O tożsamości czynów w przypadku przestępstwa niealimentacji można mówić wyłącznie wtedy, gdy okresy uporczywego uchylania się od obowiązku świadczeń alimentacyjnych, ustalone w kolejno rozpoznawanych sprawach, pokrywają się ze sobą, lub gdy okres określony w drugim rozpoznaniu został w całości objęty skazaniem w sprawie rozpoznawanej wcześniej i zakończonej prawomocnym wyrokiem.

W prawidłowym procesie wymierzania kary łącznej ograniczenia wolności, sąd jest zobowiązany do określenia na nowo obowiązków lub wymiaru potrącenia z wynagrodzenia na cele społeczne, w myśl art. 86 § 3 k.k. i art. 34 § 1a i § 1b k.k., przy czym zaniedbanie tego obowiązku skutkuje koniecznością uchylenia wyroku i ponownego jego wydania w sposób eliminujący tę wadę.

W sprawach dotyczących zwrotu nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych, organ rentowy ma prawo żądać ich zwrotu za okres trzech lat, licząc do momentu ostatniej wypłaty tych świadczeń.

Mimo braku ewidencji czasu pracy lub jej nierzetelności, pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jeśli przy pomocy innych dowodów wykaże fakt przepracowania określonej liczby godzin, w tym godzin nadliczbowych. Takim dowodem może być również opinia sporządzona przez biegłego.

Wydanie wyroku nakazowego jest dopuszczalne tylko w sytuacji, gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie pozwala na stwierdzenie, że okoliczności czynu i wina oskarżonego nie budzą żadnych wątpliwości, co do wymagania przeprowadzenia rozprawy przed wydaniem orzeczenia jest zbędne. W przypadku gdy istnieją poważne wątpliwości dotyczące okoliczności popełnienia przestępstwa lub winy oskarżonego, konieczne

Karalność wykroczenia ustaje, gdy od czasu jego popełnienia upłynie rok, chyba że w tym okresie zostanie wszczęte postępowanie, wówczas karalność wykroczenia ustaje z upływem dwóch lat od zakończenia roku, w którym zostało popełnione wykroczenie, a w przypadkach określonych przepisami szczególnymi czas ten może ulec zawieszeniu lub przedłużeniu.

W przypadku popełnienia wykroczenia, o którym mowa w art. 94 § 1 k.w. po wejściu w życie zmian w tym przepisie od dnia 1 stycznia 2022 r., obligatoryjne jest orzeczenie przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów, przy czym zakaz ten powinien być adekwatny do rodzaju pojazdu, którym sprawca wykroczenia się posługiwał, zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 94 § 3 k.w. oraz linią orzeczniczą Sądu Najwyższego

Zgodnie z art. 40 § 1 pkt 2 k.p.k., sędzia podlega wyłączeniu z mocy prawa od rozpoznania sprawy w postępowaniu odwoławczym, jeżeli jest on małżonkiem prokuratora, który występował w danej sprawie jako oskarżyciel publiczny przed sądem pierwszej instancji.

W przypadku błędnego potraktowania pisma procesowego jako sprzeciwu od wyroku nakazowego po upływie przewidzianego prawem terminu oraz wydania na tej podstawie kolejnych orzeczeń, niezbędne jest uchylenie tych orzeczeń i umorzenie postępowania ze względu na zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej, a dalsze orzeczenia w sprawie mogą być uznane za naruszenie zasady res iudicata.

W procedurze przejęcia zakładu pracy lub jego wyodrębnionej części na innego pracodawcę, określonej w przepisach prawa pracy, zasadnicze znaczenie przywiązuje się do faktycznego związku pracownika z przejmowaną działalnością, przy czym elastyczność i celowość stosowanych przepisów pozwalają na uwzględnienie konkretnej sytuacji pracowniczej i potrzeb administracji.

Czas przeznaczony na dojazd do miejsca wykonywania pracy transportem zapewnionym przez pracodawcę, w czasie którego pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy, może być zaliczony do czasu pracy i w przypadku przekroczenia normalnych godzin pracy, uprawnia do wynagrodzenia za godziny nadliczbowe.

Przepisy kodeksu postępowania karnego (k.p.k.) dotyczące udziału obrońcy obligatoryjnego wymagają od sądu wydania postanowienia stwierdzającego brak obligatoryjności obrony, a sama treść opinii biegłych lekarzy psychiatrów nie jest wystarczająca do stosowania obrony obligatoryjnej lub jej ustania; brak takiego postanowienia stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą podlegającą ocenie przez Sąd Najwyższy

Art. 45 § 2 k.p. pozwala na uwzględnienie przez sąd roszczenia o odszkodowanie zamiast zgłoszonego przez pracownika roszczenia o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony za bezskuteczne lub o przywrócenie do pracy, jeżeli uwzględnienie ich (w ocenie sądu) jest niemożliwe lub niecelowe. Możliwość orzeczenia o odszkodowaniu zamiast o przywróceniu do pracy będzie zasadna, gdy