Prawidłowe jest stosowanie sankcyjnej 20-proc. stawki podatku od pożyczki, która nie została ujawniona wcześniej urzędowi skarbowemu i nie został od niej zapłacony podstawowy podatek w wysokości 2 proc.

Zgodnie z art. 133 § 1, zdanie pierwsze p.p.s.a. kontrola zaskarżonego aktu z punktu widzenia jego zgodności z prawem dokonywana jest na podstawie akt sprawy, co oznacza konieczność przeprowadzenia przez Sąd pierwszej instancji szczegółowej weryfikacji materiału dowodowego zgromadzonego w tych aktach, z wyjątkami o których mowa w art. 106 § 3 - 5 tej ustawy. Wyjątki te nie mogą być uzupełniane o nieprzewidziane

Faktura nie ma waloru dokumentu urzędowego, z którym Ordynacja podatkowa wiąże określone domniemanie. Stanowi ona dowód podlegający w myśl art. 191 Ordynacji podatkowej ocenie i weryfikacji jak każdy inny dowód. Organy podatkowe miały zatem pełne prawo do przeprowadzenia innych dowodów celem podważenia wiarygodności zakwestionowanych faktur.

Opłata leasingowa jest opłatą za udostępnienie przedmiotu leasingu ( a więc czynnością jednorazową i mającą miejsce w ściśle określonym czasie) oraz ewentualnie za używanie tego przedmiotu w pierwszym okresie. Opłata wstępna jest, co do zasady, kalkulowana w nieco wyższej wysokości od pozostałych rat leasingowych. Jednakże nie zmienia to faktu, iż jest to opłata dotycząca czynności jednorazowej, a

Ustawodawca w art. 122 O.p. obliguje organy podatkowe do podjęcia "wszelkich niezbędnych działań", a nie wszelkich działań. Kłóciłoby się z tą zasadą, jak również zasadą ekonomi postępowania, prowadzenie działań tylko dla pozoru, ze świadomością, że działania te nie przyniosą żadnych efektów, a jedynie zwiększą wysokość ponoszonych kosztów postępowania, jak i kosztów postępowania egzekucyjnego.

Możliwość uchylenia się członka zarządu spółki od wynikającej z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej od odpowiedzialności za jej zaległości podatkowe przez wykazanie, że we właściwym czasie wszczęto postępowania zapobiegające upadłości postępowanie układowe dotyczy wyłącznie tych zaległości, które powstały przed zatwierdzeniem układu. Wystąpienie zatem przesłanki egzoneracyjnej, co do zaległości podatkowych

O każdym przypadku niezakończenia kontroli w terminie wskazanym w upoważnieniu, kontrolujący obowiązany jest zawiadomić kontrolowanego, podając przyczyny przedłużenia terminu zakończenia kontroli i wskazując nowy termin jej zakończenia. Dokumenty dotyczące czynności kontrolnych dokonanych po upływie tego terminu nie stanowią dowodu w postępowaniu podatkowym, chyba że został wskazany nowy termin zakończenia

Art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a i b u.p.t.u. nieprawidłowo implementuje do krajowego porządku prawnego przepisy Dyrektywy 112. Ustalenie dotyczące 30 dnia od dnia wykonania usługi (w braku płatności), bez względu na to czy i kiedy została wystawiona faktura - wykracza poza ramy stworzone przez Dyrektywę.

Podstawa opodatkowania ustalona w drodze oszacowania nigdy nie będzie podstawą rzeczywistą. Zadaniem organów, dokonujących szacunku, jest ustalenie danych niezbędnych z punktu widzenia prawa podatkowego w wartościach maksymalnie zbliżonych do rzeczywistych. W konsekwencji należy stwierdzić, że organy podatkowe, aby sprostać temu zadaniu muszą wykorzystać wszystkie dostępne i możliwe do wykorzystania

1. Okoliczność, że osoba fizyczna wchodząca w skład organu osoby prawnej działa - naruszając cudze dobro osobiste - w takim charakterze, nie zwalnia jej z odpowiedzialności wobec pokrzywdzonego, przewidzianej w art. 24 § 1 k.c. 2. Zastosowanie w polemice określeń pejoratywnych, wykraczających poza rzeczową potrzebę ustosunkowania się do wypowiedzi innej osoby oraz poza granice potrzebne do osiągnięcia

Pojęcie „zwrotu rzeczy” w rozumieniu art. 229 k.c. odnosi się do odzyskania przez właściciela władztwa nad rzeczą, a nie do jego utraty; nie ma podstaw do uznania, że obejmuje ono także utratę przez właściciela własności rzeczy w wyniku jej przejścia na dotychczasowego posiadacza.

Działanie na rozkaz nie uchyla zatem odpowiedzialności podwładnego, który wykonując rozkaz umyślnie dopuszcza się przestępstwa, czyli wykorzystując sposobność, jaką daje mu wykonywanie rozkazu, popełnia „przy okazji” czyn zabroniony. Norma art. 318 k.k. nie obejmuje natomiast przypadków, gdy podwładny popełnia przestępstwo wskutek wykonywania rozkazu niezgodnie z jego treścią lub też wbrew przepisom