Byli właściciele nieruchomości warszawskich mają przymiot strony w rozumieniu art. 28 Kpa w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji o sprzedaży lokalu w sytuacji, gdy domagają się wszczęcia postępowania nadzorczego /na podstawie art. 157 par. 2 Kpa/ w odniesieniu do decyzji o sprzedaży lokalu, zaś uprzednio właściwy organ stwierdził, iż decyzja o odmowie ustanowienia własności czasowej, w części
1. Zwrot użyty w art. 273 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, "wykrycie" odnosi się do okoliczności i dowodów w poprzednim postępowaniu w ogóle nieujawnionych i podówczas nieujawnionych, bo nieznanych stronom. Nie odnosi się ono zatem do okoliczności i dowodów jawnych z materiału poprzedniego postępowania, a tylko
Wydatki na rozbudowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego, w którym co najmniej 5 lokali przeznaczonych jest na wynajem, rozlicza się u podatnika proporcjonalnie do jego udziału we współwłasności całego budynku.
Zgodnie z art. 133 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ Sąd orzeka na podstawie akt sprawy. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż nie pominął on przy kontroli zaskarżonego orzeczenia dowodów zgromadzonych przez organy podatkowe na okoliczność dokonywanych wydatków remontowych i modernizacyjnych. Sąd nie
Konstytucyjna zasada równości wobec prawa /art. 32 Konstytucji RP/ nie może pozostawać w sprzeczności z zasadą przaworządności /art. 7 Konstytucji RP/. Korzystniejsze, ale niezgodne z prawem orzeczenie wydane w stosunku do innej osoby, znajdującej się w takiej samej sytuacji faktycznej i prawnej, nie rodzi dla podatnika prawa do potraktowania go w ten sam sposób.
Nie można skutecznie sformułować zarzutu skargi kasacyjnej, wymienionego w art. 174 pkt 2 prawa o postępowaniu wskazując jedynie na przepisy Ordynacji podatkowej regulującej zasady postępowania przed organami podatkowymi, bez odnoszenia się do ustawy o NSA. Jeżeli w art. zawarte są trzy jednostki redakcyjne ujęte w literach a, b i c, nie wskazanie która jednostka redakcyjna stanowi podstawę kasacyjną
Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik nie może dowolnie kształtować momentu powstania obowiązku podatkowego wskazując jedną z wybranych podstaw określonych w art. 6 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./. Zastosowanie bowiem zasady ogólnej ukształtowanej w art. 6 ust. 1 tej ustawy ulega każdorazowo wyłączenia
Z brzmienia ust. 2 art. 20 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, a także wykładni systemowej wewnętrznej, związany z treścią pozostałych jednostek redakcyjnych zawartych w art. 20, w szczególności ust. 1 wynika, że dotyczy on czynności, które w świetle ustawy występują pod pojęciem sprzedaży /art. 4 pkt 8 ustawy o VAT/ dokonywanych