W orzecznictwie sądowym oraz w literaturze prawniczej przyjmuje się powszechnie, że naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię polega na mylnym rozumieniu przez skład orzekający treści określonej normy prawnej.

Skarga do sądu administracyjnego powinna być podpisana w sposób czyniący zadość zasadom reprezentowania podatnika, ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym. W przeciwnym razie skarga dotknięta jest brakiem formalnym, uzasadniającym jej odrzucenie.

Pracownik, który otrzymał od pracodawcy świadczenie na podstawie nieprawomocnego, ale wykonalnego wyroku sądu drugiej instancji (art. 388 § 1 k.p.c.), powinien liczyć się z obowiązkiem jego zwrotu (art. 409 k.c.) w razie uchylenia tego wyroku w wyniku uwzględnienia kasacji pracodawcy.

1. Ekwiwalent za deputaty węglowe wypłacane byłym pracownikom stanowiły przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. 2. Skoro ekwiwalent pieniężny za deputaty węglowe stanowił przychód ze stosunku pracy, to Skarżąca Spółka jako zakład pracy była płatnikiem zobowiązanym do pobrania zaliczki

Skoro w w stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2003 r. nie było jasnej i jednoznacznej regulacji dotyczącej określenia daty, na jaką powinno być dokonane zaliczenie nadpłaty. Wobec tego nie może być mowy o rażącym naruszeniu prawa przez przyjęcie, że datą tą powinien być dzień złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty, jak to przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny, a nie dzień powstania

Skarga do sądu administracyjnego powinna być podpisana w sposób czyniący zadość zasadom reprezentowania podatnika, ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym. W przeciwnym razie skarga dotknięta jest brakiem formalnym, uzasadniającym jej odrzucenie.