Na podstawie obowiązku wynikającego z ustawy SENT przewoźnik jest zobowiązany zapewnić nieprzerwane przekazywanie aktualnych danych geolokalizacyjnych, a w razie niespełnienia tego obowiązku, brak jest podstaw do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej z uwagi na interes publiczny.

W braku wykazania przez skarżącego "ważnego interesu publicznego" nie było podstaw do umorzenia kosztów egzekucyjnych na podstawie art. 64e § 2 pkt 2 u.p.e.a. Zastosowanie przepisów obowiązujących przed 19 lutego 2021 r. wykluczało naruszenie przez organ egzekucyjny zasad konstytucyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że sądy mają prawo stosować prokonstytucyjną wykładnię przepisów prawa, uwzględniając wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 2018 roku, w zakresie ustalania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, co prowadzi do eliminacji niekonstytucyjnych rozwiązań normatywnych.

Uchwała NSA: w zakresie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop na podstawie art. 115a ustawy o Policji stosuje się prokonstytucyjną wykładnię wynikającą z wyroku Trybunału Konstytucyjnego, eliminującą niekonstytucyjne współczynniki przeliczeniowe.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, że w postępowaniu dotyczącym wyrównania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop funkcjonariuszy policji, sądy są uprawnione do stosowania prokonstytucyjnej wykładni przepisów, eliminując przepisy uznane za sprzeczne z Konstytucją i stosujące przepisy w brzmieniu przed ich zmianami.

Orzeczenie ustala, że decyzja o odmowie wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, oparta na przepisach uznanych za niekonstytucyjne przez Trybunał Konstytucyjny, jest nieprawidłowa, a stosowanie nowych regulacji prawnych od 2020 roku powinno uwzględniać kontekst prawny i konstytucyjny sprzed ich uchwalenia.

Odmowa wydania zezwolenia na przejazd pojazdem nienormatywnym jest uzasadniona, gdy brak jest zgody zarządcy drogi stosownej do wymogów art. 64d ust. 2 pkt 2 p.r.d. w połączeniu z wymogami technicznymi określonymi w rozporządzeniu; brak zgody stanowi przeszkodę prawną w wydaniu zezwolenia.

Skarga kasacyjna P. Sp. z o.o. została oddalona, jako że zarzuty dotyczące błędnej wykładni prawa materialnego i proceduralnego naruszenia były niezasadne. Zarzuty przeciw ocenie nowatorskości technologii przez PARP nie znalazły uzasadnienia.

Skarga kasacyjna, zawierająca nieskuteczne podstawy naruszenia prawa procesowego oraz materialnego, nie dostarcza przesłanek do uchylenia wyroku WSA w przedmiocie oddalenia zarzutów od postanowienia ZUS; stąd, Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę.

Decyzje wydane przez podmiot nieuprawniony, dotyczące opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi, są nieważne z mocy prawa ze względu na naruszenie zasady właściwości organów administracyjnych.

Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, chcąc uwolnić się od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki, powinien wykazać, że w okresie pełnienia funkcji nie zaistniały podstawy do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, przy czym brak wiedzy o kondycji finansowej spółki nie zwalnia go z odpowiedzialności.

Oddalenie skargi kasacyjnej w sprawie nałożenia kary porządkowej przez organ podatkowy jest uzasadnione, gdyż naruszenia proceduralne nie miały wpływu na treść decyzji. Organ działał w granicach uprawnień, a żądania organu mieściły się w ramach czynności sprawdzających.

Oprocentowanie nadpłaty, o którym mowa w art. 78 § 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, stanowi formę rekompensaty za pozbawienie podatnika możliwości dysponowania własnymi środkami finansowymi wskutek wydania przez organ podatkowy błędnej decyzji.

Ciężar dowodu w zakresie przesłanek egzoneracyjnych, tj. wykazania złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, braku winy w jego niezgłoszeniu lub wskazania mienia spółki pozwalającego na zaspokojenie zaległości podatkowych, spoczywa na członku zarządu spółki, a nie na organie podatkowym.

Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jeśli egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna, ponosi odpowiedzialność solidarną za zaległości podatkowe tejże spółki, jeśli nie wykaże koniecznych przesłanek uwalniających jak brak winy w niezgłoszeniu wniosku o jej upadłość.

Brak winy, o jakim mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. b) O.p., ma charakter obiektywny i może być skutecznie powoływany jedynie wówczas, gdy członek zarządu rzeczywiście nie miał żadnych możliwości prowadzenia spraw spółki, a stan ten wynikał z przyczyn od niego niezależnych.

Oprocentowanie nadpłaty, o którym mowa w art. 78 § 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, stanowi formę rekompensaty za pozbawienie podatnika możliwości dysponowania własnymi środkami finansowymi wskutek wydania przez organ podatkowy błędnej decyzji.

Opodatkowanie nieruchomości najwyższymi stawkami podatku jest uzasadnione, jeśli znajduje się ona w posiadaniu przedsiębiorcy i potencjalnie może służyć działalności gospodarczej, niezależnie od czasowych ograniczeń prowadzenia takiej działalności.

Grunty pozostające w posiadaniu przedsiębiorcy mogą być opodatkowane jako związane z działalnością gospodarczą, jeśli istnieje potencjalna możliwość ich wykorzystania do tej działalności, niezależnie od faktycznego ich użytkowania.

Decyzje o solidarnej odpowiedzialności podatkowej byłego prezesa zarządu spółki zostały prawidłowo uchylone przez WSA z uwagi na naruszenie przepisów dotyczących właściwości miejscowej organu podatkowego.

Nieruchomość pozostająca we współposiadaniu dewelopera nie traci charakteru opodatkowanego budynku pomimo czasowego braku dachu, jeżeli remont ma na celu kontynuację działań gospodarczych. Obiekty związane z remontami deweloperskimi podlegają opodatkowaniu w ramach prowadzonej działalności, nawet w przypadku tymczasowego braku generacji zysków.

O związaniu nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych decyduje faktyczne lub potencjalne jej wykorzystanie do prowadzenia tej działalności, a nie samo posiadanie jej przez przedsiębiorcę.

1. W świetle wyroku TSUE z 27.02.2025 r., C-277/24 (ECLI:EU:C:2025:130) uniemożliwienie skutecznego podważenia przez osobę trzecią (byłego członka zarządu spółki) w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 116 § 1 ustawy z 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.) w sprawie jego odpowiedzialności jako członka zarządu, ustaleń faktycznych i kwalifikacji prawnych dokonanych

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając za niezasadne zarzuty instrumentalnego wszczęcia postępowania karnoskarbowego, przez co zobowiązanie podatkowe nie uległo przedawnieniu do dnia przedłożenia wniosku o ulgę płatniczą.