Przepis o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji odrębnym postanowieniem na podstawie art. 239b § 3, co jest zasadą określoną w Ordynacji podatkowej, a rozwiązaniem niejako dodatkowym z art. 108 Kpa, nie wskazuje na możliwość - jaką przewiduje się ww. art. 108 Kpa - nadania rygoru decyzji wydanej, co wydaje się koniecznym.

Autonomiczne rozumienie użytych w art. 5 pkt 3 rozporządzenia Rady UE nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. o jurysdykcji oraz uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. WE 2001 L, nr 12, s. 1 ze zm.) pojęć „czyn niedozwolony”, „czyn podobny do czynu niedozwolonego”, „roszczenia wynikające z takich czynów” uzasadnia objęcie zakresem tej regulacji odpowiedzialności członków

Zasada dwuinstancyjności postępowania z art. 127 Ordynacji podatkowej oznacza, iż każda sprawa winna być rozpatrzona dwukrotnie, a organ drugiej instancji nie może się tylko ograniczyć do kontroli organu pierwszej instancji.

Dysponowanie przez skarżącą fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z uprawnienia do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z tej faktury. Nie stanowi to jednak uprawnienia do odliczenia podatku, jeżeli nie towarzyszy mu spełnienie warunku w postaci wykonania rzeczywistej czynności rodzącej u wystawcy faktury obowiązek podatkowy z tytułu jej

Dysponowanie przez podatnika fakturą wystawioną przez zbywcę stanowi jedynie formalny warunek skorzystania z uprawnienia do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z tej faktury. Nie stanowi to jednak uprawnienia do odliczenia podatku, jeżeli nie towarzyszy mu spełnienie warunku w postaci wykonania rzeczywistej czynności rodzącej u wystawcy faktury obowiązek podatkowy z tytułu jej

Z treści przepisów art. 23 § 3 i art. 23 § 4 Ordynacji podatkowej nie wynika, że, tak jak to określa autor skargi kasacyjnej, ustawodawca określił kolejność wymienionych metod, a ta okoliczność determinuje wybór konkretnej metody.

Postanowienie o nadaniu rygoru może być doręczone najwcześniej z dniem doręczenia decyzji. Dlatego praktyczne jest spakowanie decyzji i odrębnego postanowienia w jednej przesyłce.

Ogłoszenie upadłości nie jest jednoznaczne z zakazem naliczania odsetek i że można ich dochodzić, ale co wymaga podkreślenia, od cywilnych współdłużników i poręczycieli ( jeśli umowa poręczenia nie ogranicza zakresu odpowiedzialności). Bowiem należy mieć na uwadze, że współdłużnik i poręczyciel w rozumieniu prawa cywilnego odpowiada także za cudzy dług, ale źródłem powstania tej odpowiedzialności jest

Zasada dwuinstancyjności postępowania z art. 127 Ordynacji podatkowej oznacza, iż każda sprawa winna być rozpatrzona dwukrotnie, a organ drugiej instancji nie może się tylko ograniczyć do kontroli organu pierwszej instancji.

Zgodnie z art. 23 § 3 Ordynacji podatkowej podstawę opodatkowania określa się w drodze oszacowania stosując wymienione w sześciu punktach metody, a metoda porównawcza wewnętrzna wymieniona jest na pierwszym miejscu. Natomiast art. 23 § 4 tej ustawy postanawia, że w szczególnie uzasadnionych wypadkach, gdy nie można zastosować metod, o których mowa w § 3, organ podatkowy może w inny sposób oszacować

Zasada dwuinstancyjności postępowania z art. 127 Ordynacji podatkowej oznacza, iż każda sprawa winna być rozpatrzona dwukrotnie, a organ drugiej instancji nie może się tylko ograniczyć do kontroli organu pierwszej instancji.

Postanowienie o nadaniu rygoru może być doręczone najwcześniej z dniem doręczenia decyzji. Dlatego praktyczne jest spakowanie decyzji i odrębnego postanowienia w jednej przesyłce.

Porównując regulacje z Kodeksu postępowania administracyjnego i Ordynacji podatkowej, można powiedzieć, że przepisy Kpa zawierają wyraźne stwierdzenie możliwości nadania rygoru decyzji po jej wydaniu. Przenosząc to na grunt Ordynacji podatkowej zauważyć należy, że w postępowaniu podatkowym rygor ten zawsze nadawany jest aktem odrębnym tj. postanowieniem i odnosi się on do - jak to jest określone w

Aby budynek lub jego część mogła być opodatkowana niższą stawką, muszą być w nim udzielane świadczenia zdrowotne, a nie tylko prowadzona działalność związana z udzielaniem tych świadczeń.

W sytuacji, gdy faktura VAT nie odzwierciedla zdarzenia gospodarczego, nie może ona stanowić podstawy do skorzystania z prawa określonego w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Faktura bowiem stanowi podstawę do odliczenia podatku naliczonego tylko wtedy, gdy jej treść potwierdza określoną czynność w aspekcie podmiotowym, jak i przedmiotowym.