Przepis art. 51 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) nie stanowi podstawy do nałożenia na inwestora obowiązku uzyskania decyzji o warunkach zabudowy

Użyte w art. 4011 k.p.c. sformułowanie „aktu normatywnego na podstawie którego zostało wydane orzeczenie” oznacza, że zakwestionowany przez Trybunał Konstytucyjny przepis prawa stanowił podstawę prawną rozstrzygnięcia. W przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia to, że Sąd Okręgowy powołał także uregulowanie art. 227 ustawy Prawo spółdzielcze, bo nie można uznać, że stanowiło ono podstawę rozstrzygnięcia

Nie można liczyć terminu do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty od zdarzenia, które tej nadpłaty ostatecznie nie ukształtowało.

Brak ciągłości zapewnienia środków finansowych, co rodziło niepewność w kwestii możliwości corocznego powtarzania zajęć logopedycznych, stanowił o szczególnych potrzebach wynikających z organizacji nauczania w rozumieniu art. 10 ust. 7 Karty Nauczyciela. Fakt, że w dwóch kolejnych latach środki na takie zajęcia dodatkowe zapewniono nie oznacza, że musiały one być zapewniane permanentnie, co rodziłoby

Organ restrukturyzacyjny, uzyskując informacje o zatajeniu przez przedsiębiorcę jego fatalnej aktualnej sytuacji finansowo-ekonomicznej zobowiązany był umorzyć postępowanie restrukturyzacyjne.

Organ prawidłowo przyjął, iż umowa pomiędzy Skarżącą a podmiotem obecnie realizującym budowę lokalu mieszkalnego jest umową nową, która na gruncie przepisów ustawy o VAT z 2004 r. winna być traktowana jako dostawa, której przedmiotem jest lokal i w przypadku której obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, przy czym jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi

Wybór metody oszacowania należy do organów podatkowych i sąd nie jest uprawniony do jej kwestionowania, o ile nie był to wybór dowolny, sprzeczny z zasadami logiki, doświadczenia życiowego.

Zasady ustalania podstaw opodatkowania przychodów ze źródła w postaci przychodów z działalności gospodarczej oraz przychodów ze źródeł nie ujawnionych lub nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach są zasadniczo odmienne i nie pozostają ze sobą w bezpośrednim związku. Tę odmienność oraz odrębność opodatkowania przychodów określonych w art. 20 ust. 3 ustawy podatkowej podkreśla i ta okoliczność

Prawo podatnika do zaliczenia danego wydatku jako kosztu, nie wynika z samego faktu posiadania faktury, w szczególności fikcyjnej czy podrobionej, lecz z faktu nabycia towaru bądź usługi, czyli bezspornego poniesienia wydatku.

Bezwzględna przyczyna odwoławcza („sąd był nienależycie obsadzony” - art. 439 § 1 pkt 2 - część pierwsza k.p.k.) zachodzi jedynie wówczas, gdy sąd był rzeczowo albo funkcjonalnie właściwy do rozpoznania danej sprawy, a jedynie skład sądu nie odpowiadał dopuszczalnym ustawowym wymogom.

W art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wskazano, że podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, a nie kwotę wykazaną jedynie jako ten podatek, niebędącą nim faktycznie, a więc niebędącą świadczeniem należnym Skarbowi Państwa.

Prawo do odliczenia podatku jest następstwem powstania obowiązku podatkowego z tytułu faktycznej czynności podatnika wystawiającego fakturę, czyli obowiązku podatkowego powstałego na poprzednim etapie obrotu. Jeżeli brak takiej faktycznej czynności u wystawcy faktury, nie może z jej tytułu powstać obowiązek podatkowy, a tym samym brak prawa do odliczenia podatku z takiej faktury.

Ustawa o samorządzie gminnym nie przyznają zastępcy wójta żadnych samodzielnych kompetencji. Dysponuje on jedynie uprawnieniami, które wójt zechce mu przydzielić. Wyznaczenie takie może obejmować nie tylko wszystkie czynności z zakresu prawa pracy, ale także czynności określonego rodzaju, lub wszystkie czynności z zakresu prawa pracy, tyle że w przypadku nieobecności kierownika jednostki. Ograniczenie

Odnośnie sformułowanego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia art. 67d § 1pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy wskazać, że wprowadzenie możliwości umorzenia zaległości podatkowych z urzędu była spowodowana dużymi trudnościami i brakiem uzasadnienia ekonomicznego w realizacji należności o niewielkich kwotach, a przy tym mało realnych szansach na ich wyegzekwowanie.

Zobowiązanie podatkowe nie jest zobowiązaniem cywilnoprawnym, a sprawy dotyczące tych zobowiązań, z oczywistych względów, nie są „sprawami cywilnymi” w rozumieniu art. 1 k.p.c. W konsekwencji, sądy cywilne nie posiadają kompetencji do kontroli rozstrzygnięć wydawanych przez organy podatkowe ani też kompetencji do wiążącego orzekania w sprawach wymagających aktu tych organów.