Zakaz wynikający z art. 415 § 5 zd. 2 k.p.k. odnosi się do każdego określonego w ustawie przypadku orzekania karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody, a więc również tego, określonego w art. 72 § 2 k.k.

Według art. 160 § 1 k.p.a. i art. 260 § 1 ordynacji podatkowej w pierwotnym brzmieniu zachowanie się poszkodowanego zwalniało od odpowiedzialności odszkodowawczej tylko wtedy, gdy było jedyną zawinioną okolicznością, a przy tym stanowiło wyłączną przyczynę szkody.

Wniosek o jakim mowa w § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 czerwca 2002r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania funkcjonariuszom Straży Granicznej równoważnika pieniężnego za brak lokalu mieszkalnego oraz szczegółowych warunków jego zwrotu, a także sposobu postępowania w przypadku wystąpienia zbiegu uprawnień do jego otrzymania (Dz. U. Nr 118, poz. 1014

Skoro obowiązek opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym określony w art. 72 § 1 pkt 7b jest środkiem probacyjnym, to nie może budzić najmniejszych wątpliwości, że nałożenie tego obowiązku, w sytuacji, gdy sąd wymierza bezwzględną karę pozbawienia wolności, stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Przepis art. 216 ust.. 2 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2004r. Nr 261, poz. 2063 ze zm), o odpowiednim stosowaniu przepisów rozdziału 6 działu III tej ustawy, dotyczy także nieruchomości nabytych na rzecz Skarbu Państwa na podstawie umowy zawartej z właścicielem niruchomości, po wyznaczeniu przez organ, na podstawie art. 53 ust. 2 w związku z art. 50 ust