Autor skargi kasacyjnej całkowicie błędnie zaliczył normy z art. 200 § 1 i 192 Ordynacji podatkowej do przepisów prawa materialnego. Powołane w skardze przepisy zawarte są w rozdziale 11 Ordynacji podatkowej i dotyczą reguł postępowania dowodowego przed organem, a zatem odnoszą się do sfery proceduralnej a nie materialnoprawnej. Nie było więc podstaw do przyjęcia, że sąd administracyjny w rozpatrywanej

Art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ jest wyjątkiem od zasady określonej w art. 185 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i pozwala Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu na wydanie rozstrzygnięcia reformatoryjnego jedynie wówczas, jeżeli nie ma naruszeń przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ

Zarzut naruszenia art. 200 par. 1 i art. 192 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w ramach podstawy kasacyjnej wymienionej w art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ nie mógłby doprowadzić do podważenia zaskarżonego wyroku, albowiem adresatem norm wynikających z przepisów

W wypadku, gdy jedynym dowodem, choćby nawet bezpośrednio obciążającym oskarżonego, są zeznania świadka rozpoznającego w nim sprawcę zarzucanego przestępstwa, a istnieje możliwość przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego, stwarzającej realną szansę uzyskania wyniku umożliwiającego potwierdzenie lub zaprzeczenie wiarygodności dokonanego rozpoznania, to obowiązkiem sądu orzekającego, wynikającym z treści

Od obowiązku wskazania jako podstaw kasacyjnych określonych przepisów postępowania /art. 176 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, które zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną zostały naruszone, nie zwalnia także to, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wskazano wyraźnie przepisów, których naruszenie było podstawą

Wyłączenie odpowiedzialności osoby trzeciej za zaległości podatkowe podatnika uzależnione jest od obiektywnej oceny przesłanek z art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, dokonanej w odniesieniu do całokształtu towarzyszących sprawie okoliczności, a nie tylko przez pryzmat sytuacji majątkowej, mieszkaniowej czy rodzinnej tej