Sąd prawidłowo uznał, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków, które służyły do nabycia środka trwałego. Nie można zatem mówić o naruszeniu przepisu art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./. Również z tych samych względów brak jest podstaw do uznania, iż naruszono par. 54 ust. 4 pkt 5

Nie ma podstaw do wymierzenia kary łącznej w sytuacji, gdy za dwa zbiegające się przestępstwa wymierzono karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a nie są spełnione przesłanki określone w art. 69 k.k.

Sądowi kasacyjnemu nie wolno podstawiać przepisów postępowania sądowego obowiązujących w chwili wydania zaskarżonego wyroku w miejsce przepisów błędnie powołanych w skardze kasacyjnej.

1. W sytuacji, gdy istnieje bogate orzecznictwo tak Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, przykładowo wskazane w szeroko uzasadnionej skardze kasacyjnej, należy stwierdzić, iż słuszny jest zarzut skargi kasacyjnej naruszenia art. 328 par. 2 Kpc w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, mający ścisły związek

Prowadzenie rurociągu w pasie drogowym dróg gminnych bez wymaganego zezwolenia zezwolenia uzasadniało zastosowanie kary pieniężnej przewidzianej w art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. 2000 nr 71 poz. 838 ze zm./.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany granicami skargi kasacyjnej. Niepodniesienie w niej zarzutu naruszenia art. 30 ustawy o NSA uniemożliwia sądowi kasacyjnemu ocenę, czy słusznie sąd administracyjny uznał się związany treścią poprzedniego wyroku, w konsekwencji nie pozwala rozpoznać zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego.