Wyrok nakazowy Sądu Rejonowego, orzekający karę grzywny w wysokości przekraczającej 200 stawek dziennych, narusza art. 502 § 1 k.p.k. i zostaje uchylony przez Sąd Najwyższy, z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, celem dostosowania orzeczenia do limitów postępowania nakazowego.

Śmierć obwinionego stanowi przeszkodę procesową, obligującą do umorzenia postępowania, a wydanie wyroku merytorycznego w takiej sytuacji narusza przepisy prawa procesowego, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą na korzyść zmarłego.

Wyrok uchylający zaskarżony wyrok zaoczny i umarzający postępowanie w sprawie zakończonej prawomocnym orzeczeniem, w której nastąpiło naruszenie zasady res iudicata, co skutkowało wyeliminowaniem orzeczenia naruszającego zakaz podwójnego sądzenia za ten sam czyn.

W postępowaniu odwoławczym niedopuszczalne jest wprowadzenie zmiany orzeczenia przekraczającej zaskarżenie wniesione na korzyść oskarżonego oraz naruszającej zasadę reformationis in peius. Ponadto, obowiązuje wymóg orzeczenia kary łącznej w przypadku tego samego rodzaju przestępstw, celem zapewnienia jednolitości wymiaru sprawiedliwości.

Sąd Najwyższy orzeka, iż wyrok łączny jest dotknięty naruszeniem powagi rzeczy osądzonej, gdy obejmuje wcześniejsze prawomocnie osądzone wyroki. Taki wyrok podlega uchyleniu z powodu braku nowych podstaw do łączenia skazań.

Sąd Najwyższy wskazał, że orzeczenie środka kompensacyjnego w postępowaniu karnym, w sytuacji gdy to samo roszczenie było już prawomocnie orzekane w postępowaniu cywilnym, narusza zasadę zakazu kumulacji tytułów egzekucyjnych, określoną w art. 415 § 1 zd. 2 k.p.k.

Nieprawidłowe orzeczenie łącznej kary pozbawienia wolności poniżej ustawowego minimum stanowi rażące naruszenie art. 86 § 1 k.k. Kasacja uwzględniona, wyrok w zakresie kary łącznej uchylony, sprawa do ponownego rozpoznania.

Brak przesłanek do zastosowania art. 64 § 1 k.k. wobec M. P., jako nie uprzednio skazanego na jednostkową karę co najmniej 6 miesięcy, prowadzi do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Orzeczenie sądu rejonowego było niedopuszczalne w zakresie środka kompensacyjnego, gdyż szkoda została dobrowolnie naprawiona przed wyrokowaniem, co oznacza rażące naruszenie art. 46 § 1 k.k.

Jeżeli postępowanie co do tego samego czynu obwinionego zostało wcześniej prawomocnie zakończone lub toczy się, jego wszczęcie i prowadzenie stanowi naruszenie art. 5 § 1 pkt 8 k.p.w., co skutkuje koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i umorzenia postępowania.

W sprawie o zwrot nienależnie pobranego świadczenia z ubezpieczenia społecznego na podstawie art. 84 ust. 2 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, sąd nie jest w pełni związany ustaleniami faktycznymi i oceną prawną dokonanymi w postępowaniu dotyczącym podlegania ubezpieczeniom społecznym, lecz obowiązany jest do samodzielnego ustalenia, czy w momencie wypłaty świadczenia ubezpieczony miał

Sprzeczność składu sądu z przepisami prawa w rozumieniu art. 379 pkt 4 k.p.c. zachodzi, gdy w składzie sądu bierze udział sędzia powołany na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym ustawą z 8 grudnia 2017 r., jeżeli wadliwość procesu powoływania, polegająca na zignorowaniu braku poparcia środowiska sędziowskiego i udzieleniu rekomendacji jako gratyfikacji za legitimizowanie

Zamiana kary pozbawienia wolności na areszt uniemożliwia wydanie wyroku łącznego. Sąd jest zobowiązany umorzyć postępowanie, jeśli nie istnieją przesłanki do wydania wyroku łącznego (art. 572 k.p.k.).