Dożywotnie środki karne mogą być orzekane wyłącznie w szczególnych przypadkach przewidzianych przez prawo, a ich niezasadne zastosowanie powoduje rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, uzasadniające korektę wyroku w trybie kasacji.

Sąd Najwyższy w związku z nienależytą obsadą Sądu Apelacyjnego w Krakowie, wynikającą z braku gwarancji niezawisłości oraz bezstronności sędziego delegowanego, uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania.

Uchylając zaskarżony wyrok, Sąd Najwyższy wskazał na konieczność wszechstronnego rozważenia i oceny materiału dowodowego w kontekście dostępu do treści z art. 202 § 4a k.k., co może wpłynąć na zmianę rezultatu postępowania.

Powództwo musi opierać się na jednolitej podstawie faktycznej. Sąd nie może wychodzić poza granice zaskarżenia ani orzekać na innej podstawie prawnej niż wskazana w pozwie, co narusza art. 321 § 1 k.p.c. Brak dokładnego określenia podstawy faktycznej skutkuje uchyleniem wyroku.

Uniewinnienie z zarzutu wykroczenia z art. 54 k.w., gdyż przepisy epidemiczne nie stanowią przepisów porządkowych w rozumieniu art. 54 k.w.; umorzenie postępowania w zakresie pozostałych czynów z powodu przedawnienia.

Klauzule przeliczeniowe zawarte w umowie kredytu indeksowanego do CHF są abuzywne (art. 3851 k.c.), co powoduje ich niewiążący charakter, a ich wyeliminowanie skutkuje upadkiem umowy w całości.

Naruszono przepisy procesowe poprzez niepełną i selektywną ocenę dowodów, co miało istotny wpływ na wynik postępowania. Sprawa S.M. wymaga ponownego rozpoznania pod kątem wszystkich zgromadzonych dowodów, ze szczególnym uwzględnieniem dokumentacji TW 'R.' oraz zeznań świadków.

Prawo zatrzymania (art. 496 k.c.) nie przysługuje stronie, która może potrącić wzajemne świadczenia pieniężne, w szczególności w kontekście nieważnych umów kredytowych z klauzulami abuzywnymi.

Niedopuszczalne jest rozszerzanie definicji jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w celach ustalenia obowiązku ubezpieczeniowego na wspólnika dominującego. Wspólnik posiadający 99,5% udziałów w spółce z o.o. nie podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu jako jedyny wspólnik, zgodnie z definicją art. 4 § 1 pkt 3 k.s.h.

Sąd Najwyższy stwierdził, że w razie stwierdzenia niekompletności dowodów, sąd odwoławczy winien autonomicznie przeprowadzić dowody uzupełniające, zamiast uchylać całe postępowanie na podstawie art. 437 § 2 k.p.k.

Nakaz zapłaty, który nakłada na konsumenta obowiązek spłaty kwoty obciążonej lichwiarskim oprocentowaniem, wydany bez zbadania okoliczności wskazujących na nieuczciwość umowy, narusza zasady ochrony konsumenta i sprawiedliwości społecznej, co uzasadnia jego uchylenie.

Sąd Najwyższy, uznając za uzasadnioną kasację prokuratora, uchylił wyroki sądów obu instancji z powodu błędnej oceny dowodów; sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Lublinie, wskazując na konieczność kompleksowej analizy zebranego materiału dowodowego.

Dla skuteczności zmiany umowy zawartej w formie aktu notarialnego wymagana jest zachowanie tej samej formy notarialnej, a udowodnienie dokonania płatności ciąży na stronie, która tego dowodzi. Uchybienia w zakresie dowodzenia autentyczności podpisu mają kluczowe znaczenie i mogą stanowić podstawę do uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy.

Zastrzeżenie w umowie odsetek o charakterze lichwiarskim oraz niedopełnienie przez sąd obowiązku ochrony konsumenta, stanowi podstawę do uchylenia wydanego nakazu zapłaty.

Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 19 lutego 2025 r. uchyla wyrok Sądu Okręgowego podtrzymujący uniewinnienie oskarżonego M.B. i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, wskazując na naruszenia proceduralne w zakresie kontroli odwoławczej.

Roszczenie o jednorazowe odszkodowanie z tytułu śmierci pracownika spowodowanej chorobą zawodową należy rozpatrywać na podstawie przepisów obowiązujących w dniu stwierdzenia choroby zawodowej, a nie w chwili ustania zatrudnienia zmarłego, z uwzględnieniem zasad demokratycznego państwa prawnego.

Orzeczenie sądu jednoosobowego w sprawach o przestępstwa skarbowe, przy zakończeniu postępowania przygotowawczego w formie śledztwa, stanowi błąd proceduralny zachodzący na tle art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., wymagający orzecznictwa sądu w składzie trzech sędziów zawodowych.

Kara umowna zastrzeżona w umowie użytkowania wieczystego za niezagospodarowanie działek w terminie jest nieważna, ale Sąd Najwyższy odrzuci skargę nadzwyczajną, jeśli nie spełniono szczególnych przesłanek tej skargi, a rozbieżności w orzecznictwie istnieją.

Zastrzeżenie w umowie pożyczki postanowień, które przewidują rażąco wygórowane odsetki oraz odszkodowanie sprzeczne z zasadą swobody umów i ochroną konsumentów, prowadzi do nieważności tych postanowień i skutkuje koniecznością ponownego rozpatrzenia sprawy sądowej z uwzględnieniem przepisów chroniących konsumenta.

Postanowienia umowne, które zastrzegają odsetki o charakterze lichwy, są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i ochroną konsumentów, co czyni je nieważnymi i narusza zasady demokratycznego państwa prawnego.