Odnośnie sformułowanego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 67d § 1pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy wskazać, że wprowadzenie możliwości umorzenia zaległości podatkowych z urzędu była spowodowana dużymi trudnościami i brakiem uzasadnienia ekonomicznego w realizacji należności o niewielkich kwotach, a przy tym mało realnych szansach na ich wyegzekwowanie.

Do końca 2008 roku nie było podstaw do skutecznego złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zdarzeniem, z którym jest związana utrata ulgi, stosownie do unormowania przepisu art. 7 ust. 14 pkt 1 ustawy zmieniającej z 9 listopada 2000 r., w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą z 12 listopada 2003 r., jest zbycie budynku, lokalu mieszkalnego, udziału we współwłasności.

Zarzut naruszenia przepisu art. 191 Ordynacji podatkowej nie może sprowadzać się do gołosłownego twierdzenia o przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów. Strona skarżąca powinna wykazać, na czym polegało przekroczenie tych granic. Należało więc określić na czym polegał błąd w rozumowaniu organów podatkowych, czy też wykazywać sprzeczność rozumowania z zasadami doświadczenia życiowego, bądź też wskazywać

Wniesienie wkładu niepieniężnego do spółki osobowej w postaci udziałów w innej spółce nie powoduje powstania przychodu u wspólnika. Taka operacja nie stanowi bowiem odpłatnego zbycia wnoszonych aktywów.

W art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wskazano, że podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, a nie kwotę wykazaną jedynie jako ten podatek, niebędącą nim faktycznie, a więc niebędącą świadczeniem należnym Skarbowi Państwa.

Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego z tytułu faktycznej czynności podatnika wystawiającego fakturę, czyli obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu. Jeżeli brak takiej faktycznej czynności u wystawcy faktury, nie może z jej tytułu powstać obowiązek podatkowy, a tym samym brak prawa do odliczenia podatku z takiej faktury.

Sporny wymiar podatku od nieruchomości dotyczył roku podatkowego 2001 r., a zatem przedmiotem rozważań w sprawie może być tylko stan prawny obowiązujący w tym okresie. We wskazanym roku ustawa o podatkach i opłatach lokalnych zawierała w art. 3 ust. 4 definicję budynku. Była to więc definicja sformułowana dla celów podatkowych. Organy podatkowe obowiązane były właśnie takie określenie budynku stosować

Zobowiązanie podatkowe nie jest zobowiązaniem cywilnoprawnym, a sprawy dotyczące tych zobowiązań, z oczywistych względów, nie są „sprawami cywilnymi” w rozumieniu art. 1 k.p.c. W konsekwencji, sądy cywilne nie posiadają kompetencji do kontroli rozstrzygnięć wydawanych przez organy podatkowe ani też kompetencji do wiążącego orzekania w sprawach wymagających aktu tych organów.

Zadośćuczynienie przewidziane w przepisach art. 24 k.c. i art. 448 k.c. ma wypełnić przede wszystkim funkcję kompensacyjną, a jej zrealizowanie wymaga, by wysokość zadośćuczynienia nie była symboliczna lecz satysfakcjonująca dla poszkodowanego, a więc ekonomicznie odczuwalna. Zadośćuczynienie nie spełnia zaś funkcji „represyjno-prewencyjnej” - prewencyjne i represyjne oddziaływanie na dłużnika powinno

Ustawa o samorządzie gminnym nie przyznają zastępcy wójta żadnych samodzielnych kompetencji. Dysponuje on jedynie uprawnieniami, które wójt zechce mu przydzielić. Wyznaczenie takie może obejmować nie tylko wszystkie czynności z zakresu prawa pracy, ale także czynności określonego rodzaju, lub wszystkie czynności z zakresu prawa pracy, tyle że w przypadku nieobecności kierownika jednostki. Ograniczenie

Uzasadnione jest domniemanie faktyczne, iż redaktor naczelny jest osobą, która spowodowała opublikowanie materiału prasowego. W konsekwencji art. 38 ust. 1 oraz art. 37 Prawa prasowego stosuje się wobec redaktora naczelnego z chwili publikacji materiału prasowego. Możliwe jest jednak podważenie wniosków wynikających z takiego domniemania faktycznego poprzez wykazanie okoliczności wykluczających wpływ

Jeżeli następstwo prawne dotyczy wyłącznie praw i obowiązków już istniejących, przysługujących przekształcanej osobie prawnej, a przedmiotem oceny są wydatki, które dla tej osoby nie są kosztami uzyskania przychodów, nie jest możliwe zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów podmiotu przejmującego, ponieważ w chwili przejęcia kosztami uzyskania przychodów nie były, a nie można przejąć uprawnienia

Wspólnota mieszkaniowa może być podatnikiem podatku od towarów i usług.

Status podatnika podatku VAT należy przypisać wyłącznie gminie. Urząd gminy nie jest bowiem podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, gdyż będąc jednostką pomocniczą organu wykonawczego gminy, niemającą osobowości prawnej, wykonuje w imieniu i na rzecz gminy zadania tegoż organu.

Zobowiązanie podatkowe w zryczałtowanym podatku dochodowym, o którym mowa w art. 28 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje z mocy prawa, co potwierdza treść ww. przepisu. Podatek ten jest płatny bez wezwania na rachunek właściwego urzędu skarbowego w terminie 14 dni od dnia dokonania sprzedaży, chyba że podatnik w tym samym terminie złoży oświadczenie, że przychód uzyskany ze

W przypadku zobowiązania w podatku od towarów i usług za zaległości podatkowe spółki odpowiada ten członek zarządu, który pełnił obowiązki w czasie, gdy upływał termin płatności tego podatku.

Przepis art. 108 § 4 Ordynacji podatkowej, stanowiący, że egzekucja zobowiązania wynikającego z decyzji o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej może być wszczęta dopiero wówczas, gdy egzekucja z majątku dłużnika okazała się w całości lub w części bezskuteczna, nie wyklucza możliwości wydania decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej pomimo prowadzenia egzekucji lub możliwości prowadzenia egzekucji

Art. 129 ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz.U. z 2003 r., nr 60, poz. 535 ze zm.) określa dopuszczalny zakres podmiotowy i przedmiotowy ograniczeń korzyści wynikających z umów o pracę zawartych przed ogłoszeniem upadłości. Regulacja ta potwierdza wniosek, że art. 128 § 2 Pr. u. i n. nie ma zastosowania do stosunku pracy.