1. Artykuł 107 Kpa zalicza do części składowych decyzji administracyjnej m.in. uzasadnienie faktyczne i prawne. Uzasadnienie stanowi zatem integralną część decyzji i jego zadaniem jest wyjaśnienie rozstrzygnięcia, stanowiącego dyspozytywną część decyzji. 2. Decyzja stwierdzająca nieważność innej decyzji z powodu braku podstawy prawnej do jej wydania nie może w uzasadnieniu zawierać treści wskazującej

1. Aktem prawnym prawa materialnego, na podstawie którego może być dokonane ze środków publicznych zaspokojenie niezbędnych potrzeb życiowych osób, które trwale lub chwilowo nie mogą tego czynić z własnych środków materialnych lub z własnej pracy, jest ustawa z dnia 16 sierpnia 1923 r. o opiece społecznej /Dz.U. R.P. nr 92 poz. 726 ze zm./, która zachowała moc obowiązującą na podstawie dekretu z dnia

Nie można za słuszny uznać pogląd o niedopuszczalności zmiany polskich imion i nazwisk na inne, o niepolskim brzmieniu. Ustawodawca ułatwiając bowiem zmianę brzmienia nazwiska na polskie dał jedynie wyraz przekonaniu, iż zmiany takie winny być preferowane, co zwalnia wnioskodawców od konieczności udowodnienia "ważnych względów" uzasadniających zmianę. Nie oznacza to jednak zakazu zmiany nazwiska czy

Zgodnie z par. 22 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego /Dz.U. nr 26 poz. 152/ osoba rozwiedziona, mieszkająca w mieszkaniu funkcyjnym, na które przydział posiada były małżonek, zachowuje prawo do zamieszkiwania w tym mieszkaniu do czasu uzyskania innego lokalu.

1. Jeżeli żadnej ze stron nie służy pierwszeństwo nabycia gruntów Państwowego Funduszu Ziemi, wyznaczenie jednej z nich na nabywcę należy do sfery uznania administracyjnego, musi jednak wynikać z materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu i z wnikliwego rozważenia i uzasadnienia możliwości wyboru. 2. Decyzja administracyjna, wskazująca kandydata na nabywcę państwowej nieruchomości rolnej, oparta

Jeżeli przejęcie mienia spółdzielni kółek rolniczych przez inną spółdzielnię rolniczą nastąpiło w trybie art. 65 i nast. ustawy z dnia 17 lutego 1961 r. o spółdzielniach i ich związkach /Dz.U. nr 12 poz. 61 ze zm./ i poza zasięgiem przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie przekazywania nieruchomości rolnych i niektórych innych nieruchomości na terenie gromad pomiędzy

1. Do zaświadczeń nie ma zastosowania art. 145 Kpa, dotyczący sprawy zakończonej decyzją ostateczną. Nie można zatem wznowić postępowania w sprawie zakończonej wydaniem zaświadczenia. 2. Zaświadczenie jest pochodną istniejących faktów lub stanu prawnego i wraz ze zmianą tych faktów lub stanu prawnego - zaświadczenie staje się nieaktualne i może być wydane nowe, odpowiadające nowemu stanowi prawnemu

Decyzja administracyjna, która rozstrzyga alternatywnie co do obowiązku jest sprzeczna z art. 104 par. 2 Kpa.

Nie stanowi przeszkody do utrzymania w mocy przez podatkowy organ odwoławczy decyzji w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego (art. 138 pkt 1 k.p.c.) tylko ta okoliczność, że sprawa w postępowaniu odwoławczym została rozpoznana po upływie 6-letniego okresu przedawnienia przewidzianego w art. 7 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. Nr 27, poz. 111),

Osoby, które nie są właścicielami lub dzierżawcami żadnych gruntów rolnych, nie mogą zostać nabywcami takich gruntów na podstawie przepisów prawnych obowiązujących przy sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych, jeżeli przedmiotem nabycia ma być działka, która ze względu na powierzchnię nie stanowi nieruchomości rolnej w rozumieniu par. 1 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 września 1964

1. Zgodnie z art. 7 ust. 4 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/, do wystąpienia z wnioskiem o wyrażenie zgody na przeznaczenie gruntów rolnych na cele obronności kraju jest upoważniony wyłącznie Minister Obrony Narodowej, przy czym żaden przepis tej ustawy lub aktu wykonawczego nie przewiduje od tego żadnych wyjątków. Brak takiego wniosku powoduje

Skoro wydane w odmownej decyzji w sprawie zezwolenia na zalesienie gruntu rolnego zostało błędnie uzasadnione przez organ administracji państwowej drugiej instancji zastosowaniem do stanu faktycznego przepisu art. 14 ustawy z dnia 22 listopada 1973 r. o zagospodarowaniu lasów nie stanowiących własności Państwa /Dz.U. nr 48 poz. 283 ze zm./ oraz wydanego na jej podstawie rozporządzenia, odnoszącego

1. Przepis art. 9 dekretu z dnia 2 lutego 1955 r. o ewidencji gruntów i budynków /Dz.U. nr 6 poz. 32 ze zm./ nie stanowią podstawy do rozstrzygania spraw w drodze decyzji administracyjnej. 2. Ewidencja gruntów i budynków służy jedynie rejestrowaniu zdarzeń prawnych lub faktycznych według stanów rzeczywistych /art. 2 ust. 1 i 2 dekretu/, przy czym wprowadzanie zmian w ewidencji reguluje art. 10. Ewidencja

1. Jakkolwiek par. 1 pkt 2 zarządzenia Ministra Oświaty i wychowania z dnia 4 grudnia 1974 r. w sprawie ustalenia stanowisk, których zajmowanie wymaga przydzielenia mieszkania funkcyjnego /Dz.Urz. MOiW 1975 nr 1 poz. 1/ wymienia się m.in. domy nauczyciela - jako obiekt, w którym nauczyciela są uprawnieni do zajmowania mieszkań funkcyjnych - to brak jest przesłanek do uznania, że mieszkanie w domu nauczyciela

1. Artykuł 79 ust. 1 pkt 1 ustawy o radcach prawnych, o charakterze przejściowym, ma umożliwić wpis na listę radców osobom, które wykonując do dnia wejścia w życie ustawy przewidziane w niej zadania radcy prawnego nie uzyskały formalnego uprawnienia do wykonywania tego zawodu. 2. Co do zasady słuszny jest pogląd, że stanowisko kierownika zakładu pracy nie odpowiada funkcji radcy prawnego; nie wyłącza

1. Właściwość Naczelnego Sądu Administracyjnego do kontroli zgodności z prawem decyzji administracyjnych w sprawach "uprawnień do wykonywania określonych czynności i zajęć" /art. 196 par. 2 pkt 17 Kpa/ obejmuje decyzje administracyjne uprawniające do wykonywania zawodu. 2. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozpatrywania skarg na decyzje w sprawie wpisu na listę radców prawnych.

Zamiar powrotu przez skarżącego do nazwiska rodowego jego naturalnego ojca /wnioskodawca obecnie używane nazwisko uzyskał w związku z przysposobieniem go przez męża jego matki, po śmierci naturalnego ojca, gdy liczył dziesięć lat/, w sytuacji gdy skarżący jest jego jedynym żyjącym męskim potomkiem, uznać należy za ważny wzgląd do zmiany nazwiska w znaczeniu przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada

1. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości z zamiarem stałego przebywania. Zamiar ten wynika nie tylko z werbalnego oświadczenia osoby ubiegającej się o zameldowanie na pobyt stały, ale także z okoliczności faktycznych sprawy. Uzyskanie przez właścicieli nieruchomości

Skoro od 1953 r. pisownia nazwiska osoby ubiegającej się o jej zmianę była ustalona i nie budziła wątpliwości, to wniosek tej osoby o ustalenie pisowni nazwiska z Szumacher na "Schumacher" nie znajdował prawnego uzasadnienia w przepisach ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ - art. 10. W związku z tym decyzja organu administracji załatwiająca odmownie

Art. 39 zdanie 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 74/, który stanowi, iż w wypadku, gdy najemca opuścił lokal, a pozostały w jego dzieci, osoby przysposobione lub rodzice, terenowy organ administracji państwowej powinien w miarę potrzeby przydzielić im ten lokal w całości lub w części, ma na celu ochronę interesów określonej kategorii osób, zamieszkałych wspólnie

Zmiana nazwiska w trybie ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ jest rozwiązaniem bazującym nie na kryterium pokrewieństwa lecz na ważnych względach. Pragnienie noszenia innego nazwiska w takich sytuacjach z reguły jest następstwem dotkliwych dla godności i osobowości człowieka konsekwencji posługiwania się nazwiskiem dotychczasowym. Ustawa ta dopuszcza

Skoro sam fakt zamieszkiwania w spornym lokalu przez osobę ubiegającą się o zameldowanie w nim nie budzi wątpliwości /znajduje pośrednio potwierdzenie w załączonym do akt sprawy wyroku Sądu Rejonowego, nakazującym eksmisję tej osoby ze spornego lokalu/, to nie nasuwa także zastrzeżeń ustalenie, że pobyt jej w tym lokalu ma charakter pobytu stałego, tym bardziej, że w lokalu tym zamieszkuje małżonek