W postępowaniu nakazowym nie można orzec kary grzywny wyższej niż 200 stawek dziennych, zgodnie z art. 502 § 1 k.p.k.

Uchylenie wyroku przez sąd odwoławczy może zostać uznane za błędne, jeśli podstawy wydania wyroku kasatoryjnego są wewnętrznie sprzeczne i nieuzasadnione zakresem nieprzeprowadzonych dowodów, co skutkuje koniecznością uzupełnienia przewodu dowodowego, a nie jego powtórnym całościowym przeprowadzeniem.

Zasada prawidłowego zawiadomienia strony o terminie rozprawy jest fundamentalnym elementem prawa do obrony, którego rażące naruszenie, polegające na braku obiektywnej możliwości uczestnictwa oskarżonego w rozprawie, może mieć istotny wpływ na treść wyroku i prowadzić do jego uchylenia.

Środki zabezpieczające w postaci terapii farmakologicznej mogą być stosowane wyłącznie w celu osłabienia popędu seksualnego oskarżonego, i nie powinny być orzekane dla korygowania zachowań, które z popędem seksualnym nie mają związku.

Prawomocne zakończenie postępowania co do tego samego czynu obwinionego stanowi przeszkodę procesową uniemożliwiającą ponowne jego rozstrzyganie, co nakazuje umorzenie późniejszego postępowania z uwagi na zasadę res iudicata.

W elektronicznym postępowaniu upominawczym, sąd, mimo ograniczeń proceduralnych, ma obowiązek z urzędu zbadać, czy dochodzone roszczenie przeciwko konsumentowi wynika z umowy zawierającej nieuczciwe klauzule, uwzględniając konstytucyjną ochronę konsumenta.

Rozwiązanie umowy o pracę wskutek odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych mu w wypowiedzeniu zmieniającym warunków pracy i płacy może być kwalifikowane jako zwolnienie grupowe, jeśli w okresie ustawowym doszło do co najmniej pięciu zwolnień w trybie definitywnym lub poprzez nieprzyjęcie zmian wprowadzających niekorzystną zasadniczą zmianę istotnych warunków umowy.

Mandat karny nie może być podstawą do zastosowania recydywy szczególnej, o której mowa w art. 38 k.w., co uniemożliwia nadzwyczajne surowsze orzeczenie kary aresztu za wykroczenie zagrożone łagodniejszą karą.

Przy orzekaniu środków karnych w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania się, sąd jest zobowiązany na podstawie art. 43 § 1 k.k. do określenia czasu trwania zakazów, co jest niezbędne dla zgodności z prawem i uniknięcia rażącej niesprawiedliwości.