Orzeczenia
1. Decyzja administracyjna załatwia sprawę indywidualną. Oznacza to, że organ załatwiający sprawę ma obowiązek rozpatrzeć wszystkie okoliczności dotyczące tej sprawy, a w uzasadnieniu faktycznym decyzji odmownej wskazać fakty, które uznał za udowodnione, dowody, na których się oparł, przyczyny z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. W uzasadnieniu prawnym organ powinien
Art. 49 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, mówiący o ustawowym prawie zastawu na przedmiotach służących podatnikowi do wykonywania działalności zarobkowej, niezależnie od tego, czyją stanowią własność, nie daje organom podatkowym podstawy do ustalenia osobistej odpowiedzialności właściciela rzeczy zastawionej za zadłużenia podatnika, ani też
Polski Kodeks postępowania administracyjnego odrzucając zasadę "ignorantia iuris nocet", nakazuje pouczać stronę o przysługujących jej prawach, a zatem niedopełnienie przez organ obowiązku pouczenia strony, należy traktować jako takie naruszenie prawa, które miało wpływ na wynik sprawy.
Jeżeli organ, który wydał decyzję zaskarżoną odwołaniem, uzna, że odwołanie tylko w części zasługuje na uwzględnienie, nie może zmienić lub uchylić swej decyzji na podstawie art. 132 Kpa, lecz jest obowiązany odwołanie wraz z aktami sprawy przesłać organowi odwoławczemu.
W zakresie udzielania zezwoleń od obowiązku uiszczania cła przywozowego należnego od samochodów osobowych, Minister Handlu Zagranicznego tylko w ściśle określonym zakresie udzielił kompetencji Głównemu Urzędowi Ceł, pozostawiając do swojej kompetencji decyzje w tych sprawach wobec wszystkich samochodów osobowych za wyjątkiem tych, o których mowa w par. 43 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Handlu Zagranicznego
1. Zarówno ustawa z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach /Dz.U. nr 7 poz. 52/ jak i kolejne rozporządzenia Rady Ministrów upoważniają Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej do ustalania wysokości odpłatności za pobyt w uspołecznionym zakładzie pomocy społecznej, ale nie upoważniają go do ustalania osób mających ponieść tę odpłatność ani do wysokości w jakich osoby te mają partycypować w kosztach pobytu w
1. Paragraf 1 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 czerwca 1982 r. w sprawie upoważnienia organów administracji państwowej do ustalania niektórych cen urzędowych i marż handlowych urzędowych oraz określania zasad ustalania cen regulowanych /Dz.U. nr 18 poz. 134 ze zm./ nie mógł stanowić podstawy do określenia zasad pobierania opłat za świadczenia udzielane przez uspołecznione zakłady pomocy
Podpisanie decyzji administracyjnej bez podania imienia, nazwiska i stanowiska służbowego, z którego wynikałoby upoważnienie do jej wydania, przesądza o istotnej wadzie tej decyzji.
Jeżeli nieprzedstawienie potwierdzenia uprawnienia do przebywania w lokalu nastąpiło w okolicznościach, kiedy z naruszeniem obowiązków wynikających z art. 9 Kpa organ administracji nie poinformował strony jak ma postępować i błędnie załatwił pismo skierowane do niego przez zarządcę budynku to uchybienia te miały istotny wpływ na wynik sprawy.
Skoro zezwolenie na uruchomienie nowego zakładu lub filii poza siedzibą przedsiębiorstwa, jest rozstrzygnięciem wprowadzającym poważne zmiany do dotychczasowego zezwolenia - w nowym zakładzie lub filii można prowadzić działalność gospodarczą znacznie przekraczającą rozmiary dotychczasowej działalności określonej w zezwoleniu - to w takim wypadku organ administracji państwowej winien zobowiązać właściciela
Jeżeli współwłaściciel nieruchomości ubiegający się o zameldowanie w tej nieruchomości osoby bliskiej nie wystąpił do sądu powszechnego z żądaniem wydania upoważnienia sądowego do potwierdzenia uprawnienia także w imieniu drugiego współwłaściciela to organy administracji państwowej zgodnie z dyspozycją art. 9 Kpa były zobowiązane do poinformowania go o omawianym uprawnieniu i powinny były udzielić
Decyzję administracyjną o stwierdzeniu choroby zawodowej lub odmowie stwierdzenia takiej choroby wydaje organ administracji państwowej /art. 104 par. 1 Kpa. - Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny a jako organ odwoławczy Główny Inspektor Sanitarny. Rozpoznawanie choroby zawodowej dokonywane jest przez jednostki organizacyjne wymienione w par. 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983
Skarżący nie może ponosić konsekwencji przewlekłości postępowania i okoliczności, których ze względu na upływ czasu nie będzie można ustalić, nie mogą przemawiać przeciwko niemu.
Bez względu na to, czy określona publikacja została objęta zakazem wydanym na podstawie art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99 ze zm./, czy też w ocenie organów celnych odpowiada kryteriom zakazu, określonym w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 26 marca 1975 r - Prawo celne /Dz.U. 1984 nr 57 poz. 290 ze zm./, jeżeli jej odbiorcą jest jednostka
1. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lutego 1982 r. o cenach /Dz.U. nr 7 poz. 52 ze zm./, w każdym wypadku, gdy z przyczyn niezależnych od jednostki gospodarczej następuje zwyżka któregokolwiek elementu składowego ceny, jednostka ta ma uprawnienie do odpowiedniego podwyższenia ceny, wynikające z ustawy i nie podlegające ograniczeniu w innej drodze niż ustawowa. 2. Ograniczenie w uchwale
Powoływanie się skarżącego w toku postępowania administracyjnego na terminy przedawnienia z art. 646 Kc, nie zmienia w niczym jego sytuacji prawnej w niniejszym postępowaniu. Upływ terminu przedawnienia powodować może tylko określone następstwa w zakresie odpowiedzialności cywilnej, natomiast nie ma żadnego wpływu na uznanie skargi dotyczącej nierzetelności usług za bezzasadną i w związku z tym nie
1. Sprawność urządzeń technicznych znajdujących się w lokalu mieszkalnym i wpływających na wysokość czynszu najmu, jak również ewentualne przyczyny ich niesprawności, nie mają wpływu na ustalenie stawek czynszu przez terenowy organ administracji państwowej. 2. Zawiniona przez wynajmującego niesprawność takich urządzeń wywołuje skutki wyłącznie cywilnoprawne w postaci roszczenia przewidzianego w art
1. Orzekający o wydaniu zezwolenia organ administracji państwowej nie działa dowolnie lecz jedynie w ramach zakreślonych przepisami ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 r. o zezwoleniach na publiczną działalność artystyczną, rozrywkową i sportową /Dz.U. nr 12 poz. 64/. 2. W istocie rzeczy zakazana jest każda działalność objęta przepisami ustawy jeżeli sprzeciwia się prawu albo zagraża bezpieczeństwu, spokojowi
Ponieważ działające w sprawie organy administracji państwowej starannie podkreślają - w odpowiedzi na skargę - że ich stanowisko w przedmiocie odmowy wypłacenia odprawy nie ma w żadnym wypadku charakteru decyzji administracyjnej, istnieją podstawy do potraktowania skargi jako wniesionej w trybie art. 216 Kpa, to jest na "bezczynność organu". Jednakże ze względu na rzeczywiste znaczenie pism znajdujących
Skoro organ I instancji drugą swoją decyzję wydał bez podstawy prawnej w toku toczącego się postępowania odwoławczego, to należało uchylić tę decyzję z przyczyny nieważności, a następnie ustosunkować się do odwołania strony od nieostatecznej decyzji pierwszoinstancyjnej i orzec w sposób przewidziany w art. 138 Kpa.
1. Narzucenie organowi administracji państwowej stopnia podstawowego przez organ II instancji sposobu rozstrzygnięcia sprawy sprowadza faktycznie postępowanie administracyjne do jednej instancji i pozbawia organ stopnia podstawowego samodzielności nieodzownej w rozstrzyganiu spraw administracyjnych. 2. Zawarty w art. 18 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła
1. Ocena niewykonalności decyzji organu administracji państwowej powodująca nieważność takiej decyzji nie może wynikać wyłącznie ze stanu rzeczy istniejącego jedynie w dniu wydania decyzji, lecz musi uwzględniać faktyczny brak możliwości jej wykonania również po jej wydaniu. 2. Nawet znaczny stopień trudności przy wykonywaniu przez zakład pracy obowiązku zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych
1. Zakreślony w cytowanym przepisie trzydziestodniowy termin do przekazania sądowi wniesionej skargi lub uznanie jej za całkowicie uzasadnioną i podjęcie decyzji o zmianie lub uchyleniu decyzji zaskarżonej, jest terminem porządkowym i jego przekroczenie nie wywołuje takich skutków prawnych, które miałyby wpływ na ocenę ważności decyzji wydanej po upływie zakreślonego terminu. 2. Przepisy rozporządzenia