Wręczenie pracownikom bonów towarowych jest czynnością obojętną z punktu widzenia ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm. art. 2/. Bon nie jest bowiem towarem, o którym mowa w art. 4 pkt 1 tej ustawy. Sprzedaż, z którą wiąże się powstanie obowiązku podatkowego, ma miejsce dopiero z chwilą wydania towaru w zamian za bon, pełniący

Zakład pracy chronionej produkujący wyroby akcyzowe wymienione w poz. 20 załącznika nr 6 do ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, jest z tego tytułu podatnikiem podatku akcyzowego. Nie przysługuje mu zatem, zgodnie z art. 14a ust. 1 w związku z art. 14a ust. 7 cyt. ustawy, prawo do zwrotu kwoty wpłaconej z tytułu podatku

Zmiana kwoty zaległości podatkowej w trakcie postępowania o rozłożenie jej na raty nie uzasadnia umorzenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 208 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, jeżeli istnieje zaległość podatkowa i wniosek strony o rozłożenie zaległości podatkowej na raty.

Podlegają opłacie skarbowej czynności cywilnoprawne w postaci umowy sprzedaży zawierane przez podatników, o których mowa w art. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ i nie jest wyłączona z opłaty skarbowej sprzedaż towarów używanych, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT.

Na etapie badania podstaw wznowienia postępowania nie jest dopuszczalne orzeczenie na podstawie art. 146 par. 1 Kpa. Orzeczenie takie może być wydane dopiero wtedy, gdy wznowiono postępowanie.

W odniesieniu do świadczeń przyznanych w trybie art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm./ nie stosuje się przepisów regulujących przyznanie prawa do emerytury lub renty w trybie ustawowym, a więc nie ma tu zastosowania przepis art. 129 powołanej ustawy. Dlatego też data przyznania prawa do świadczenia jest

Naruszenie terminu złożenia deklaracji dla podatku od towarów i usług i złożenie jej po 25 dniu miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek zapłaty podatku, powoduje utratę prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Utrata tego prawa nie zależy od faktu, czy deklarację VAT-7 podatnik sporządza osobiście, czy też jej wypełnienie i składanie w urzędzie

Stwierdzenie przez organ odwoławczy, że organ pierwszej instancji nie uznając ksiąg prowadzonych przez spółkę za dowód, w protokole ich badania nie określił ani okresu ani części w jakiej nie uznaje się ksiąg za dowód tego, co wynika z zawartych w nich zapisach powoduje, że tego rodzaju braku nie może uzupełnić w postępowaniu dowodowym organ odwoławczy, gdyż może to wymagać zbadania dokumentów źródłowych

Nieuzasadnione wykazanie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym podlegającej zwrotowi na rzecz podatnika prowadzi do sytuacji, że należny Skarbowi Państwa podatek nie został zapłacony w terminie i we właściwej wysokości. W tej sytuacji po stronie podatnika powstała zaległość podatkowa i to zarówno w rozumieniu art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993

Art. 115 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, stanowiący o odpowiedzialności wspólnika spółki cywilnej całym jego majątkiem solidarnie ze spółką i pozostałymi wspólnikami za zaległości podatkowe spółki lub wspólników wynikające z działalności spółki, uprawnia organ podatkowy do określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów

1. Do wymeldowania w trybie administracyjnym, zgodnie z ustawą, niezbędne jest kumulatywne spełnienie następujących przesłanek: - utrata prawa do przebywania w lokalu, - niedopełnienie obowiązku wymeldowania się z pobytu stałego, - faktyczne opuszczenie lokalu. Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./, ani następnie ustawa z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie

Decyzja o ustaleniu lokalizacji autostrady, wydana na podstawie art. 21 i art. 22 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych /Dz.U. nr 127 poz. 627 ze zm./, przy orzekaniu o podziale nieruchomości na podstawie art. 95 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. nr 115 poz. 741 ze zm./ wywiera ten sam skutek co miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego

1. Zgodnie z treścią z art. 20 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali /Dz.U. nr 85 poz. 388 ze zm./ wskutek podjęcia uchwały przez właścicieli lokali, osobie fizycznej lub kilku osobom, może być powierzony zarząd nieruchomością wspólną. Oznacza to, że zarząd ten nie jest tożsamy z zarządcą obiektu budowlanego w rozumieniu art. 62 i art. 63 ustawy z dnia 7 lipca

Otrzymanie decyzji wydanej przez niegraniczny organ celny o dopuszczeniu towaru do wywozu za granicę nie oznacza, że w dniu jej otrzymania podatnik uzyskał dokument potwierdzający wywóz towaru poza państwową granicę Rzeczypospolitej Polskiej, uprawniający tego podatnika do stosowania stawki podatku "0" procent w rozumieniu art. 18 ust. 4 ustawy dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz

Właściciel sąsiedniej nieruchomości może wykazywać w sprawie o udzielenie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego, iż załatwienie sprawy dotyczy bezpośrednio jego sfery prawnej, z wszystkimi tego konsekwencjami, w tym zwłaszcza, że jest stroną postępowania.

Ocena roszczenia pracownika o przywrócenie do pracy z punktu widzenia kryterium „możliwości” i „celowości” jego dalszego zatrudniania powinna uwzględniać takie okoliczności, jak: rodzaj przyczyny rozwiązania stosunku pracy („ciężkie” czy „zwykłe” naruszenie obowiązków pracowniczych, przyczyny nie związane z osobą pracownika itp.), podstawa orzeczenia o przywróceniu do pracy (bezzasadność zarzutów,

Okoliczność, że czyn pracownika nie kwalifikuje się jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, lecz stanowi „zwykłe” wykroczenie przeciwko jego obowiązkom, nie przesądza o niecelowości przywrócenia go do pracy (art. 45 § 2 w związku z art. 56 § 2 KP).

Stawienie się do pracy w stanie nietrzeźwości pracownika dotkniętego przewlekłą psychozą alkoholową nie stanowi dostatecznej podstawy do przypisania mu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (art. 52 § 1 pkt 1 KP).

Naruszenie przez pracodawcę przepisów o wypowiadaniu i rozwiązywaniu umów o pracę nie może być usprawiedliwione interesem ogółu pracowników.