Wydanie wyroku uniewinniającego bez uprzedniego poinformowania stron o zmianie kwalifikacji prawnej czynu narusza przepisy art. 399 § 1 k.p.k. Obliguje to sąd do ponownego rozpoznania sprawy przy zachowaniu prawidłowej procedury zmiany kwalifikacji.

Orzeczenie Sądu Najwyższego potwierdza, iż wymierzenie w postaci grzywny w wyroku nakazowym kary przewyższającej limit 200 stawek dziennych stanowi naruszenie art. 502 § 1 k.p.k., co uzasadnia uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy w sytuacji uchybienia przepisom postępowania materialnego, polegającego na niezweryfikowaniu przez sąd istotnych dowodów przy wydawaniu wyroku nakazowego, uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

W przypadku wątpliwości co do zatarcia zagranicznego skazania, sąd musi ustalić jego aktualny status, gdyż wpływa to na kwalifikację czynu z art. 178a k.k. oraz na zasadność orzeczenia przepadku pojazdu.

Członek korpusu służby cywilnej pobierający wcześniej ustaloną emeryturę (np. policyjną) nabywa prawo do odprawy emerytalnej na podstawie art. 94 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej wyłącznie wówczas, gdy na skutek rozwiązania stosunku pracy rezygnuje z dotychczasowego życia zawodowego, wybierając świadczenie emerytalne jako podstawowe źródło utrzymania i nabywając status wyłącznie emeryta. Nie zachodzi

Orzeczenie Sądu Najwyższego stwierdza, że naruszenie składu sądu apelacyjnego, wbrew art. 29 § 1 k.p.k., prowadzi do bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., skutkując uchyleniem wyroku i zwrotem sprawy do ponownego rozpoznania.

Przewidziany w art. 52 § 2 k.p. miesięczny termin do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w przypadku spółdzielni rozpoczyna bieg z chwilą uzyskania wiadomości o okolicznościach uzasadniających rozwiązanie umowy przez Radę Nadzorczą jako organ kolegialny uprawniony do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy, a nie z momentem powzięcia tej informacji przez pojedynczego członka

Obowiązek pracodawcy szanowania dóbr osobistych pracownika (art. 111 k.p. w związku z art. 448 § 1 k.c.) obejmuje nie tylko powstrzymywanie się od ich naruszania, ale również aktywne zapobieganie i przeciwdziałanie naruszaniu tych dóbr przez innych, podległych mu pracowników. Tolerowanie przez pracodawcę będącego osobą prawną naruszeń dóbr osobistych pracownika przez współpracowników stanowi przyczynienie

Orzeczenie Sądu Rejonowego w zakresie zastosowania środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych było niezgodne z art. 92 § 3 k.w. i art. 28 § 2 k.w., co skutkowało uchyleniem zaskarżonego wyroku przez Sąd Najwyższy.

Brak zaskarżenia postanowienia o umorzeniu postępowania przygotowawczego przez prokuratora nadrzędnego skutkuje niedopuszczalnością wniesienia subsydiarnego aktu oskarżenia przez pokrzywdzonego.

Przepis art. 15c ust. 3 ustawy zaopatrzeniowej (mechanizm "gilotyny") nie może być stosowany wobec funkcjonariuszy, którzy nabyli podstawowy przywilej emerytalny z tytułu służby w demokratycznym państwie prawa, gdyż jego zastosowanie narusza zasady konstytucyjne, w szczególności równego traktowania, prawa własności i zabezpieczenia społecznego, przy czym kwalifikacja służby jako pełnionej na rzecz

Szczególna ochrona działacza związkowego przed wypowiedzeniem umowy o pracę (art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy o związkach zawodowych) nie ma charakteru bezwzględnego; w przypadku istnienia rzeczywistych i usprawiedliwionych przyczyn rozwiązania stosunku pracy niepozostających w związku z pełnioną funkcją związkową, w szczególności gdy pracownik utracił zdolność do wykonywania istotnej części obowiązków

Sąd Najwyższy, uchylając wyrok, uznał kwalifikację prawną czynów P. K. za niezasadną i zniósł wyrok skazujący, orzekając umorzenie postępowania z uwagi na przedawnienie karalności wykroczeń, zgodnie z art. 45§1 k.w.

Nienależyta obsada sądu wynikająca z delegacji sędziego przez Ministra Sprawiedliwości, bez określenia czasu jej obowiązywania, stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą, naruszającą prawo oskarżonego do rozpatrzenia sprawy przez sąd ustanowiony zgodnie z prawem.

Stwierdza się, że umowa kredytowa zawierająca klauzule abuzywne jest nieważna, a prawo zatrzymania świadczenia nie przysługuje bankowi wobec roszczeń konsumenta w związku z uznaniem tych klauzul za nieważne.