Za błędną uznać należy tezę, iż z treści art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ wynika dla organów podatkowych "obowiązek określania z urzędu, jakie dowody są niezbędne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy". Regulacja ta formułuje bowiem pewien standard postępowania, które winno dążyć do ustalenia prawdy obiektywnej. Cel ten osiągnąć zaś można

Wynagrodzenie pieniężne należne za oddanie przez właściciela przedsiębiorstwa do używania i pobierania pożytków z opcją przeniesienia własności równe co najmniej wartości tego przedsiębiorstwa w chwili zawarcia umowy, nie jest świadczeniem okresowym, mimo ustalenia płatności w ratach.

Za błędną uznać należy tezę, iż z treści art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ wynika dla organów podatkowych "obowiązek określania z urzędu, jakie dowody są niezbędne dla ustalenia stanu faktycznego sprawy". Regulacja ta formułuje bowiem pewien standard postępowania, które winno dążyć do ustalenia prawdy obiektywnej. Cel ten osiągnąć zaś można

Błędne zastosowanie przepisów materialnoprawnych każdorazowo pozostaje w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy. Innymi słowy nie można skutecznie powoływać się na zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, o ile równocześnie nie zostaną zakwestionowane ustalenia faktyczne, na których oparto skarżone rozstrzygnięcie.

Sformułowanie zarzutów pod adresem zaskarżonego orzeczenia nie może być ogólnikowe. W szczególności nie można się ograniczać do stwierdzenia, że sąd pierwszej instancji naruszył przepisy postępowania, w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Formułując taki zarzut należy określić, jaki konkretny przepis prawa został naruszony, poprzez wskazanie oznaczenia liczbowego i aktu normatywnego,