Wysokość opłaty stałej za pobór wód podziemnych zgodnie z art. 271 ust. 2 ustawy Prawo wodne należy ustalać jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i maksymalnej ilości wody podziemnej wyrażonej w m3/s, która może być pobrana na podstawie pozwolenia wodnoprawnego.

Decyzje dotyczące ustalenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia, oparte na raporcie niezawierającym racjonalnych wariantów alternatywnych oraz wariantu najkorzystniejszego dla środowiska, są niezgodne z art. 66 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Nałożenie nakazu wykonania urządzeń zapobiegających szkodom na podstawie art. 234 ust. 3 Prawa wodnego nie wymaga zrealizowania przesłanki winy po stronie właściciela gruntu.

Ustalenie legalności istniejących urządzeń wodnych, takich jak przepusty, jest kluczowe w sprawach dotyczących zmiany stosunków wodnych, gdyż tylko legalnie zagospodarowany stan wody na gruncie podlega ochronie na podstawie przepisów prawa wodnego.

Rzeczoznawca majątkowy, sporządzając operaty szacunkowe, musi wykazywać szczególną staranność zawodową, przestrzegając przepisów prawa i standardów zawodowych, a sąd administracyjny dokonujący oceny odpowiedzialności zawodowej rzeczoznawcy ma obowiązek szczegółowej analizy zgodności jego działań z obowiązującymi przepisami oraz interpretacjami prawnymi.

Weryfikacja powierzchni działek rolnych kwalifikujących się do płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego powinna opierać się na aktualnych obrazach ortofotomapy oraz rzetelnych wynikach kontroli na miejscu, a ciężar dowodu w zakresie wykazania błędności tych ustaleń spoczywa na rolniku składającym wniosek o płatności.

W przypadku szeroko zaklasyfikowanych kategorii towarów związanych z odzieżą, dowód rzeczywistego używania znaku towarowego obejmującego te kategorie, musi być przedstawiony w sposób wyczerpujący, a ocena tych dowodów musi uwzględniać różnorodność funkcji i cech odzieży oraz realia rynkowe.

Zgodnie z art. 235(1) Kodeksu pracy, do uznania choroby zakaźnej (w tym COVID-19) za chorobę zawodową wystarczy wykazanie wysokiego prawdopodobieństwa związku przyczynowo-skutkowego między warunkami pracy a chorobą, bez konieczności bezspornego wykazania tego związku.