Stroną jest tylko ten podmiot, którego własny interes prawny podlega konkretyzacji w postępowaniu podatkowym. Brak bezpośredniego wpływu sprawy na sferę prawną osoby nie pozwala na uznanie jej za stronę. W prawie podatkowym o tym, czy określony podmiot ma przymiot strony rozstrzygają normy prawne. Osoby prawa cywilnego /osoby fizyczne i osoby prawne/ i inne jednostki organizacyjne są więc podmiotami

Skoro oryginał wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego został podpisany tylko przez dwóch sędziów, to skład orzekający w niniejszej sprawie był sprzeczny z przepisami prawa, co skutkuje nieważnością postępowania /art. 183 par. 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270/.

Nie ma własnego interesu prawnego w postępowaniu podatkowym członek zarządu spółki z o.o. przed doręczeniem decyzji o jego odpowiedzialności za zobowiązania spółki. Dla uzyskania przez określony podmiot przymiotu strony nie wystarcza wykazanie jakiegokolwiek interesu, lecz musi to być interes prawny, który ma postać kwalifikowaną. Stroną jest tylko ten podmiot, którego własny interes prawny podlega

Przy braku właściwie dokonanych ustaleń co do nieistnienia podmiotu wystawiającego fakturę oraz tego, czy posiadał on kopię spornej faktury, nie można stosować wobec Spółki będącej podatnikiem, sankcji w postaci pozbawienia prawa do obniżenia podatku należnego o naliczony /par. 54 ust. 4 pkt 1 lit. "a" i pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych

Stanowisko skarżącej spółki w sprawie odsetek nie zostało w skardze uzasadnione prawnie jednakże nie zwalnia to sądu od wyjaśnienia podstawy prawnej oprocentowania nadpłaty ze szczególnym uwzględnieniem, z jakiego okresu przepisy znajdowały w sprawie zastosowanie. Bez ustalenia okresów istnienia podlegającej oprocentowaniu nadpłaty oraz ustalenia należnych za ten okres odsetek nie jest możliwa ocena

Sąd stwierdził istnienie przesłanki nieważności postępowania przewidzianej w art. 183 § 2 pkt 4 u.p.pa.a., a polegającej na tym, że skład orzekający w sprawie był sprzeczny z przepisami prawa, gdyż oryginał sentencji zaskarżonego wyroku został podpisany tylko przez dwóch sędziów. Taki stan rzeczy narusza art. 44 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368

Strona zarzucając naruszenie przepisów postępowania, powinna wskazać przepisy tego prawa naruszone przez Sąd, jeżeli uchybienie im mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jednocześnie wymaga podkreślenia, iż naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy jako podstawa kasacji dotyczy postępowania sądowoadministracyjnego, a nie postępowania przed organami administracji

Skoro oryginał sentencji zaskarżonego wyroku został podpisany tylko przez dwóch sędziów, to skład orzekający w sprawie był sprzeczny z przepisami prawa poskutkuje nieważności postępowania /art. 183 par. 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270/.

1. Trudna sytuacja materialna i rodzinna skarżących oraz niewygody związane z wykonaniem decyzji, polegającym na rozbiórce m.in. części dachowej budynku nie stanowią o niewykonalności obowiązku i nie mieszczą się w normie art. 59 par. 1 pkt 5 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 2002 nr 110 poz. 968 ze zm./. 2. Niewykonalność zaistniała po wydaniu decyzji

Rozpoznając skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny związany jest granicami skargi kasacyjnej /art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270/. Z urzędu bierze pod uwagę jedynie takie wady zaskarżonego orzeczenia, które stanowią o jego nieważności. Oznacza to, iż w II instancji nie bada się ponownie legalności ostatecznej

Uwzględniając regulację zawartą w art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, należy stwierdzić, że przyjęcie za podstawę kasacji naruszenia przepisów postępowania wyklucza możliwość zawarcia w niej wniosku o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i rozpoznanie skargi. Naruszenie prawa materialnego nie może polegać na kwestionowanym

Wprawdzie Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2004 r., K 24/03, stwierdził niezgodność par. 48 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 27 poz. 268 ze zm./ z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji, jednakże wyrok ten nie oznacza niekonstytucyjności