Powaga rzeczy osądzonej uniemożliwia ponowne rozstrzyganie o roszczeniach związanych z odszkodowaniem i zadośćuczynieniem, jeśli uprzednio zostały one prawomocnie rozstrzygnięte na podstawie tej samej podstawy prawnej.

Nie można wydawać nowego wyroku łącznego obejmującego te same skazania, jeśli istnieje już prawomocny wyrok łączny dotyczący tych skazań; wydanie późniejszego orzeczenia jest obarczone bezwzględną przyczyną odwoławczą.

Postanowienia umowy kredytu waloryzowanego kursem waluty obcej, które przewidują jednostronne ustalanie kursu walut przez bank, rażąco naruszają interesy konsumenta i prowadzą do nieważności umowy.

Status konsumenta nie przysługuje stronom umowy kredytowej, gdy umowa służy bezpośrednio działalności gospodarczej, nawet jeśli nie wszystkie działania były bezpośrednio profesjonalne. Ocena statusu konsumenta powinna być dokonywana z uwzględnieniem celu umowy w momencie jej zawierania.

Zgodnie z art. 4 § 1 k.k., przy orzekaniu kary łącznej należy stosować ustawę względniejszą dla sprawcy, co wymaga porównania stanu prawnego obowiązującego w czasie popełnienia przestępstw z aktualnym stanem prawnym i wyboru tej ustawy, która jest korzystniejsza dla oskarżonego.

W przypadku wielokrotnych przestępstw niealimentacji, nie występuje stan rzeczy osądzonej dla okresów nieobjętych wcześniejszym prawomocnym wyrokiem, a przypisanie ponownych czynów musi być dokładnie określone w kontekście poprzedniego skazania.

Niewłaściwa obsada sądu wynikająca z powołań sędziów przez Krajową Radę Sądownictwa powołaną w trybie ustawy z 2017 roku może stanowić bezwzględną przyczynę odwoławczą, wpływając na niezależność i bezstronność sądu.

Przedawnienie karalności czynu skarbowego, będącego przedmiotem kumulatywnej kwalifikacji prawnej, wyznaczane jest na podstawie najwyżej zagrożonej kary grzywny według przepisów obowiązujących w czasie popełnienia czynu, co może skutkować umorzeniem postępowania, gdy orzeczenie zapadnie po upływie terminu przedawnienia.

Subsydiarny akt oskarżenia może obejmować jedynie zarzut popełnienia czynu tożsamego z tym, którego dotyczą decyzje umarzające postępowanie przygotowawcze; brak tej tożsamości skutkuje brakiem uprawnienia do wniesienia oskarżenia przez oskarżyciela subsydiarnego.