Za prawidłową fakturę, mogącą stanowić podstawę do późniejszych odliczeń podatku naliczonego, nie można było uznać faktury wystawionej przez podmiot, który faktycznie nie istnieje jako podatnik podatku od towarów i usług. Podmiot nieistniejący, o którym mowa w § 48 ust. 4 pkt 1 lit. a rozporządzenia, to zatem podmiot stwarzający formalne pozory istnienia, który jednak rzeczywiście nie uczestniczy w

Zarzut naruszenia przepisów postępowania może zostać uwzględniony jedynie wtedy, gdy uchybienie sądu mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Użycie przez ustawodawcę słowa "wpływ" oznacza, że pomiędzy uchybieniem procesowym, a wydanym w sprawie orzeczeniem podlegającym zaskarżeniu powinien zachodzić związek przyczynowy, mogący skutkować odmiennym rozstrzygnięciem sprawy. Zarzucając naruszenie prawa

Postępowanie zabezpieczające (art. 154 - 168 u.p.e.a.) jest postępowaniem, którego głównym celem jest zabezpieczenie przyszłych interesów wierzycieli. Postępowanie to nie prowadzi do wykonania przez zobowiązanego obowiązku a jedynie stwarza pewne gwarancje, że w przyszłości dojdzie do wyegzekwowania tego obowiązku.

Prawo podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, związanych ze sprzedażą opodatkowaną dotyczy tylko takich przypadków, gdy obie strony transakcji udokumentowanej fakturą w sposób rzeczywisty, a nie pozorowany prowadzą działalność gospodarczą, objętą tą daniną. Nie budzi wątpliwości, że podstawą do zrealizowania tego uprawnienia jest tylko

Zaliczenie nadpłaty, podobnie jak zwrot podatku , do którego w zakresie zaliczenia mają zastosowanie przepisy o nadpłacie (art.76§1 w zw. z art.76a i 76b Ordynacji podatkowej ) należy uznać za jedną z form "wykonania decyzji" nakładającej na stronę obowiązek podlegający wykonaniu w trybie przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, o której mowa w art.239a Ordynacji podatkowej.

Faktura VAT otrzymana przez podatnika od innego podmiotu daje prawo do odliczenia podatku gdy, są spełnione materialne przesłanki do odliczenia, tzn. czynność udokumentowana fakturą została przez dostawcę (usługodawcę) faktycznie wykonana i wykorzystana przez podatnika (odbiorcę faktury) do realizacji czynności opodatkowanej, gdy podatek z tej faktury został przez odbiorcę faktury zapłacony jej wystawcy

Faktura VAT wystawiona przez podatnika niezarejestrowanego jest niewątpliwie dokumentem wystawionym sprzecznie z § 34 rozporządzenia z 2002 r., a tym samym - co do zasady - nie jest fakturą, o której mowa w art. 19 ust. 2 ustawy VAT z 1993 r która daje jej odbiorcy uprawnienie do odliczenia podatku naliczonego (fakturą VAT).

Nie można było uznać za prawidłową fakturę, mogącą stanowić podstawę do późniejszych odliczeń podatku naliczonego, faktury wystawionej przez podmiot, który faktycznie nie istnieje jako podatnik podatku od towarów i usług.

Nawet w przypadku braku przepisu § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.), podatek z fikcyjnej faktury nie może podlegać odliczeniu, co wynika z istoty podatku od towarów i usług wynikającej z ustawy o podatku od towarów i usług.

Wprowadzenie art. 239 a Ordynacji podatkowej sprawiło, że niedopuszczalne jest wykonanie przez organ jakichkolwiek czynności, które wbrew woli podatnika prowadzą do skutku równoważnego z wykonaniem nieostatecznej decyzji. Decyzja taka nie może stanowić podstawy do podjęcia jakichkolwiek czynności zmierzających do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, w tym poprzez dokonanie zaliczenia zwrotu podatku

Faktura VAT otrzymana przez podatnika od innego podmiotu daje prawo do odliczenia podatku gdy: - są spełnione materialne przesłanki do odliczenia, tzn. czynność udokumentowana fakturą została przez dostawcę (usługodawcę) faktycznie wykonana i wykorzystana przez podatnika (odbiorcę faktury) do realizacji czynności opodatkowanej, - podatek z tej faktury został przez odbiorcę faktury zapłacony jej wystawcy

Zarządzenie zabezpieczające powinno zwierać elementy wyszczególnione w art. 156 § 1 u.p.e.a. Organ egzekucyjny ma obowiązek z urzędu badać, czy zarządzenie zabezpieczające ma ustawowo określoną treść. Brak jednego z wymogów zarządzenia może stanowić podstawę jego zwrotu do wierzyciela (art. 157 § 1 u.p.e.a.) bądź zarzutu w sprawie prowadzenia postępowania zabezpieczającego określonego w art. 33 pkt