Przy wykładni umowy (art. 65 § 1 i 2 k.c.) należy uwzględniać nie tylko dosłowne brzmienie jej postanowień, ale również kontekst umowny, wcześniejsze ustalenia stron zawarte w dokumentacji przetargowej, status stron jako profesjonalistów, doniosłość umowy oraz szczegółowość jej postanowień. Niedostarczenie dokumentów gwarancyjnych wymaganych umową stanowi naruszenie zobowiązania, które może uzasadniać

Przy ocenie abuzywności postanowień umownych w kontekście odpowiedzialności poręczyciela wekslowego będącego konsumentem znaczenie mają wyłącznie klauzule odnoszące się bezpośrednio do poręczenia wekslowego, a nie postanowienia umowy zabezpieczonej wekslem, co wynika z abstrakcyjnego charakteru zobowiązania wekslowego względem zobowiązania podstawowego.

Kara umowna, której wysokość uzależniona jest od czynników nieznanych w chwili zawarcia umowy (w tym przypadku "aktualnej ceny" towaru w przyszłości), nie spełnia wymogu "określonej sumy" w rozumieniu art. 483 § 1 k.c. i jest nieważna. Podstawa wyliczenia kary umownej musi być znana stronom w momencie zawierania umowy, umożliwiając im obliczenie jej dokładnej wysokości bez konieczności późniejszego

Wartość przepadku równowartości korzyści majątkowej musi być określona w złotych, jako że polska waluta jest jedynym prawnym środkiem płatniczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Narzucenie obywatelom na podstawie rozporządzenia obowiązku zakrywania ust i nosa, bez odpowiedniego upoważnienia ustawowego, stanowi naruszenie konstytucyjnej zasady, że ograniczenie wolności może nastąpić tylko na podstawie ustawy. W związku z tym, przepisy takiego rozporządzenia nie mogą stanowić podstawy do przypisania odpowiedzialności za wykroczenie.

W przypadku stwierdzenia abuzywności klauzul indeksacyjnych w umowie kredytu powiązanego z walutą obcą umowa nie wiąże konsumenta także w pozostałym zakresie, a bank nie może skutecznie powołać się na prawo zatrzymania wobec roszczeń konsumenta o zwrot świadczeń nienależnych. Konsumentowi przysługują odsetki za opóźnienie od kwot podlegających zwrotowi od momentu upływu terminu wyznaczonego w wezwaniu

Orzeczenie środka karnego w postaci zakazu zbliżania się lub kontaktowania się z pokrzywdzonym, bez określenia czasu jego trwania, stanowi rażące naruszenie art. 43§1 k.k., co obliguje sąd do określenia czasookresu obowiązywania tego środka.

Wymiar kary musi być określony w orzeczeniu sądowym w sposób precyzyjny i zrozumiały, aby umożliwić jego prawidłowe wykonanie zgodnie z art. 34 § 1 k.k.; brak takiej precyzji stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

W przypadku zbiegu wykroczeń popełnionych jednocześnie, sąd ma obowiązek orzec jedną karę, stosując przepis przewidujący najsurowszą karę, zgodnie z art. 9 § 2 k.w.

Określając karę łączną grzywny, stawka dzienna nie może przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio za poszczególne przestępstwa, a wysokość stawki dziennej musi być ustalona jednolicie, uwzględniając sytuację majątkową sprawcy, zgodnie z art. 33 § 3 k.k.

W przypadku gdy oskarżony cierpi na schorzenia psychiatryczne, neurologiczne lub odwykowe, obrona obligatoryjna powinna być zapewniona aż do czasu wydania przez sąd postanowienia o jej nieobowiązkowości, nawet jeśli biegli stwierdzą brak podstaw do kwestionowania poczytalności oskarżonego.

Art. 67 § 3 in principio k.k. przewiduje obligatoryjne orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, zadośćuczynienia za krzywdę lub nawiązki w przypadku warunkowego umorzenia postępowania, niezależnie od oświadczeń pokrzywdzonych o rezygnacji z dochodzenia roszczeń w toku tego postępowania.

Orzeczenie kary ograniczenia wolności w formie pracy społecznej wobec żołnierza stanowi rażące naruszenie prawa materialnego, gdyż art. 323 § 1 k.k. wyłącza stosowanie tej formy kary wobec żołnierzy.

W postępowaniu nakazowym wyrok dotyczący kary łącznej nie może przekraczać limitu 200 stawek dziennych, wynikającego z art. 502 § 1 k.p.k.; przekroczenie tego limitu stanowi rażące naruszenie prawa wpływające na treść wyroku.

Dozór kuratora w przypadku warunkowego zawieszenia kary jest obowiązkowy w odniesieniu do sprawcy, który popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, niezależnie od późniejszych zmian okoliczności, takich jak śmierć pokrzywdzonej.