Wadliwie prowadzone księgi podatkowe nie mogą rodzić konsekwencji dla opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

O sposobie powstawania zobowiązań podatkowych nigdy nie decyduje przebieg postępowania dowodowego i przyjęcie bądź pominięcie księgi jako dowodu w postępowaniu podatkowym.

Przed wydaniem przez organ rentowy decyzji w sprawie o świadczenie z ubezpieczenia społecznego droga sądowa jest niedopuszczalna. Jeżeli więc sąd powszechny rozpoznał sprawę na tym etapie, to z powodu czasowej niedopuszczalności drogi sądowej dochodzi do nieważności postępowania (art. 379 pkt 1 KPC), tę zaś okoliczność Sąd Najwyższy rozpoznając kasację bierze z urzędu pod rozwagę (art. 39311 KPC).

Przepis art. 5 KPC zobowiązuje sądy do udzielania stronie działającej bez adwokata wskazówek w zakresie czynności dowodowych, co do których strona napotyka na niezależne od niej trudności lub przeszkody, jeżeli mogłoby to prowadzić do niekorzystnego dla niej wyniku sprawy.

Podatnik dokonujący samoobliczenia, a także organ podatkowy dokonujący wymiaru w trybie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ stosują normy podatkowego prawa materialnego obowiązujące w dacie powstania prawa do obniżenia podatku. Przy braku przepisów przejściowych, wprowadzony przepisem par. 35 ust. 5 pkt 1

Skoro skarżący powiadomił Urząd Skarbowy o rezygnacji z opłacania podatku dochodowego w formie karty podatkowej, to należy uznać że stał się podatnikiem podatku od towarów i usług ze wszystkimi tego konsekwencjami /art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym - Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./.

Zaistnienie w toku postępowania o wymeldowanie osoby z pobytu w lokalu okoliczności, które warunkowały wydanie orzeczenia merytorycznego rozstrzygającego sprawę co do istoty przez właściwy organ meldunkowy uprzednim rozstrzygnięciem przez sąd wstępnego zagadnienia prawnego, jakim było ustalenie spełnienia przesłanki dobrowolnego opuszczenia lokalu, zobowiązuje organ administracji z urzędu do zawieszenia

Przy braku przepisów przejściowych, wprowadzony przepisem par. 35 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 8 grudnia 1994 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 133 poz. 688 ze zm./ warunek uzyskania uprawnienia do zwrotu podatku naliczonego, a polegający na tym, że należność wynikająca z faktury wystawionej przez zakład pracy

Jeżeli prezydent miasta /burmistrz lub wójt/ wydał akt mający charakter generalny, powszechnie obowiązujący, będący odpowiednikiem uchwały rady gminy, o dopuszczalności skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na ten akt nie decyduje nazwa tego aktu /np. zarządzenie/, ale jego treść, która stanowi materię, na którą może skarżyć się do Sądu każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały tym aktem

1. Przepis art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ w sposób enumeratywny wymienia, jakich kosztów ustawodawca nie uważa za "koszty uzyskania przychodu". Przepis ten - w brzmieniu obowiązującym w 1992 r. - nie wyłączał kosztów związanych z używaniem prywatnego samochodu wynajmującego związanych z jego dojazdem do przedmiotu najmu

1. Szkoda w majątku osoby dotkniętej egzekucją wdrożoną na podstawie wystawionego bezprawnie bankowego tytułu wykonawczego pozostaje w normalnym, adekwatnym związku przyczynowym z wystawieniem tego tytułu (art. 361 § 1 k.c.). 2. Ocena związku przyczynowego należy do kwestii prawnych i w związku z tym podlega kontroli kasacyjnej w ramach podstawy z art. 3931 pkt 1 k.p.c.

Obowiązki ewidencyjne nałożone na podatników przepisem art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ służą prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej w podatku od towarów i usług. Nie oznacza to tylko prawidłowości formalnej, a więc prowadzenia ewidencji w zgodzie z określonymi wymogami natury księgowo-rachunkowej

Nazwanie umowy przez strony „umową zlecenia” nie stanowi przeszkody do jej zakwalifikowania jako umowy o pracę.

1. Fakturę korygującą, o jakiej mowa w par. 25 i par. 26 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 8 grudnia 1994 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 133 poz. 688 ze zm./ wystawia ten podatnik, który wystawił fakturę. 2. Nie może wystawić faktury korygującej osoba, która wystawiła fakturę, a następnie zaprzestała prowadzenia działalności

Błędne jest stanowisko, że par. 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 1993 r. w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów osób fizycznych /Dz.U. nr 132 poz. 635 ze zm./ stosuje się tylko do podatników, którzy rozpoczęli działalność po 1 stycznia 1994 r.