Upływ właściwego czasu w rozumieniu art. 116 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ na zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki następuje najpóźniej po upływie czternastu dni od dnia otrzymania przez podmiot decyzji organu pierwszej instancji dotyczącej jego zobowiązania podatkowego. Dzień doręczenia takiej decyzji stanowi bowiem najpóźniejszą
Zgodnie z treścią art. 133 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ Sąd orzeka na podstawie akt sprawy skompletowanej przez organ administracyjny, w których zawarty został materiał faktyczny i dowodowy pozwalający na określenie stanu wiedzy umożliwiającej dokonanie kontroli sądowej w związku ze złożeniem skargi do sądu
1. Na skutek kilku transakcji pomiędzy powiązanymi podmiotami, na z góry ustalonych warunkach, w krótkim okresie czasu, doszło do wzrostu wartości maszyn i urządzeń o kilkadziesiąt razy. Nastąpiło podwyższenie podatku naliczonego i w konsekwencji uzyskanie przez skarżącego prawa do bezpośredniego zwrotu podatku. 2. W kontekście tych ustaleń organy podatkowe miały wręcz obowiązek dokonania oceny czynności
Naruszenie przez organ odwoławczy art. 200 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /t.j. Dz.U. 2005 nr 8 poz. 60/ jest naruszeniem przepisów postępowania, które może doprowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, jeżeli
1. Z akt sprawy powinno wynikać, że osoba, która podpisała decyzję, była do tego upoważniona. Jeśli takiego wniosku nie można było wyprowadzić, to istniała istotna wątpliwość co do zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. Wówczas od uznania sądu co do celowości usunięcia tej wątpliwości w toku postępowania sądowego (za czym przemawiały względy ekonomii procesowej) zależało czy skorzysta z możliwości
Podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności prawnych. Zwłaszcza, że na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności prawnych decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności prawnej.
Skoro "dłużniczka" faktycznie dłużniczką nie była to w swej istocie postępowanie egzekucyjne, już w momencie wszczęcia było bezprzedmiotowe. W takiej sytuacji nie można było ściągać kosztów egzekucyjnych od osoby, która nie była zobowiązana w rozumieniu art. 90c ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej. Skoro nie było zobowiązanego, to niezależnie od okoliczności w jakich doszło do wszczęcia egzekucji
Pomimo użytego przez ustawodawcę sformułowania "umotywowany wniosek", zwrot różnicy podatku, określony w art. 21 ust. 5 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, nie jest uzależniony od uznania organu podatkowego. Podatnik musi jedynie spełnić ustawowe przesłanki, wskazane w powyższym przepisie, a wówczas będzie uprawniony
Przepis art. 476 § 1 k.p.k. zezwalający na rozpoznanie apelacji przez Sąd Okręgowy w jednoosobowym składzie, na stosowne zarządzenie prezesa tego sądu, odnosi się tylko do spraw rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym, a nie w postępowaniu zwyczajnym. W przedmiotowej sprawie tryb uproszczony był niedopuszczalny, zatem upoważnia to do stwierdzenia, że zarówno sąd pierwszej instancji, który rozpoznał
Artykuł 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 maja 1957 r. o wyłączeniu spod publicznej gospodarki lokalami domów jednorodzinnych oraz lokali w domach spółdzielni mieszkaniowych /t.j. Dz.U. 1962 nr 47 poz. 228/ przewidywał możliwość oddania właścicielowi lokalu, który został zwolniony przez dotychczasowych najemców lub na wniosek właściciela, gdy istniała możliwość przekwaterowania osoby zajmującej lokal,
1. W art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. "g" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./ ustawodawca użył pojęcia "ugoda". Należy zatem uznać, iż wyłączenie w nim zawarte dotyczy zarówno ugód pozasądowych, jak i sądowych. 2. W sytuacji, gdy pracownik otrzyma odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy w wysokości określonej w ugodzie, zawartej z pracodawcą