Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że odmowa wszczęcia postępowania nieważnościowego na podstawie art. 61a § 1 k.p.a., bez przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego dotyczącego interesu prawnego, była nieuzasadniona. W sytuacji sporu, co do statusu prawnego skarżącej, organ administracyjny jest zobowiązany do podjęcia wszelkich działań dowodowych w ramach wszczętego postępowania.

Odmowa wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 61a § 1 k.p.a. nie jest możliwa, gdy istnieje potrzeba przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia interesu prawnego strony, szczególnie w sytuacjach, gdy toczy się rozstrzygające postępowanie prejudycjalne.

Odmowa wszczęcia postępowania zmierzającego do stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej na podstawie art. 158 § 3 k.p.a. w związku z art. 2 ustawy zmieniającej z 2021 r., nie jest dopuszczalna, jeżeli wniosek o wszczęcie postępowania złożono przed wejściem w życie tych przepisów.

Odmowa wszczęcia postępowania z art. 158 § 3 k.p.a. po upływie 30 lat od decyzji komunalizacyjnej, narusza procedurę przy uwzględnieniu jej wszczęcia przed nowelizacją, co nakazuje uchylenie takiej odmowy.

Sankcja cofnięcia uprawnień diagnosty za wykroczenia z art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. wymaga ścisłego stosowania w przypadku stwierdzenia niezgodnego z przepisami wykonania badań technicznych pojazdów, nawet bez rozważenia stopnia naruszenia.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców, potwierdzając uchybienia proceduralne w zakresie obowiązków informacyjnych wobec cudzoziemców w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy.

Zmiany w projekcie budowlanym nie stanowią istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu w rozumieniu Prawa budowlanego, a organy administracyjne prawidłowo oceniły brak wpływu tych zmian na interesy osób trzecich.

Oddalono skargę kasacyjną A. C. i S. C., stwierdzając prawidłowe zastosowanie przez organy nadzoru budowlanego przepisów Prawa budowlanego z 1994 roku w sprawie samowolnej budowy, potwierdzając nienaruszenie zasad postępowania administracyjnego przez sąd I instancji.

NSA oddala skargę kasacyjną C. Sp. z o.o. w sprawie o zajęcie pasa drogowego, uznaje działania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za zgodne z zaleceniami wcześniejszych orzeczeń, a zgromadzony materiał dowodowy - za wystarczający.

Różnicowanie przez Radę Gminy stawek opłat za zajęcie pasa drogowego według położenia na obszarze zabudowanym i niezabudowanym, przekracza kompetencje ustawowe określone w art. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych i jest niezgodne z prawem.

Minister, odmawiając wszczęcia postępowania badania nieważności decyzji komunalizacyjnej, naruszył art. 61a § 1 k.p.a.; decyzja ta musi być oceniona w kontekście dopuszczalności obalenia domniemania własności Skarbu Państwa i przewidywanej istnienia interesu prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając, że odmowa udostępnienia informacji publicznej w zakresie dotyczącym rezerw strategicznych jest zgodna z prawem, ze względu na ochronę informacji niejawnych.

Uznanie czynności włączenia zabytku do gminnej ewidencji za bezskuteczne, ze względu na naruszenie prawa do czynnego udziału właściciela w postępowaniu, zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego uznającym niekonstytucyjność przepisów ograniczających prawo własności bez zapewnienia ochrony prawnej.

Odmowa wszczęcia postępowania administracyjnego na podstawie art. 61a § 1 K.p.a. jest niedopuszczalna w przypadku, gdy ustalenie interesu prawnego wymaga postępowania dowodowego.

Odmowa wszczęcia postępowania administracyjnego o stwierdzenie nieważności decyzji komunalizacyjnej nie może opierać się na domniemanym braku przymiotu strony, gdy wymaga to dokonania wyjaśnień i badań dowodowych; interes prawny musi być gruntownie zweryfikowany w toku postępowania.

Odmowa wszczęcia postępowania nadzwyczajnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej z powodu upływu 30 lat od jej doręczenia w oparciu o art. 158 § 3 k.p.a. jest niezasadna, jeśli wniosek o jej wszczęcie złożono przed wejściem w życie nowych przepisów. Decyzje administracyjne podlegają ocenie na podstawie stanu prawnego obowiązującego w chwili składania wniosku.

Włączenie nieruchomości do gminnej ewidencji zabytków bez zapewnienia właścicielowi czynnego udziału w postępowaniu narusza jego prawo własności i jest bezskuteczne (por. wyrok NSA z dnia 18 września 2025 r., sygn. akt II OSK 1499/24).

Odmowa wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest niemożliwa, gdyż taka ocena interesu prawnego wnioskodawcy wymaga postępowania wyjaśniającego. W przypadku wątpliwości co do przymiotu strony, jej ustalenie wymaga pełnego procesu dowodowego, uwzględniającego wszystkie przeprowadzane postępowania administracyjne związane z nieruchomością.

W oparciu o treść art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej klasyfikacja informacji jako publicznej nie następuje przy użyciu środków publicznych, z których miałyby być pokrywane koszty załatwienia określonej sprawy, czyli powstania jakiegoś faktu w świecie bytu, którego dotyczy wniosek o udzielenie informacji publicznej. Jedynym kryterium klasyfikowania sprawy jako przedmiotu wniosku

W związku z błędnym uznaniem przez WSA związania oceną prawną z wcześniejszej sprawy, istnieją podstawy do uchylenia wyroku tego sądu i rozpoznania sprawy w oparciu o aktualny stan faktyczny i prawny.

Zarządzenie Burmistrza Miasta T. nr [...] z [...] kwietnia 2005 r. w części obejmującej działkę nr [...] w przebiegu drogi stanowiącej ul. [...] w T. zostało wydane z naruszeniem prawa i jest nieważne, gdyż nie znajduje podstaw w ustawach o samorządzie gminnym i drogach publicznych do regulowania praw do prywatnych gruntów.

NSA: Sporządzenie planu miejscowego sprzecznego z ustaleniami studium skutkuje jego nieważnością. Przekroczenie dopuszczalnych parametrów zabudowy stanowi naruszenie władztwa planistycznego gminy i jest podstawą do unieważnienia uchwały w tej części.

Sprzeciw dotyczący zgłoszenia znaku NIVELIUM jest zasadny, gdyż podobieństwo do znaku NIVEA prowadzi do ryzyka nienależnej korzyści i szkody dla renomy i charakteru odróżniającego wcześniej zarejestrowanych znaków towarowych B. AG.

Obowiązek poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym, w przypadku braku przeciwwskazań, jest bezpośrednio wykonalny i jego niewykonanie uzasadnia zastosowanie środków egzekucyjnych.