Orzekanie o stopniu niepełnosprawności wymaga uwzględnienia wszystkich schorzeń osoby zainteresowanej oraz opinii biegłych specjalistów z odpowiednich dziedzin, a także należytej analizy okoliczności związanych z koniecznością pomocy lub opieki w codziennym funkcjonowaniu.

Odszkodowanie za niesłuszne skazanie powinno obejmować rzeczywiste a nie hipotetyczne straty finansowe poniesione w wyniku odbycia kary, której skazany nie powinien był ponieść, z uwzględnieniem rzeczywistych przychodów i całego okresu utraty wolności oraz korzyści, które poszkodowany faktycznie by uzyskał.

Wspólnik większościowy spółki z o.o., będący jej prezesem zarządu, nie może być uznany za pracownika tej spółki w zakresie stosunku pracy, jeśli brak jest faktycznego podporządkowania pracowniczego, a działalność wykonywana na rzecz spółki wpisuje się w jego rolę jako właściciela kapitału spółki.

Pracodawca, wypowiadając umowę o pracę, jest zobowiązany do wskazania rzeczywistych, prawdziwych i konkretnych przyczyn, których zasadność musi zostać udowodniona w postępowaniu sądowym. Nieprecyzyjne lub nierzeczywiste wskazanie przyczyn wypowiedzenia prowadzi do uznania tego wypowiedzenia za nieuzasadnione.

Prawo oskarżonego do obrony wymaga zawiadamiania wszystkich ustanowionych obrońców o terminach rozpraw, a niedochowanie tego obowiązku stanowi rażące naruszenie przepisów postępowania, wpływające na wynik sprawy. Nieuzasadnione wątpliwości co do stanu psychicznego oskarżonego nie powodują potrzeby ustanowienia obrony obligatoryjnej.

Roszczenie o przywrócenie do pracy pracownika objętego szczególną ochroną stosunku pracy może zostać oddalone na podstawie art. 8 k.p., jeżeli zachowanie tego pracownika wobec współpracowników było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i uniemożliwiało jego powrót do pracy na dotychczasowych warunkach.

Przy orzekaniu środków karnych w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania się, sąd jest zobowiązany na podstawie art. 43 § 1 k.k. do określenia czasu trwania zakazów, co jest niezbędne dla zgodności z prawem i uniknięcia rażącej niesprawiedliwości.

Wydanie polecenia zatrzymania pojazdu, aby spełniało znamiona z art. 178b k.k., musi być wykonane przez osobę uprawnioną poruszającą się pojazdem lub na statku wodnym bądź powietrznym oraz przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych; brak spełnienia tych warunków czyni orzeczenie skazujące za ten czyn rażąco niesprawiedliwym.

Zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, który jest okolicznością kwalifikującą czyn z art. 178a § 4 k.k., musi być związany ze skazaniem za przestępstwo, a nie z wykroczeniem.

W przypadku postępowania w przedmiocie wyroku łącznego, gdy oskarżony jest pozbawiony wolności i zażąda doprowadzenia na rozprawę, odmowa sprowadzenia go wymaga obligatoryjnej obecności obrońcy; w przeciwnym razie dochodzi do naruszenia prawa procesowego skutkującego bezwzględną przyczyną odwoławczą.

Kara łączna pozbawienia wolności musi zostać wymierzona w granicach wyznaczonych przez art. 86 § 1 k.k., czyli powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy; jej wymierzenie poniżej dolnej granicy stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Przesłanki do wydania wyroku nakazowego zachodzą jedynie wtedy, gdy wina i okoliczności czynu są oczywiste i bezsporne, co nie ma miejsca, gdy specjalne przepisy kwalifikują posługiwanie się obcym dokumentem np. prawem jazdy jako legalne na terytorium RP w specjalnych okolicznościach.

Art. 37a § 1 k.k. nie może być stosowany do przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności przekraczającą 8 lat, nawet jeśli sąd planuje orzec karę ograniczenia wolności zamiast kary pozbawienia wolności.