Zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, który jest okolicznością kwalifikującą czyn z art. 178a § 4 k.k., musi być związany ze skazaniem za przestępstwo, a nie z wykroczeniem.

Wydanie polecenia zatrzymania pojazdu, aby spełniało znamiona z art. 178b k.k., musi być wykonane przez osobę uprawnioną poruszającą się pojazdem lub na statku wodnym bądź powietrznym oraz przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych; brak spełnienia tych warunków czyni orzeczenie skazujące za ten czyn rażąco niesprawiedliwym.

Kara łączna pozbawienia wolności musi zostać wymierzona w granicach wyznaczonych przez art. 86 § 1 k.k., czyli powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy; jej wymierzenie poniżej dolnej granicy stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

W przypadku postępowania w przedmiocie wyroku łącznego, gdy oskarżony jest pozbawiony wolności i zażąda doprowadzenia na rozprawę, odmowa sprowadzenia go wymaga obligatoryjnej obecności obrońcy; w przeciwnym razie dochodzi do naruszenia prawa procesowego skutkującego bezwzględną przyczyną odwoławczą.

Przesłanki do wydania wyroku nakazowego zachodzą jedynie wtedy, gdy wina i okoliczności czynu są oczywiste i bezsporne, co nie ma miejsca, gdy specjalne przepisy kwalifikują posługiwanie się obcym dokumentem np. prawem jazdy jako legalne na terytorium RP w specjalnych okolicznościach.

Art. 37a § 1 k.k. nie może być stosowany do przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności przekraczającą 8 lat, nawet jeśli sąd planuje orzec karę ograniczenia wolności zamiast kary pozbawienia wolności.

Zatarcie wcześniejszego skazania wyklucza możliwość przyjęcia surowszej odpowiedzialności z art. 178a § 4 k.k. w przypadku ponownego popełnienia czynu zabronionego.

Sąd odwoławczy nie może orzekać w składzie jednoosobowym, jeżeli w pierwszej instancji przypisana czynowi kwalifikacja prawna wymaga postępowania w składzie większym, co implikuje konieczność orzekania również przez sąd apelacyjny w składzie trzyosobowym zgodnie z art. 29 § 1 k.p.k.

Nałożenie obowiązku poddania się terapii w warunkowym zawieszeniu kary wymaga uprzedniego wysłuchania skazanego oraz uzyskania jego zgody, co ma istotne znaczenie dla zgodności z art. 74 § 1 k.k. i skuteczności procesu leczenia.

W przypadku skazania za przestępstwo z art. 244 k.k., sąd jest zobligowany do orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym zgodnie z art. 43a § 2 k.k., co stanowi obligatoryjny środek karny.

W przypadku zmiany prawa materialnego, sąd ma obowiązek ocenić czyn w świetle ustawy obowiązującej w dacie orzekania, chyba że ustawa wcześniejsza jest względniejsza dla sprawcy, co właściwie stosuje się do zmian w kwalifikacji przestępstw i wykroczeń związanych z wartością szkody.

Zakaz kontaktowania się z pokrzywdzonym, orzekany jako środek karny, musi mieć określony czas trwania zgodnie z art. 43 § 1 k.k., co obliguje sąd do sprecyzowania okresu jego obowiązywania w wyroku.

Minimalna kara grzywny przewidziana w art. 145 § 1 k.w. wynosi 500 złotych, a orzeczenie kary poniżej tej granicy bez podstaw prawnych stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności jest niedopuszczalne, gdy sprawca w czasie popełnienia przestępstwa był już skazany na karę pozbawienia wolności, w tym także z jej warunkowym zawieszeniem (art. 69 § 1 k.k.).

Unieważnienie wyroku nakładającego zakaz prowadzenia pojazdów skutkuje brakiem podstaw do skazania za naruszenie tego zakazu, co czyni wyrok skazujący za taki czyn rażąco niesprawiedliwym.

Nie można orzekać w procesie karnym o obowiązku naprawienia szkody, jeśli roszczenie będące przedmiotem orzeczenia jest już objęte prawomocnym wyrokiem w innym postępowaniu, co wynika z art. 415 § 1 k.p.k.