Umorzenie postępowania egzekucyjnego następuje wtedy, gdy w jego toku zaistnieją przeszkody o charakterze trwałym, które powodują, że dalsze prowadzenie postępowania jest niemożliwe lub niecelowe. Stosownie do regulacji zawartych w u.p.e.a. można rozróżnić umorzenie obligatoryjne i fakultatywne. Art. 59 § 1 u.p.e.a. obliguje organ egzekucyjny do umorzenia postępowania w przypadku zajścia wymienionych

Teza informacyjna: Na podstawie art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) każdy podmiot wnoszący skargę kasacyjną jest zobowiązany do uzasadnienia podniesionych w niej zarzutów. Nie wywiązanie się z tego obowiązku czyni niemożliwym ocenie przez Naczelny Sąd Administracyjnym zasadności skargi kasacyjnej w zakresie

Stan wyłączający świadome powzięcie decyzji i wyrażenie woli [art. 82 k.c.] nie oznacza całkowitego zniesienia świadomości. Wystarczające jest istnienie takiego stanu, który powoduje brak rozeznania, niemożność rozumienia posunięć własnych i posunięć innych osób oraz niezdawanie sobie sprawy ze znaczenia i skutków własnego postępowania. Stan powódki (zaskoczenie treścią aktu notarialnego, którego wcześniej

Tezy informacyjne: I. Organ wykonawczy gminy (np. prezydent miasta) w sprawach z zakresu zadań własnych gminy, do których należy prowadzenie w trybie ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.) egzekucji należności przypadających gminie z tytułu podatku od nieruchomości, jest podmiotem uprawnionym, w rozumieniu art. 16c pkt

Termin na wydanie interpretacji, wynikający z art. 14d O.p., ma charakter mieszany: materialno-procesowy. Z jego upływem wiąże się bowiem skutek identyczny, jak z wydaniem interpretacji indywidualnej, a zatem wpływa on na ukształtowanie praw i obowiązków zainteresowanego zarówno w obszarze prawa podatkowego, jak i w odpowiedzialności za przestępstwa lub wykroczenia karnoskarbowe. Jednocześnie z upływem

1. Możliwość ustalenia faktów w sposób przewidziany w art. 231 k.p.c. wchodzi w rachubę tylko w razie braku bezpośrednich dowodów. Skoro więc sporne ustalenie dotyczące samoistności schorzeń powódki zostało dokonane na podstawie dowodu bezpośredniego, tj. dowodu z opinii instytutu, to nie mógł być stosowany art. 231 k.p.c. 2. Dowód z opinii instytutu ma szczególny charakter, gdyż korzysta się z niego