Dla wydania wyroku łącznego sąd musi uwzględnić wszystkie istotne okoliczności sprawy, w tym zmiany w statusie orzeczonych kar, a brak takiego uwzględnienia stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Dozór kuratora w przypadku warunkowego zawieszenia kary jest obowiązkowy w odniesieniu do sprawcy, który popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, niezależnie od późniejszych zmian okoliczności, takich jak śmierć pokrzywdzonej.

W przypadku skazania za przestępstwo z art. 244 k.k. sąd jest zobligowany do orzeczenia obligatoryjnego świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, a wszelkie porozumienia procesowe muszą uwzględniać taką konieczność.

Nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie art. 60 § 2 k.k. może być stosowane wyłącznie w szczególnie uzasadnionych wypadkach, wymagając szczegółowej analizy okoliczności sprawy oraz roli sprawcy, przy czym uprzednia niekaralność i stabilny tryb życia same w sobie nie stanowią dostatecznej podstawy do zastosowania tej instytucji, gdy ogólny obraz czynu wskazuje na jego wysoką szkodliwość i przemyślaną

Dla orzeczenia środka kompensacyjnego z art. 46 § 1 k.k. w sprawach o kradzież energii elektrycznej konieczne jest dokładne ustalenie rzeczywistej wysokości szkody, oparte na faktycznych danych dotyczących ilości nielegalnie pobranej energii, a nie jedynie na taryfowej opłacie ryczałtowej ustalonej przez pokrzywdzonego.

Skazanie z art. 178a § 4 k.k. wymaga, aby w czasie czynu oraz daty wyrokowania sprawca posiadał niezatartą karalność za jedno z przestępstw wymienionych w tym przepisie; zatarcie skazania uniemożliwia uwzględnienie go jako podstawy kwalifikacji czynu.

Kara łączna orzeczona wyrokiem nakazowym nie może przekraczać limitów określonych w art. 502 § 1 k.p.k., tj. 200 stawek dziennych lub 200 000 złotych, nawet jeśli suma kar jednostkowych to uzasadnia.

W przypadku zmiany stanu prawnego, gdy sąd orzeka po dacie, od której niższa wartość szkody wyklucza odpowiedzialność karną za przestępstwo na rzecz wykroczenia, sąd musi to uwzględnić i w razie istnienia uprzedniego prawomocnego orzeczenia dotyczącego tego samego czynu, dochodzi do powagi rzeczy osądzonej, co skutkuje umorzeniem postępowania (art. 104 § 1 pkt 7 k.p.w.).

Przepis art. 43a § 2 k.k. nakłada na sąd obowiązek orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym w razie skazania za przestępstwo określone w art. 244 k.k., bez możliwości odstąpienia od tego obowiązku.

Śmierć oskarżonego przed wydaniem wyroku stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, powodującą obowiązek umorzenia wszczętego postępowania karnego.

W postępowaniu nakazowym mogą być rozpoznawane tylko sprawy, w których nie istnieją wątpliwości co do winy i okoliczności popełnienia czynu, a w razie ich stwierdzenia, sprawa powinna zostać skierowana na rozprawę. Ponadto, w przypadku uznania winy za wykroczenie z art. 94 § 1 k.w., sąd zobowiązany jest do orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów.

Nieprawidłowa obsada sądu w postępowaniu odwoławczym, poprzez orzekanie w składzie jednoosobowym zamiast trzyosobowym, stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia wyroku z powodu rażącego naruszenia prawa procesowego.

Kara za wykroczenie przewidziane w art. 431 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi może polegać wyłącznie na grzywnie, a orzeczenie innej kary stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.