Wobec tego, że przepis art. 19 ust. 3b ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ wiązał się ściśle z realizacją prawa podatnika do obniżenia kwoty podatku należnego, to powinien mieć zastosowanie w brzmieniu obowiązującym w dacie powstania zobowiązania podatkowego, a nie w dacie dokonania korekty. W sytuacji gdy w miesiącu powstania
Organy podatkowe winny zbadać, czy skarżący spełnia przesłanki podatnika podatku od towarów i usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.
Skoro Minister Finansów upoważnienie zawarte w art. 35 ust. 4 ustawy z 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ zrealizował po wejściu już w życie Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r., co stwierdził sąd pierwszej instancji, to sąd ten był upoważniony z mocy przepisu art. 178 ust. 1 Konstytucji RP do odmowy zastosowania przepisu par. 18 ust. 1 pkt
W skardze kasacyjnej w rozpoznawanej sprawie nie postawiono zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, który stanowi, że Sąd uwzględniając skargę na decyzję, uchyla zaskarżoną decyzję, jeżeli stwierdzi, że przy jej wydawaniu naruszono przepisy
Wojewódzki Sąd Administracyjny nie może naruszyć prawa materialnego stanowiącego o prawach i obowiązkach strony, bowiem nie posiada uprawnień do bezpośredniego orzekania w tym zakresie.
Wobec tego, iż z ustaleń faktycznych wynikało, że skarżący nie prowadził sprzedaży zwolnionej od podatku, a nabywane towary i usługi służyły w części sprzedaży opodatkowanej, to miał prawo na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy
Przez "otrzymanie towaru", o którym mowa w art. 19 ust. 3a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ należy rozumieć pewien stan faktyczny, polegający na tym, że podatnik faktycznie dysponuje towarem choć nie musi go wykorzystywać do celów gospodarczych. Nie chodzi tu więc wyłącznie o przeniesienie posiadania w znaczeniu cywilistycznym
1. Obowiązek orzekania przez Sąd na podstawie akt sprawy, po zamknięciu rozprawy mógłby zostać naruszony np. gdyby Sąd oceniając legalność brał także pod uwagę inne okoliczności niż wyprowadzone z akt sprawy, w szczególności, te które wystąpiły po ostatecznym zakończeniu postępowania podatkowego albo gdyby wyrokował przed zamknięciem rozprawy, co uniemożliwiłoby stronom przedstawienie swojego stanowiska
Pracownik, który otrzymał od pracodawcy świadczenie na podstawie nieprawomocnego, ale wykonalnego wyroku sądu drugiej instancji (art. 388 § 1 k.p.c.), powinien liczyć się z obowiązkiem jego zwrotu (art. 409 k.c.) w razie uchylenia tego wyroku w wyniku uwzględnienia kasacji pracodawcy.
Od obowiązku wyznaczenia stronie 7-dniowego terminu nie zwalnia organu II instancji okoliczność, że przedmiotem postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym były jedynie dowody przedstawione przez podatnika bądź w ogóle tych dowodów nie przedstawiono.
Okoliczność, iż po złożeniu wniosku o przyznanie prawa pomocy upłynął termin do wniesienia skargi kasacyjnej nie może sama przez się stanowić przeszkody do uwzględnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy, skoro skarżąca wystąpiła z tym wnioskiem z zamiarem skorzystania z przysługującego jej prawa do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku /art. 245 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o