Wyrok wydany w stosunku do osoby nieobjętej aktem oskarżenia i za czyn niezarzucony w akcie oskarżenia stanowi rażące naruszenie prawa procesowego, prowadzące do bezwzględnej przyczyny odwoławczej, zgodnie z art. 439§1 pkt 9 k.p.k.

Jeżeli termin przedawnienia czynu karalnego upływa przed wydaniem prawomocnego wyroku na skutek przedawnienia, sąd zobowiązany jest uchylić zaskarżony wyrok i umorzyć postępowanie, zgodnie z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.

Nowelizacja Kodeksu wykroczeń podwyższająca próg wartości mienia dla przestępstwa kradzieży do 800 zł, powoduje, że czyny kwalifikowane wcześniej jako przestępstwo mogą obecnie wypełniać znamiona wykroczenia, co sąd musi uwzględnić przy orzekaniu po zmianach prawnych.

Karalność wykroczenia ustała z upływem 2 lat od zakończenia roku od jego popełnienia, gdy w tym okresie wszczęto postępowanie, co wymaga umorzenia postępowania sądowego w tej sprawie, jeśli okres ten minął przed wydaniem orzeczenia przez sąd.

Dla przypisania odpowiedzialności z art. 180a k.k. konieczne jest, aby w chwili czynu obowiązywała decyzja administracyjna o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami; brak tej przesłanki może skutkować zakwalifikowaniem czynu jako wykroczenia z art. 94 § 1 k.w.

Sprzeczność w formułowaniu orzeczenia między zapisem cyfrowym a słownym wysokości nawiązki stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, gdyż uniemożliwia to wykonanie wyroku.

Obecność podejrzanego na rozprawie, w sprawach dotyczących umorzenia postępowania z powodu niepoczytalności i stosowania środków zabezpieczających, jest obowiązkowa, a jej brak stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą.

Wyrok łączny nie powinien naruszać zasady sumowania kar jednostkowych, a błędna interpretacja przepisów dotyczących utraty mocy wyroku łącznego oraz dolnej i górnej granicy kary łącznej może prowadzić do niezgodności z prawem, wymagającej korekty przez wyższą instancję sądową.

Ubezpieczonemu, który pozostawał w zawodowej służbie wojskowej przed dniem 2 stycznia 1999 r. i pobiera emeryturę wojskową wynoszącą 75% podstawy jej wymiaru, obliczoną bez uwzględnienia okresów składkowych i nieskładkowych, z których tytułu jest uprawniony również do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wypłaca się jedno z tych świadczeń - wyższe lub wybrane przez niego, zgodnie z art. 95

Pośredni zakaz reformationis in peius zgodnie z art. 443 k.p.k. uniemożliwia wydanie orzeczenia surowszego od uchylonego, gdy uchylenie nastąpiło z mocy środka zaskarżenia wniesionego wyłącznie na korzyść oskarżonego. Orzeczenie takie należy uchylić, gdy zwiększa ono realne dolegliwości na oskarżonego w stosunku do uchylonego rozstrzygnięcia.

Sąd przy rozpatrywaniu wniosku o skazanie bez przeprowadzania postępowania dowodowego powinien zapewnić, że wniosek ten uwzględnia wszystkie obligatoryjne środki karne przewidziane przez prawo materialne, a ich pominięcie stanowi rażące naruszenie prawa, uzasadniające uchylenie wyroku.

W sytuacji skazania za przestępstwa z art. 202 § 4a k.k., sędzia jest zobligowany do obligatoryjnego orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, zgodnie z art. 43a § 3 k.k., nawet jeśli orzeczenie wyroku następuje na podstawie art. 387 k.p.k., bez przeprowadzania rozprawy.

Wydanie wyroku nakazowego w postępowaniu o wykroczenia jest niedopuszczalne, jeśli okoliczności czynu i wina obwinionego budzą wątpliwości i wymagają wyjaśnienia w toku postępowania dowodowego, co wynika z naruszenia art. 93 § 2 k.p.s.w.

Przy orzekaniu zakazu zbliżania się do określonych osób należy stosować przepisy art. 41a § 1 k.k., jeżeli dotyczy to umyślnych przestępstw z użyciem przemocy, a nie art. 41a § 2 k.k., który jest zastrzeżony dla przestępstw przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności; czas trwania zakazu musi być określony w wyroku.

Złożenie wniosku o przyznanie świadczenia w „wariancie korzystniejszym” nie jest jednoznaczne z wyrażeniem zgody na przekazanie środków zgromadzonych w OFE na dochody budżetu państwa. W przypadku niejasności organ rentowy ma obowiązek wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku i poinformować go o skutkach prawnych dokonanych wyborów.

O kwalifikacji umowy jako umowy o dzieło lub umowy o świadczenie usług decyduje rzeczywisty sposób jej wykonywania, a nie jedynie nazwa i treść kontraktu. Kluczowe jest ustalenie, czy umowa przewiduje osiągnięcie konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu, poddającego się sprawdzianowi na istnienie wad fizycznych, czy też zobowiązuje do starannego działania.

Kara łączna nie może być surowsza niż suma kar jednostkowych orzeczonych za poszczególne przestępstwa, zgodnie z art. 86 § 1 k.k., co stanowi normatywny limit dla orzekania kary łącznej.

Sądy powszechne nie mają kompetencji do odmowy stosowania obowiązujących przepisów z powołaniem się na ich niekonstytucyjność. Domniemanie zgodności ustawy z Konstytucją może być obalone jedynie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, a przewidziane w art. 178 ust. 1 Konstytucji związanie sędziego ustawą obowiązuje dopóty, dopóki ustawie tej przysługuje moc obowiązująca. Odmowa zastosowania przepisu przez

Brak ustanowienia pełnomocnika z urzędu nie powoduje nieważności postępowania na podstawie art. 379 pkt 5 k.p.c., jeżeli strona miała możliwość aktywnego uczestnictwa w procesie i jej stan zdrowia nie wskazywał na nieporadność uniemożliwiającą samodzielne działanie.

Dla prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego kluczowe jest właściwe ustalenie stanu recydywy, co wymaga spełnienia warunków określonych w art. 64 § 1 k.k., w tym popełnienie nowego przestępstwa po odbyciu kary, a nie przed. Wadliwa kwalifikacja prawna może skutkować niezasadnym zaostrzeniem kary.