Zgodnie z art. 93§2 k.p.w., aby wydać wyrok nakazowy w sprawach o wykroczenia, okoliczności czynu i wina obwinionego muszą być bezsporne; w razie wątpliwości, powinna być przeprowadzona pełna analiza zgodności zagranicznych dokumentów uprawniających do prowadzenia pojazdów z Konwencją wiedeńską.

Kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania nie podlegają łączeniu w wyroku łącznym, jeżeli upłynął wskazany w art. 75 § 4 k.k. okres próby oraz dalsze 6 miesięcy od zakończenia tego okresu, ponieważ nie są to kary podlegające wykonaniu.

W przypadku skazania za przestępstwa przeciwko wolności seksualnej wobec małoletnich, sąd jest zobowiązany do orzeczenia środka karnego z art. 41a § 2 k.k., a jego pominięcie stanowi rażące naruszenie prawa mające istotny wpływ na treść orzeczenia.

W umowie ubezpieczenia autocasco, z uwagi na zasadę swobody umów, można określić okoliczności wyłączające odpowiedzialność ubezpieczyciela, ale muszą one być zgodne z art. 827 § 1 k.c. Odpowiedzialność ubezpieczyciela może zostać wyłączona jedynie w przypadku umyślnego działania lub rażącego niedbalstwa ubezpieczającego, a klauzule umowne nie mogą wypaczać istoty umowy ubezpieczenia ani być sprzeczne

Karalność przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności do lat 3 ustaje po upływie 5 lat od jego popełnienia, o ile nie zachodziły przesłanki wstrzymania lub przedłużenia biegu przedawnienia.

W razie skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego, orzeczenie środka karnego w postaci zakazu zajmowania stanowisk lub wykonywania zawodów związanych z opieką lub edukacją małoletnich jest obligatoryjne, niezależnie od tego, czy skazany wykonywał taką działalność.

Skarga nadzwyczajna nie jest zasadna, gdy doręczenie zastępcze nakazu zapłaty nastąpiło pod adresem wskazanym przez stronę w umowie, a zmiana danych osobowych i adresowych nie została zgłoszona sądowi.

Zgodnie z art. 86 § 1 k.k., przy łączeniu kar ograniczenia wolności górną granicą jest suma jednostkowych kar, co oznacza, że wymiar kary łącznej nie może przekroczyć tej sumy.

W przypadku przestępstw przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego, sąd jest zobligowany do orzeczenia zakazu zajmowania stanowisk związanych z wychowaniem lub opieką nad małoletnimi, a pominięcie tego obowiązku stanowi rażącą obrazę prawa.

Kara łączna nie może przekraczać sumy kar podlegających łączeniu, co wynika z zasady określonej w art. 86 § 1 k.k., a podczas wydawania wyroku łącznego sąd musi dokładnie uwzględnić wszystkie prawomocne skazania oraz kary jednostkowe i łączne za poszczególne przestępstwa.

W sytuacji, gdy kara pozbawienia wolności została zamieniona na karę aresztu i nie istnieje już w obrocie prawnym, nie jest możliwe włączenie jej do kary łącznej na podstawie przepisów prawa materialnego.

W przypadku połączenia środków karnych tego samego rodzaju, w tym będących częściowo dożywotnimi, zasada absorpcji przewiduje orzeczenie środka karnym o najszerszym zasięgu (dożywotni), a kwestie intertemporalne w zakresie kary łącznej wymagają starannej analizy wyroków i przepisów w kontekście ich obowiązywania w czasie, w zgodzie z art. 4 § 1 k.k.

Członkostwo w zdelegalizowanej wspólnocie wyznaniowej, której istnienie, cele i ustrój były znane władzom, nie wypełnia znamion tajności w rozumieniu art. 36 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa.

Wykorzystanie konstytucyjnych wolności wyrażania poglądów i zgromadzeń może obejmować działania, które są w konfrontacji z innymi zgromadzeniami, o ile są one pokojowe i nieagresywne, co wyklucza przypisanie takich działań do przestępstwa zakłócania legalnych zgromadzeń.

Zmiana stanu prawnego, skutkująca depenalizacją czynu w trakcie postępowania, prowadzi do uniewinnienia obwinionego z uwagi na korzystniejsze przepisy prawa, zgodnie z art. 2 § 1 k.w.

W przypadku skazania za wielokrotne przestępstwa przeciwko wolności seksualnej małoletnich, sąd zobowiązany jest do orzeczenia jednostkowych środków karnych w odniesieniu do każdego z przestępstw oraz do prawidłowego wymierzenia kary łącznej zgodnie z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k.

Sąd może ustalić wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste na podstawie wartości rynkowej nieruchomości określonej operatem szacunkowym, nawet jeśli strona kwestionuje ocenę infrastruktury i stan środowiskowy nieruchomości, o ile zarzuty nie znajdują potwierdzenia w materiałach dowodowych.