Użyte w art. 2 ustawy z dnia 3 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny (Dz. U. Nr 132, poz. 1109) sformułowanie „chyba że termin przedawnienia już upłynął” oznacza, że przepisu tego nie stosuje się, jeżeli do dnia wejścia w życie tej ustawy, tj. do dnia 3 sierpnia 2005 r. upłynął już termin przedawnienia karalności, określony w art. 101 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 2 sierpnia 2005

Jeśli waga spełniała wymagania prawne, kwestionowanie wyników pomiaru nie znajdowało uzasadnienia i przekonanie o naruszeniu prawa przez organy celne - w tym zakresie - było błędne

1. Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie jest organem administracji publicznej w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, posiadającym kompetencje do wydawania decyzji w indywidualnych sprawach wchodzących w zakres działania Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w tym w sprawach wymienionych w art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych

Sąd orzekający w trybie art. 335 i 343 k.p.k. jest związany wnioskiem umieszczonym przez prokuratora w akcie oskarżenia, gdyż jego treść jest wynikiem porozumienia oskarżyciela i oskarżonego, którzy zgadzają się na takie jak we wniosku rozstrzygnięcie w sprawie, w szczególności co do kar i środków karnych.

Brak wskazania w podstawach kasacyjnych naruszenia konkretnych przepisów prawa materialnego poprzez błędną ich wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu dokonanie oceny wyroku pod kątem stosowania przepisów zarówno ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym /Dz.U. nr 89 poz. 602 ze zm./ jak i rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki

Przepis art. 30 § 3 k.k.s., interpretowany w powiązaniu z treścią art. 31 § 1 k.k.s. oraz z treścią art. 46, art. 64 ust. 1, art. 31 ust. 3 i art. 21 ust. 1 Konstytucji, pozwala na orzeczenie jedynie przepadku przedmiotu pochodzącego bezpośrednio z przestępstwa (art. 29 pkt 1 k.k.s.), ale już nie pozwala na orzeczenie przepadku narzędzi lub innego przedmiotu stanowiącego mienie ruchome, które służyły

W sytuacji gdy sąd zarządził na podstawie art. 71 § 2 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności, orzeczona przy jej zawieszeniu na podstawie art. 71 § 1 k.k. kara grzywny nie podlega już wykonaniu, brak jest więc podstaw prawnych wymaganych w art. 85 i 86 k.k. do połączenia jej w wyroku łącznym z inną karą grzywny.

Art. 502 § 1 k.p.k. przewiduje, że wyrokiem nakazowym można orzec karę ograniczenia wolności lub grzywnę w wysokości do 100 stawek dziennych. Przepis ten nie precyzuje, czy określenie górnej granicy dotyczy kar jednostkowych, czy również kary łącznej grzywny. Jednakże właśnie taka konstrukcja nie pozwala na ograniczenie jego funkcjonowania tylko do tych pierwszych, w myśl zasady lege non distinguente