Przepis art. 165a Ordynacji podatkowej odnosi się do postępowania w rozumieniu art. 165 ord. pod., a więc postępowania podatkowego, a nie postępowania wpadkowego dotyczącego przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.
Z art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r. wynikało, że obowiązek podatkowy w imporcie towarów, a w konsekwencji zobowiązanie podatkowe, powstawało z mocy prawa, tj. z chwilą powstania długu celnego.
Nie można akceptować sytuacji, w której najistotniejszy element zobowiązania, jakim jest suma wekslowa, w żaden sposób nie zostałby określony, czyli pozostawiony byłby zupełnej swobodzie czy też dowolności wierzyciela. Takie porozumienie wekslowe należałoby traktować jako naruszające art. 3531 k.c., które skutkuje nieważnością porozumienia (art. 58 § 1 k.c.). To zaś oznaczałoby brak porozumienia; w
Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego podatnik może zrealizować wyłącznie na podstawie oryginałów lub duplikatów faktur. Inne środki dowodowe nie są dopuszczalne.
Z art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r. wynikało, że obowiązek podatkowy w imporcie towarów, a w konsekwencji zobowiązanie podatkowe, powstawało z mocy prawa, tj. z chwilą powstania długu celnego.
Umowę przekazania gospodarstwa rolnego następcy można traktować jak darowiznę w rozumieniu art. 33 pkt 2 k.r.o.
Zarzut naruszenia art. 328 § 2 w związku z art. 391 k.p.c., przy jednoczesnym braku zarzutów naruszenia innych przepisów prawa materialnego i procesowego oznacza, ze skarżący nie ma zastrzeżeń do prawidłowości wyroku pod względem jego zgodności z przepisami prawa materialnego i procesowego, a jedynie skarży się na niedostatki jego uzasadnienia. Jest oczywiste, że w takiej sytuacji nawet uznanie przez
Kompetencje organu celnego określone w art. 11 ust. 2 (i ust. 2a oraz art. 11c ust.1) ustawy o VAT z 1993 r. istnieją nadal po jej uchyleniu. Naczelny Sąd Administracyjny trafnie bowiem wywiódł, że uchylenie pewnego przepisu prawa czy też całej ustawy nie oznacza, że do stanów faktycznych powstałych pod rządem przepisów już uchylonych nie stosuje się dawnych przepisów. Zasadą jest bowiem, że do stosunków
Z faktu, iż zarówno w wykazie A, jak i w wykazie B rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) wymienione są takie same rodzaje prac nie wynika, iż w istocie chodzi o takie same stanowiska pracy u tych samych pracodawców. Wykaz B dotyczy bowiem tylko takich prac,