zamknięcia rozprawy przed zakończeniem postępowania dowodowego została pozbawiona możliwości obrony swych praw, skutkująca nieważnością postępowania sądowego w myśl art. 379 pkt 5 k.p.c.

Dokonując kontroli orzeczenia Sądu pierwszej instancji NSA jest związany na mocy art. 170 P.p.s.a. prawomocnymi orzeczeniami sądów administracyjnych, co oznacza, że przesądzenie we wcześniejszym prawomocnym wyroku określonej kwestii wyklucza możliwość późniejszego jej badania, a podmioty stosujące prawo są faktem i treścią prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego związane. Implikuje to w sposób

Nie można uznać za wystarczające, dla skutecznego podważenia wyroku sądu pierwszej instancji, wskazanie zarzutu naruszenia jedynie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) u.p.p.s.a. Przepis ten nie może stanowić samodzielnej podstawy zarzutu skargi kasacyjnej. Zarzut taki można w sposób skuteczny podnieść jedynie w powiązaniu z odpowiednim przepisem prawa materialnego oraz przepisem postępowania z wytłumaczeniem