1. Brak jest przepisów zabraniających biegłym rewidentom prowadzenia działalności gospodarczej, w tym również prowadzenia biur księgowych świadczących usługi w zakresie badania bilansów. 2. Ewidencja dla celów składek na rzecz samorządowej organizacji zawodowej rewidentów nie może być uznana za ewidencję VAT, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług

Gdy po wydaniu decyzji o wymiarze cła, w wyniku ujawnionych wad jakościowych towaru sprzedawca obniży wartość celną towaru, to przepisy art. 23 ust. 1 i art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 74 poz. 312 ze zm./ nie stoją na przeszkodzie w uwzględnieniu tego faktu w trybie postępowania odwoławczego lub postępowania prowadzonego w trybie nadzwyczajnym.

Niewpisywanie faktur sprzedaży nie jest zwykłym naruszeniem obowiązków określonych w art. 27 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ i oznacza, że ewidencja nie może stać się wyłączną podstawą do określenia podstawy opodatkowania, gdyż nie w pełni oddaje wielkość obrotu. Sytuacja ta uzasadnia zastosowanie art. 27 ust

Adwokat wpisany na listę adwokatów zgodnie z art. 68 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/, któremu Okręgowa Rada Adwokacka wskazała siedzibę wykonywania zawodu, ma prawo żądać od organów adwokatury takiego działania, które umożliwi mu realizacje uprawnień adwokackich.

Najemcy opłacającemu czynsz wolny przysługuje, z mocy art. 24 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509 ze zm.), prawo kwestionowaniapodwyżki tego czynszu w postępowaniu sądowym.

Art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.U. Nr 54, poz. 254 ze zm.) uchylił wymienione w art. 9 ust. 2 tej ustawy przepisy innych ustaw jedynie w takim zakresie, w jakim przepisy te normowały dotychczas sprawy uprawnień do bezpłatnych lub ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego

Przepis art. 68 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie ma zastosowania do sytuacji, w których właściwy organ wydał decyzję na podstawie art. 68 pkt 1, a zobowiązanym do opróżnienia budynku /lokalu/ jest jedynie jego właściciel.

Z uwagi na unormowania: art. 3 in initio, art. 2 par. 1 pkt 1 in initio ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./, art. 5 ust. 1 i 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, a także art. 1 par. 1 pkt 1, art. 104 par. 1 i 2, art. 109 par. 1, art. 110 par. 1 i art. 130

Przez udzielenie poręczenia wekslowego nawiązuje się stosunek wekslowy między poręczycielem a remitentem, poręczyciela natomiast z poręczonym łączy stosunek cywilnoprawny, w ramach którego dojść może do rozliczeń.

Dopuszczalne jest zawarcie umowy sprzedaży własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu z zastrzeżeniem, że umowa ta będzie jedynie sprzedawcę zobowiązywać do przeniesienia własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu nie kupującego.

Przy rozstrzyganiu, czy dana czynność prawna należy, czy też nie należy do zwykłych czynności spółki cywilnej, trzeba mieć na względzie okoliczności konkretnego przypadku, a w szczególności cel i determinowany nim rodzaj działalności spółki, przynależność ocenianej czynności do tego rodzaju działalności oraz jej doniosłość z punktu widzenia rozmiaru tej działalności.

Odprawa celna czasowa jest odprawą celną szczególnego rodzaju, w której organ celny nie orzeka o wymiarze należności celnych, lecz w myśl art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ w kwestii zabezpieczenia majątkowego. Skoro więc odprawa czasowa, jest odprawą szczególnego rodzaju, której przedmiotem nie jest rozstrzygnięcie w zakresie wymiaru należności

Jeżeli decyzja o warunkach zabudowy nie została wydana względnie została wzruszona, brak jest podstaw do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę. Brak jest również podstaw do zawieszenia postępowania w przedmiocie pozwolenia na budowę, jeżeli inwestor nie legitymuje się ostateczną decyzją o warunkach zabudowy.

1. Odpowiedź na skargę nie może uzupełniać tego, co powinno zawierać uzasadnienie faktyczne decyzji. Cel tego pisma jest zupełnie inny - ma ono zawierać wyłącznie ustosunkowanie się do zarzutów skargi. 2. Organ podatkowy orzekający o odpowiedzialności nabywcy majątku podatnika /ustawa z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ każdorazowo musi z urzędu rozważyć

Z przepisów art. 24 ust. 1, 3 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./ wynika, że na zaistnienie zarzutu w rozumieniu tych przepisów wskazuje treść wystąpienia zainteresowanego, w którym powołuje się on na naruszenie jego interesu prawnego lub uprawnienia w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

1. Odnoszenie w koszty wydatków z tytułu częściowego używania telefonu prywatnego do celów służbowych jest możliwe w sytuacji, gdy działalność gospodarcza jest prowadzona w lokalu mieszkalnym podatnika. Jeżeli podatnik dysponuje telefonem w miejscu wykonywania działalności gospodarczej, to zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kosztów rozmów telefonicznych z telefonu prywatnego /w lokalu mieszkalnym

W świetle przepisów ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ brak jest podstaw do stwierdzenia, że rozporządzenie rzeczą stanowiącą własność osobistą podatnika podatku od towarów i usług i nie związaną z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub korzystanie z niej podlega opodatkowaniu tym podatkiem, chyba że spełnia

Od dnia 5 lipca 1993 r. to jest od wejścia w życie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, sprzedaż wierzytelności nie podlega opłacie skarbowej, jeżeli dokonuje jej podatnik VAT świadczący usługi w zakresie finansów, a także gdy podatnikiem tej daniny jest nabywca wierzytelności.